Hoewel kerst eerst altijd gewoon kerst was, een moment waarop we samen zijn en gezellig met z'n alle dineren, vond ik het nu even anders. Ik had me net iets meer mooi gemaakt dan normaal.. Ik had er zin in! Dit moest gewoon leuk worden. Kerst is een bijzonder moment van samen zijn.. Ja dat is het. Dat besef is er nu ineens meer dan ooit, genieten staat nu ZO bovenaan mijn lijst, daar hoort dit ook bij. En dat alles omdat er in mijn indirecte omgeving, de via-, via-, via-variant, het afgelopen half jaar twee mensen zijn overleden aan verschillende vormen van kanker. Beide wisten ze vorig jaar kerst nog niet dat ze kanker hadden en beide hebben deze kerst helaas niet meer mogen meemaken. Zo'n verhalen raken mij nu meer dan ooit, het besef hoe kwetsbaar ons leven is en dat het alles behalve vanzelfsprekend is. Helemaal als je met een ziekte wordt geconfronteerd. Nu zijn de vooruitzichten bij Hodgkin positief, kanker blijft toch wel een dingetje.
Maargoed, na zo'n zware gedachten die dan af en toe tijdens zo'n gelegenheid door mijn hoofd schieten, heb ik ervan genoten. Dat soort gedachten combineer ik namelijk automatisch met 'ik word oud!!' En 'ik ga dit zoooooo overwinnen!!' Gedachten en dat maakt het geheel een stuk makkelijker. Ik vind het trouwens ook raar als mensen me geschokt aankijken en zeggen dat het toch wel heftig is wat we meemaken, want zo ervaar ik het totaal niet, of zo wil ik het gewoon niet ervaren. Dat brengt me meteen bij het gesprek met de medisch psycholoog een tijd geleden, ze was in eerste instantie van mening dat ik het 'ernstige' van het hebben van kanker ontweek en onderdrukte omdat ik er op mijn manier 'luchtig' over praat. Ik grapte tijdens het gesprek namelijk dat ik het liever zag als een langdurige verkoudheid. Tuurlijk snap ik wel dat het geen langdurige verkoudheid is, maar het positieve en het luchtige geeft mij zoveel kracht en daardoor kan ik ook sterk zijn. Wens me liever geen sterkte, maar gewoon succes voor een volgende chemo, want BAM ik kan dit ;) duuuuh! En nee ik doe dit niet eventjes, maar eigenlijk toch wel.
Ik ervaar het dus niet als een heftige tijd, maar meer als een bijzondere tijd waarin ik veel mooie momenten mee maak en heb geleerd wat er nu daadwerkelijk belangrijk is in het leven. Jezelf, je gezondheid en de mensen waar je van houdt. Mijn kijk op het leven is ineens totaal anders, waar ik eerst de lat altijd hoog legde voor mezelf op alle fronten, heb ik nu een nieuwe maatlat/droom waar ik hard voor ga werken en dat is een gezond oud oma'tje worden. Op z'n minst! Dat neemt niet weg dat ik me toch altijd helemaal enthousiast zal inzetten voor alles wat op mijn pad komt, dat zit nog altijd in het aard van het beestje ;) chemo of niet.
Goed, waar ik deze blog eigenlijk over ging schrijven was de CT-scan van gisteren. Na de 600cc moest ik gistermorgen 1 uur voor de scan de resterende 400cc opdrinken. Dat deed ik onder het genot van de geur van vers gezette koffie voor Mark en mama die ik niet mocht drinken omdat ik verder nuchter moest zijn. En juist dan wil je natuurlijk niets liever dan koffie ;) tssss!
Half 11 gingen we op weg naar het ziekenhuis, rondje parkeerplaats en wauw mooi optijd dankzij een laatste sprintje. Hoe kon ik nou denken dat ze bijna op me aan het wachten waren, tuurlijk lopen zo'n dingen uit! In de wachtkamer vind ik trouwens elke patiënt zo bijzonder, ieder heeft waarschijnlijk een heel medisch verleden of gaat dat nog krijgen. Maar niemand die iets zegt, de een kijkt alle voorbij gangers na en de ander bladert door een tijdschrift. Soms kruist de blik met een ander patiënt, maar niemand zal vragen waarom je in de wachtkamer zit. Alsof er zodra je het ziekenhuis binnenkomt ineens 'medisch geheim' op je voorhoofd hebt staan. Anyway, na een ruim half uur was ik aan de beurt. Even omkleden, plaats nemen op de scantafel, infuus aanprikken (dat gelukkig nog steeds allemaal prima gaat) en daar gaat de scan. Adem inhouden, door de scan en terug, 1x voor de hals, 1x voor de longen en 1x voor de buik. Althans dat denk ik ;) het was in ieder geval 3x. Ohja en die contrastvloeistof niet te vergeten.. Daar krijg je het heeeeeet van!
En dan.. Het moment waarop de tussentijdse scoren vast liggen is een feit. Ik kan er niks meer aan veranderen.. De chemo en mijn lijft hebben hun uiterste best gedaan en de eerste test ondergaan. En de uitslag? Die weten de radioloog en wellicht de arts allang want de scan wordt direct beoordeeld en met die gedachte keek ik ineens heel anders naar de verpleegkundige die mijn infuus verwijderde. 'Keek ze voor de scan ook zo?', 'het lijkt wel alsof ze ineens nep doet, alsof ze een treurige medelevende blik in haar ogen heeft die ze probeert te verbergen', 'ach ze was vast moe, druk, ze liepen niet voor niks een half uur uit'.
Na de scan ging ik weer aan het werk om vervolgens op het einde van de middag mijn gedachten te vervolgen met: 'Yes! Dhr. Koster heeft niet gebeld! Er is in ieder geval niets ernstigs aan de hand', 'hij had natuurlijk ook kunnen bellen als er goed nieuws was om mij niet de hele kerst in spanning te houden', 'hij heeft natuurlijk alle tijd nodig om het slechte nieuws en een nieuw behandelplan uit te leggen' tot 'ach, we hebben maandag een afspraak dan horen we de uitslag ongeacht of het positief of negatief is, hij heeft natuurlijk wel meer te doen dan patiënten eerder bellen dan afgesproken was'. Dus... Maandag 29 december 9.15 uur, het moment van de waarheid.. Brrrr spannend!
Duimduimduim!
En om de tussentijd door te komen, hou ik me vooral heel druk bezig met de kindjes, werken, sporten, kerst vieren met z'n viertjes, kerst vieren bij Mark thuis, chemo 4b op tweede kerstdag, bezoek van oma! En een bijkomend weekend van de chemo.. En dan en dan en dan... Oh dat had ik al gezegd he ;) verder denk ik er heus niet 100x per dag aan.
En nu slapen want ik ging eigenlijk optijd naar bed!
