Precies 24 uur voor de uitslag van de scan bekroop me ineens een vreselijk zenuwslopend gevoel in mijn buik. Binnen nu en 24 uur zou ik te weten komen of ik dan eindelijk echt genezen zou zijn, of dat het helaas toch nog niet voorbij is. Natuurlijk gaan zo'n zenuwen direct gepaard met vage pijntjes en de gedachte 'zie je wel, het is terug'. Gelukkig kon ik me daarbij snel tot de orde roepen.. want ik had immers geen last van B-symptomen zoals de vorige keer. Ik ben niet afgevallen, ik heb geen jeuk en ook geen last van nachtzweten. DUS.. het moet gewoon goed zijn, geen geziemel. Het angstgevoel kon ik goed onder controle houden.. goed ademhalen was het geheim en eigenlijk werd ik steeds rustiger naarmate HET moment dichterbij kwam. Een beetje gek, maar toch was het zo.
Mark daarentegen kon het allemaal maar net verdragen. Mijn uitspraken zoals 'We maken er vandaag een feestje van' en 'Het is gewoon goed!' kon hij eigenlijk niet waarderen. Tja, ik verander nou eenmaal in een hyper monster bij overvloed aan adrenaline ;). Het uur rijden naar het ziekenhuis was dit keer dan ook niet stil, sterker nog.. ik besloot om gewoon heel hard mee te gaan zingen met de muziek om de zenuwen te lijf te gaan. We hebben zelfs even gelachen ;) totdat ik in de verte vanuit de snelweg het ziekenhuis zag liggen... toen kwam het. 'Het 'owjee-nu-komt-het-wel-HEEL-dichtbij' gevoel. Nog maar een keer naar de wc dan, pffff ineens was het eng. We gingen met de lift naar boven en eenmaal in de wachtkamer aangekomen was het er ook nog eens super druk. Terwijl we gingen zitten hoorde we een meneer tegenover ons mopperen dat hij al een half uur aan het wachten was. Z'n zin was nog amper afgelopen toen de arts mijn naam riep, 'Mevrouw Haast'!
NEE! dat is wel heel snel, we zouden pas over 10 minuten aan de buurt zijn. Met een 'lalala' gevoel stond ik snel op, dit keer focuste ik me niet op hoe ze keek of wat ze zei. Ik liep als eerste naar binnen en dacht nog 'ohnee nu zit ik op de stoel bij het raam, daar zat ik de vorige keer ook bij het slechte nieuws.. niet goed niet goed'. Toch ging ik zitten, de arts keek me aan en zei gelijk dat de scan goed was. Mark barstte direct in tranen uit en omhelsde me. Zo mooi.. het was zooooooo'n mooi moment! Toch huilde ik niet en bleef ik heel nuchter. Ik vroeg om de foto's van de scan, een kopie van het radiologisch verslag en nam de tijd om dat door te lezen. Nu de arts erbij zat kon ze immers nog alle vragen beantwoorden die in me te boven kwamen. Zo was er op de scan wel degelijk activiteit te zien rondom mijn neus, maar dat was mijn verkoudheid en dat klopte precies. Pas toen alles duidelijk was bedankte ik haar vriendelijk. Een vervangende arts die ook goed nieuws kan brengen! Super! ze mag blijven ;)
Toen we de wachtkamer uitliepen tilde Mark me op en juichte! Wauw wat een ontlading voor hem! Ook voor mij natuurlijk, maar ik dacht meer 'Ohnee wat doet hij nu!!! iedereen in de wachtkamer ziet ons ;) haha'. Met een hele grote glimlach liepen we naar de balie voor een vervolg afspraak over 3 maanden. Ik blijf namelijk mijn hele leven lang strikt onder controle staan. De kans dat Hodgkin terugkeert is in het eerste jaar na de behandeling immers het grootst. Als ik 5 jaar na de scan nog steeds schoon ben dan ben ik medisch gezien pas echt genezen en is de kans op kanker voor mij weer net zo groot als ieder ander gezond persoon. BAM! Daar gaan we voor.
Terwijl we naar huis reden kwam voor mij ook eindelijk de ontlading, tranen.. dus nu ben ik gezond? Eigenlijk voelde het idee hetzelfde als toen ik het slechte nieuws kreeg, toen dacht ik 'dus ik ben ziek?' Het is zo bijzonder en zo bizar. Sinds augustus 2014 hebben we gevochten tegen kanker terwijl ik tijdens de eerste behandelingen gewoon door kon gaan met mijn leven, de stamceltransplantatie werd voor mij in het zonlicht gezet door de verhuizing naar ons nieuwe huis en de ingebruikname van de nieuwe stal. Ik zat al die tijd vol met adrenaline totdat ik een ruime week thuis was. Toen kwam het besef pas echt dat ik een zware strijd heb geleverd in het ziekenhuis en vooral ook de angst voor als deze uitslag niet goed zou zijn geweest.
Vanmorgen keek ik naar de kindjes en dacht 'Dus nu heb ik écht een tweede kans gekregen om ze groot te zien worden'. Ik ga er alles aan doen om mijn lichaam zo min mogelijk interessant te maken voor kanker. Nooit meer hoop ik zo'n proces als deze mee te maken. Het was goed zo, ik heb er van geleerd.. heel veel van geleerd. Ons leven heeft een bijzonder gouden randje gekregen en ik heb leren genieten van het leven. Ons leven dat voor altijd anders zal zijn, nog mooier dan dat het was. Want ook al is een mens heel sterk, het is zo kwetsbaar tegelijk. Ik ben zo dankbaar dat ik de kans heb gekregen om te mogen vechten voor mijn leven en ook ontzettend dankbaar voor alle hulp en medeleven in de vorm van kaarten, bloemen, etc. Daardoor kon ik positief blijven ;).
Tijd voor iets nieuws, een nieuw leven.. dat geldt ook voor mijn blog. Ik blijf bloggen, maar meer dan over kanker alleen.. ;) Nog even en dan komt mijn blog terug op een nieuwe site, een eigen link naar mij, Puur Ineke. Zodra het klaar is, komt de link uiteraard op deze blog en zie ik jullie daar maar al te graag terug!
Carpe Diem!
