Niet gewoon normaal, maar TE normaal

En net als ik even denk dat het eindelijk weer eens gewoon gaat en alles normaal voelt. Het moment waarop ik me eindelijk weer helemaal kan geven zonder lichamelijke beperkingen, dan barst de bom. Natuurlijk loop ik weer te hard van stapel, ik doe dan misschien ook belachelijk veel voor iemand die net 8 maanden chemotherapie heeft gehad. Maar het gaat goed, want ik voel me goed. Het ging net iets TE goed, maar het voelde zo goed en zo normaal. Ik hou niet van stil zitten, ik kan niet met mijn handen in de broekzakken staan toekijken terwijl andere hard werken, ik wil mee met de flow. Ik moet mee met de flow anders ben ik mezelf niet. 

Nu weer een aantal weken na de laatste chemo vallen allerlei kwaaltjes en gevoelens op hun plek. Zo heb ik bedacht dat de pijn die ik tijdens en een aantal weken na de chemo had tussen mijn longen, dus geen groeiend weefsel was (er was immers bij de laatste scan geen activiteit meer te zien op die plek) maar gewoon littekenweefsel is dat pijn doet na overbelasting. Gezien mijn activiteit kan dat best kloppen. Ik vergelijk het met een litteken van iemand die een keizersnede heeft gehad, die moet immers ook een tijd rustig aan doen zodat alles kan helen. Maar ik deed niet rustig aan, dus ik had pijn. De pijn is inmiddels steeds minder, nu heb ik er weer andere pijn voor in de plek gekregen rechts onder mijn ribben, mijn lever. Aangezien ik overal een verklaring voor wil hebben, is het misschien nu omdat mijn lever heel wat te verduren heeft gehad de afgelopen maanden.. En ja, ik weet het ik moet meer drinken. 

Het valt me nu ook op hoe het klachtenpatroon is, vlak voor een scan heb ik echt pijn in mijn hals en op verschillende plekken in mijn lichaam waarvan ik weet dat dat de ideale plekken voor lymfomen zijn. Alsof ik het voel groeien, terwijl na een scan blijkt dat alles weer mooi is afgenomen en zelfs de oorspronkelijke plekken zijn verdwenen. Tegelijk met de uitslag verdwijnt vrijwel elk pijntje, zo ook de pijn aan het beruchte bultje in mijn gehemelte. Hoe verzint mijn lichaam het. 

Van de week ontving ik de datum dat de uitslag van de PET scan bekend word gemaakt. Twee dagen na de scan, waarom zo snel? Ik kan er ook blij mee zijn natuurlijk, maar tijdens de diagnose kreeg ik de uitslag ook zo snel. Kanker is altijd spoed in het ziekenhuis en ik ben graag geen spoed 😁. Dus ik hang er gelijk allemaal conclusies aan dat ze misschien al uitgaan van een recidief. En die gedachten maakt onbewust gelijk meer pijnlijke klachten in mijn lichaam. De eerste dagen kan ik die goed aan, 'hallo ik ben druk en ik had besloten om tot aan de scan me geen zorgen te maken over Hodgkin'. Ik moet immers toch wachten op de scan van eind juli en een week meer of minder zal echt niet bijzonder veel verschil maken (hoop ik). Maarja, zo werkt dat blijkbaar en vooral jammer genoeg niet. 

Van de week had ik al wat last van gevoelige luchtwegen. 'S nachten pijn aan mijn rechter long/lever(?). Gisteravond leek het alsof ik hartkloppingen had.. En vanmorgen voelde ik me ineens heel gammel, heet hoofd en hop alle alarmbellen gingen af. Ineens was ik weer ZO bang! Want wat nou als ik koorts krijg? Wat moet ik dan doen? Ik voelde de bui al helemaal hangen, weer een zondag SEH, dat kan niet Mark moet vanavond melken en en en.. Geldt dat eigenlijk nog dat ik met spoed contact moet opnemen bij 38,5 graden of hoger en wie moet ik dan bellen? Zoals ik deze blog begon, barstte de bom. Alle knap opgestapelde emoties van ik kan gewoon nuchter blijven, ik kan er niet aan denken en gewoon doen alsof er niks aan de hand is en ik nooit kanker heb gehad.. Daar was nu niets meer van over. Ik voelde me net als die ene keer vlak voor de eerste tussentijdse scan. Bang dat elk signaal in mijn lichaam duidt op Hodgkin, maar ondertussen ook steeds meer boosheid. Waarom ik? Waarom wij? We doen zo hard ons best en we werken zo hard om onze doelen te bereiken. Ik doe toch niets verkeerd? 

Gelukkig zorgde die boosheid ervoor dat ik me ineens niet meer zo gammel voelde en de verhoging leek ineens te zijn verdwenen. Wat haat ik kanker, voor iedereen die ermee te maken krijgt. Ik kan me ook zo enorm schuldig voelen als ik zie hoeveel verdriet de mensen om me heen hebben. Ik wil dit niemand aan doen, ik wil het niemand moeilijk maken. Kwam dit alles maar tientallen jaren later.. Niet dat het dan oke is, maar dan is het misschien net even anders.. Misschien. 

Note to myself: