Een terugblik op 2015

Met het einde van 2015 in zicht, kan het niet anders dan dat ik er even op terugblik. 2015 zou ons jaar worden, het jaar waarin ik zou genezen. Het jaar waarin we eindelijk onze stal zouden gaan bouwen en het huis van onze dromen. In april 2015 zou ik mijn laatste chemo's krijgen en evenredig met de lente zou ik opnieuw gaan opbloeien en herstellen. Net na de uitslag van de scan in Juli zouden we op vakantie gaan met z'n vieren. Een vakantie om feest te vieren dat ik genezen zou zijn, maar het werd een vakantie vol twijfel en onzekerheid omdat er een nieuwe plek op de scan zichtbaar was die mogelijk kon wijzen op een recidief van Hodgkin.

Zes weken later werd onze angst werkelijkheid. Er was inderdaad sprake van een recidief, de Hodgkin was terug. Twee weken voordat Tren drie jaar zou worden, begon ik met de voorbereidende chemo's (GDP) op een van de meest intensieve en zware behandeling die er is tegen kanker, een stamceltransplantatie. De GDP chemo viel ontzettend zwaar en ondanks dat ik van Tren z'n verjaardag een super feest wilde maken, was ik niet in staat om zelf z'n verjaardagsuitnodigingen te maken. Ook al was Mark tijdens de ABVD chemo's er altijd voor mij, toch was hij er tijdens de GDP meer voor mij dan ooit. Het feit dat hij binnenkwam tijdens het werk terwijl hij eigenlijk geen tijd had, z'n overal uitdeed en met een veeg koeienstront nog op z'n wang langs me op de grond kwam zitten om samen de uitnodiging te maken voor het feestje van ons kereltje.. was super. Hij zag mijn verdriet, mijn onmacht over het feit dat ik me zo ziek voelde en niet kon doen waar ik voorheen niet eens mijn hand voor omdraaide. Hij toonde begrip en gaf me alle liefde die ik nodig had.

Voor het eerst in mijn leven ervaarde ik hoe het was om de controle over mijn leven kwijt te raken. Ik moest me overgeven aan de behandelingen en hoe hard ik er ook voor zou vechten, het zou geen enkele invloed hebben op het resultaat van de behandeling. Voor het eerst voelde ik hoe het was om aan het lot overgelaten te zijn en besefte ik dat ik geen enkel streepje voor had op het recht van bestaan omdat ik twee kleine kindjes heb. Voor het eerst kwam de angst voor de dood dichtbij, te dichtbij. Ook al is Hodgkin te genezen en word ik curatief behandeld, het is en blijft een vorm van kanker. Een vaak ongeneeslijke ziekte waar helaas jaarlijks teveel mensen aan overlijden. Dat maakt het eng en soms onmogelijk om ermee om te gaan. Het was een jaar waarin ik geleerd heb om die angst recht in de ogen aan te kijken, om de gedachte over de dood toe te laten in plaats van te ontwijken. Stapje voor stapje leer ik omgaan met het idee dat het leven niet vanzelfsprekend is. Ik ben niet meer bang om na te denken over wat ik wil betekenen voor de kindjes als ik er niet meer ben, hoewel de rillingen over mijn rug lopen bij het idee. Ondanks dat heb ik hoop op een mooie toekomst en weet ik dat als Hodgkin nog niet weg is, er nog genoeg hoop is om te leven en te genezen.

Er brak een periode aan waarin ik mezelf leerde spuiten. Een periode waarin ik meer infusen heb gehad dan dat ik ooit dacht te krijgen. Ik onderging behandelingen waar ik bang voor was en vond het eng om te vertrouwen op de artsen. En ondanks dat durfde ik te stralen en genoot ik volop van de plannen die we aan het uitwerken waren op de bouw. Ik accepteerde het feit dat de behandeling niet kon wijken voor het moment waarop onze grootste dromen werkelijkheid zouden worden. Ik plande alles en schreef alles op voor de mensen om me heen, zodat de zorg voor de kindjes en de verhuizing door kon gaan zonder dat Mark er extra omkijken naar had. Hij moest zich immers focussen op het bedrijf en de nieuwe stal.

De maand november brak aan, DE maand van het afgelopen jaar waarin alles gebeurt is waar een gemiddeld stel jaren de tijd voor heeft en neemt. Een maand waarbij we ons van tevoren afvroegen hoe we die in hemelsnaam moesten doorstaan, maar waarvan we zonder twijfel zeiden dat we dit gewoon konden en ook gingen doen. Een maand waarin we moesten presteren, om datgene waar we zo hard voor gewerkt hebben.. een succes te kunnen maken. Voor mij was dat de finale, de stamceltransplantatie. Het doorstaan van een van de zwaarste chemo's die mijn lichaam kon resetten en hopelijk een gezonde nieuwe start heeft gegeven. Voor Mark was het in bedrijf stellen van de nieuwe stal samen met de vele mensen die hem daarbij geholpen hebben. Tegelijkertijd stonden Oma Miep en Oma Marleen dag en nacht voor de kindjes klaar, om ervoor te zorgen dat ze nog altijd een gewone en onbezorgde tijd konden hebben. Er waren tientallen mensen die voor ons verhuisd hebben zodat ik in ons nieuwe huis thuis kon komen.

Het was een tijd waarin we ongelofelijk veel liefde en steun hebben ontvangen van vele mensen om ons heen. De betrokkenheid en het medeleven, alle kaartjes en de vele gebaren die zijn gemaakt in welke vorm dan ook hebben ons erdoorheen geholpen. En ondanks dat ik het afgelopen jaar mijn vertrouwen, de onbezorgdheid, mijn haar en voor heel even mezelf verloren heb. Het heeft mij, en ons, sterker gemaakt dan ooit.

When life gives you a hundred reasons to cry,
show life you have a Thousand reasons te smile.

Ik ben klaar voor 2016, wat er ook op ons pad komt. De zwaarste storm is voorbij.. er is hoop op een mooie toekomst. Er zijn zoveel dingen om van te genieten, om te beginnen bij elkaar.. Tren, Femke en Mark. We kunnen samen weer gek doen, stralen en bovenal bijzonder trots zijn op datgene wat we het afgelopen jaar hebben doorstaan en bereikt.

Ik wil iedereen bedanken die het afgelopen jaar op wat voor manier dan ook zich betrokken bij ons heeft gevoeld. En ook al was 2015 voor iedereen anders, donker of licht, succesvol of niet.. bedenk dat er altijd iets is waar je trots op kunt zijn, iets waarvoor je leeft, zorg voor jezelf.. het leven is TE mooi om er niets mee te doen. Maak 2016 het jaar en geniet!