'Alles kan', zegt eigenlijk al genoeg. Degene die me door en door kennen weten dat ik het (in dit geval mezelf) er niet zomaar bij laat zitten. Ik wil meteen alles en dan gaat mijn lichaam natuurlijk protesteren. Het kan natuurlijk ook niet dat ik alles gewoon doe zoals ik gewend was terwijl ik pas op dag 53 zit na de stamceltransplantatie. In principe is er tijdens de eerste 100 dagen het meeste kans op complicaties, het zorgeloos behalen van die 100 dagen grens wordt dan ook echt als een mijlpaal gezien. Voor het lichamelijk herstel/revalidatie staat één jaar. Met andere woorden... Wat meen ik me wel niet met die 53 dagen ;)
Dus, dat ik dan ineens moe ben na een intensieve morgen is niet gek, ook het feit dat ik soms wel eens een pijntje voel hier of daar hoort er nou eenmaal bij. Dat mijn spijsvertering nog niet helemaal lekker loopt neem ik te koop toe, dat heb je nou eenmaal als je slijmvliezen zodanig aangetast zijn geweest. Maarja, eenmaal eens een klap in je gezicht gekregen te hebben dat je gezond dacht te zijn en kanker bleek te hebben zorgt ervoor dat mijn lichamelijk vertrouwen nog niet helemaal terug is. Na een aantal goede dagen, heb ik soms weer even een onzeker moment. Denk ik na over mijn gewicht, maar durf ik niet op de weegschaal te gaan staan omdat ik bang ben dat ik misschien afval. Of ontdek ik een donker lijntje op elke nagel, op de plek waar ze elke twee weken zaten tijdens de ABVD, maar bedenk ik me nu dat de laatste chemo veel langer geleden is dan twee weken. Met andere woorden, is dat donkere lijntje nog van de laatste chemo of is er weer iets anders aan de hand? En waarom zie ik soms weer sterretjes als op opsta, heb ik teveel gedaan of? En zelfs het 'goed' voelen is soms eng, want is het wel goed als ik me goed voel. De vorige keer voelde ik me super en bleek de Hodgkin weer terug gekomen te zijn. Onzekerheden gaan tot het uiterste, de circel is zo rond. Maar ik wil dat cirkeltje niet ingaan.. Ik hou me vast aan een van mijn favoriete quotes:
'The Struggle you're in today, is developing the strenght you need for tomorrow'
Ik leef met de dag, kijk niet verder vooruit dan morgen. Daarom kan ik doorgaans genieten van alles om me heen en heb ik zelfs weer zoveel projecten op mijn to do list staan dan mijn dagen tekort zijn. Ik zing, ik lach en samen genieten we enorm als gezin. Het is meer dan geweldig in ons nieuwe huis, ons nieuwe plekje.. Hopelijk ons nieuw begin. En ook al bekruipt me soms een angstaanjagend gevoel als ik denk aan de toekomst, omdat ik er zo graag deel van uit wil maken maar ik er niet vanuit durf te gaan. Ik leef, ik maak herinneringen.. Elke dag is er een die telt. Ik wil er zijn, voor de mensen om me heen, liefhebben en zorgen. Oh man, ik kan niet wachten om op een dag te horen dat ik schoon ben. Echt ik ga gillen!! En dan... Komt er een mega feest! ;) dus, bereid je maar voor! Ik ben er klaar voor.
PS | Het is weer mogelijk om op mijn blogberichtjes te reageren door onderstaand te klikken op 'opmerkingen' en als anoniem een berichtje achter te laten. Vergeet niet je naam erbij te zetten ;)
PS | Het is weer mogelijk om op mijn blogberichtjes te reageren door onderstaand te klikken op 'opmerkingen' en als anoniem een berichtje achter te laten. Vergeet niet je naam erbij te zetten ;)
3 opmerkingen:
Ja dat van dat feest komt me bekend voor. (Nooit gehouden overigens haha, maar neem mij vooral niet als voorbeeld hierin :p) Net als de energie die je wilt hebben maar nog niet hebt maar wel denkt dat je die hebt en hem dus gauw verspeelt ;) heb ik ook ooit een hele blog aan gewijd haha. I.r.r.i.t.a.n.t! ;) nou tot gauw he! Xxx Sabrina (je weet zelluf haha)
Ineke. Wat ben je toch altijd positief. Echt waardering voor hoe je je door de ziekte heen slaat! Knap. Jij verdoent de allergrootste toekomst. Liefs van tessie ( je weet wel van het citaverde)
Wat herkenbaar zeg! Had een blog van mezelf kunnen zijn :p Maar ik ben niet zo goed met woorden zoals jij ;)
En ja ik leef nog :p Ik lees al je blog berichten en volg je een beetje op de achtergrond.
Wat een schitterende foto's van jou met je mini's. Wat worden ze groot! En wat ben je mooi met je kale bollie. Staat je goed ;)
Heel puur en naturel.
De onzekerheid gaat uiteindelijk echt naar de achtergrond en het vertrouwen in je lichaam komt echt terug, maar het heeft tijd nodig. Veel tijd en veel positieve controle momenten en goede gesprekken met de arts. Ik was ook zoooo hysterisch elke keer. Van diepe angstige dalen, naar intens gelukkige pieken. Ik hield het niet vol, maar het begint nu, bijna anderhalf jaar later, stabiel te worden. Ik begin nu een geheel te zien, omdat ik elke keer een klein stukje verwerkte en los liet. Je hebt zoveel emoties gehad, of juist niet om jezelf te beschermen. Het heeft echt allemaal zijn eigen tijd nodig.
Liefs, Sharon.
Een reactie posten