Toegeven is een kunst

Hoewel ik over het algemeen heel positief in het hele proces sta, had ik het de afgelopen twee weken erg zwaar. Mijn hoofd draaide overuren, alsof ik nu pas besef wat er eigenlijk gaande is. Daar waar ik eerst overal een positieve draai aan kon geven, zag ik nu ineens alleen maar beren op de weg. Eigelijk was er maar een gedachte die me continu bezig hield 'wat als ik niet genees?'. Nadenken over dat soort dingen is echt zwaar. Het gevoel van onmacht, de angst, het verdriet, de boosheid en onzekerheid. Niet kunnen vertrouwen op je eigen lichaam, want ik dacht tenslotte dat ik gezond was. Ja, dat was heftig.

Ik snapte nooit dat mensen alleen maar negatief konden zijn, dat ze absoluut geen ruimte hadden in hun hoofd voor positieve dingen. Dat ze altijd alles net een negatieve draai moesten geven. Waarom zo moeilijk doen, terwijl het leven zo mooi kan zijn. Nu terug kijkend op de afgelopen twee weken, snap ik ineens hoe dat kan. Er was inderdaad geen ruimte in mijn hoofd voor positieve dingen. De angst en onzekerheid was de baas. Het ging gewoon niet, ik dacht er niet eens aan om het uberhaupt te proberen.

Gelukkig, heb ik nu de weg naar de positieve vibe weer gevonden. Toegeven aan de angst en emoties is voor mij in dit proces toch wel het moeilijkste. Ik moet die gevoelens onder ogen zien, ook al durf ik het niet. Bang dat als ik toegeef aan de emoties, mijn lichaam minder hard zal vechten en ik als het ware opgeef. Maar dat is natuurlijk onzin. Heel fijn om in die situatie met lotgenoten te praten. Zo vertelde Eveline me dat ze zich juist sterker voelde door de angst in de ogen te kijken. Marla leerde me om de gevoelens in bootjes te plaatsen en als ik er genoeg van had, ze in de mast weg te blazen. Allemaal uitspraken waar ik voorheen raar van opgekeken had, maar nu, juist nu had ik ze hard nodig. Ik ben ermee aan de slag gegaan, heb bootjes weg geblazen en daarmee mijn onrust van binnen deels onder controle gekregen. Niet alleen de onrust maar ook de daarmee gepaard gaande ademhaling. Ik heb emoties toegelaten en durven huilen op momenten dat ik het liever niet deed. Ik heb gesproken met de mensen dicht bij me over mijn angsten en ik moet zeggen dat lucht echt op. Er is weer ruimte voor positiviteit. Ik kan het weer.. ik ga nog steeds kei hard genezen!

En nog steeds beloof ik elke dag aan Tren en Femke 'Mama wordt echt oud hoor!' 'Mama is nog heel lang bij je, we gaan nog zoooveel leuke dingen doen!' Ook Mark moet elke dag zo onderhand verplicht mij diep in de ogen aankijken als ik zeg dat 'Ik ECHT ga genezen' en 'We samen oud worden!'. En ik hou me aan mijn woord.. dat heb ik altijd gedaan dus nu ook ;) BIG DEAL! Laat die toekomst maar komen, over een jaar zijn we alweer aan het opbouwen.. en dan niet alleen mijn gezondheid maar ook de stal, het huis, ons gezin en alles waarvan we altijd gedroomd hebben.