Bijna, bijna, bijnaaaaa

Stil kruip ik dan toch maar mijn bed in na de chemo. Of eigenlijk na de zak groene chips met cola.. Want dat helpt. Nog altijd kon ik enthousiast winkels afstruinen met Mark om vanalles voor ons nieuwe huis uit te zoeken, maar sinds de vorige chemo is het verlangen naar even niets na de chemo, toch groter dan ooit. Ik voel mijn lichaam moe zijn, geconcentreerd luister ik naar mijn ademhaling die toch altijd net iets anders gaat dan normaal. Alsof het me meer moeite kost.. 

Zal ik nog even gaan slapen? Dadelijk komen de kindjes thuis.. Natuurlijk wil ik daar niets van missen, maar even niets is ook fijn. Ik ben zo trots op mijn lichaam.. ZO trots! Twee gezonde kindjes in twee jaar op de wereld zetten en inmiddels 14 chemo's gehad. Mijn bloeduitslagen zijn bijna, bijna helemaal perfect. Mijn haar zit nog, mijn menstruatiecyclus is nog normaal.. Geen tekenen van overgang door de chemo.. En zelfs met sporten boek ik nog steeds vooruitgang. 

Nou had ik eigenlijk mijn lichaam moeten belonen met een appel en een glas water in plaats van een zak chips met cola.. Dat werkt natuurlijk niet echt bevordelijk maar ik kon er toch even van genieten. Het is bijna lachwekkend dat ik tegenwoordig van dat soort simpele dingen kan genieten. Kanker doet toch bijzondere dingen met je. 

Nee, ik ben niet blij dat ik kanker heb/had. Maar wat heeft het mooie dingen met zich mee gebracht en wat heb ik bijzondere mensen leren kennen. Mensen die stuk voor stuk vechten tegen deze vreselijke ziekte, ieder op hun eigen manier en toch allemaal net zo sterk en positief. Mensen die durven te vragen hoe het met je gaat, mensen voor wie je nog steeds gewoon bent. Kanker is toch een stempel die je met je mee draagt, zo hoorde ik laatst een kindje tegen een ander kindje zeggen: 'Die mevrouw heeft toch kanker?'. Het liefst riep ik terug dat het niet zo was, maar helaas het is toch de realiteit waar we mee te dealen hebben. Ik hoop straks met trots te kunnen zeggen dat ik kanker HAD! 

Nog tweeeeeee keer... Twee keer bloedprikken, twee keer het infuus aanprikken.. Nog twee keer die vreselijke pijn van de chemo.. Nog twee keer een Bleo-Bil.. Nog twee keer bij het interieur horen op het MOC.. Nog twee keer 89 traptreden omhoog en omlaag lopen.. Nog maar tweeeeee keer.. Klinkt als bijna niks meer 😁 dat voelt echt, echt, ECHT heel goed! 17 april dat wordt een feestje.. Ik kan niet wachten!! Hopelijk ook een super scan eind mei, dat mag toch wel? Soms een beetje geluk.. 

Oke ik ga slapen 😉.. Ohnee ik ben toch te laat! Ik hoor kleine Tren al met z'n klompjes heen en weer rennen beneden! Mijn mooiste mini's! Er is niets mooier dan het geluk van je eigen kindjes.. Dus ik ga maar eens genieten van ze!