Koekoek

Daar lig je dan, midden in de nacht.. Wakker door een brandweer die met loeiende sirenes door het dorp reed. Bedankt. Maar wel fijn dat ze levens redden uiteraard ;), graag zelfs! 

Ineens heb ik best zin om weer een blog te typen! Het is ook alweer zo lang geleden.. Vandaag waren we even naar de opendag van het ziekenhuis geweest. Wauwwwww de nieuwe kraamsuites in het geboortecentrum! Moooooi! Daar zou je zo nog een keer voor willen bevallen 😁. Ja echt! Maar voordat we bij die kraamsuites waren moesten we eerst door het ziekenhuis.. Van voor tot achter. Langs het bloedprikken, de apotheek, de poli's.. Allemaal niet zo spannend totdat we langs route 84 radiologie kwamen en door moesten naar de spoedafdeling. Kreeg meteen een beetje de zenuwen, ergens voelde het ook weer vertrouwd. Belachelijk eigenlijk dat ik zo vaak op de SEH ben geweest de afgelopen 8 maanden en dat ik de route beter ken dan ik zou willen. Dat ik gewoon weet achter welke deur zonder bordje wat voor ruimte zit. Welke deuren allemaal binnendoor weggetjes zijn naar de behandelruimtes op de SEH. En nu liep ik er gewoon langs met mijn mooie mini's gewoon voor de leuk. Mijn mini's die er gelukkig niet zoveel van meekrijgen wat er allemaal is gebeurt de afgelopen maanden. Althans dat denk ik, het tegendeel blijkt waar als Tren dicht tegen me aan loopt en aangeeft dat hij bang is. Hij wil naar buiten.. Hij voelt mijn spanning. Maar we gaan door, ik moet door.. Ik wil alleen maar leuke dingen en die kraamsuites zijn leuk! Dat we toevallig onverwacht langs de ruimtes kwamen waar ik over twee weken mijn PET-CT scan krijg.. Dat kan gebeuren. 

Blijft eng die scan, ondanks de goede tussen uitslagen betrap ik mezelf erop dat ik geregeld mijn hals aftast en in de spiegel kijk of alles nog weg is. Want het was toch weg? In de avonden heb ik vaak last van mijn rechterlong. Soms ben ik heel goed en denk ik heel hard dat het vast gewoon allemaal nog gevoelig is, van de chemo en van het verdwijnen van hodgkin. Soms, soms maakt het me benauwd en ga ik weer bergafwaarts naar, wat als? Soms ben ik ervan overtuigd dat ik nog meer chemo's moet.. Of bestralingen en soms hoop ik dat het me gegund is. Dat ik klaar ben.. Dat ik in complete remissie ben.. Dat ik eindelijk weer gewoon mag zijn! Zou het? Mag het? Pleaaaaaase! Maar nog altijd ben ik ervan overtuigd dat ik 80 word! Want dat moet, dat is gewoon zo, KLAAR. 

Goed, nu ben ik klaar wakker, was ik dat niet.. Dan werd ik dat wel door de wekker van mark. Tjeeeminee 4.30 uur. Mijn bikkel moet alweer bijna opstaan om te melken. Nog maar 6 maanden.. Ook voor hem is het volhouden.. Doorgaan.. De super zware laatste loodjes. Wel grappig hoe hij naar z'n telefoon staart om z'n wekker uit te krijgen. Ondanks het lawaai duidelijk nog ver weg. Ik moet hem zelfs aanstoten om nog een keer naar z'n telefoon te kijken want de wekker ging niet eens uit en hij sliep alweer. Ik ga ook maar weer eens een slaappoging wagen.. Zodat ik me niet hoef af te vragen waarom ik nou zo moe ben.. ;) 

Slaaplekker!

Klaar en dan..

Ja, dat is gek.. na de super laatste chemo heb ik de laatste keer ook niet veel last gehad van de beruchte bijwerkingen. Maar dan.. dan is de laatste chemo voorbij en dan is alles weer normaal voor de mensen om me heen. Het liefst zou ik ook weer alles gewoon doen zoals ik dat gewend was en zoveel mogelijk geprobeerd heb tijdens de chemo. Maar mijn emoties sleuren me soms alle kanten uit.

Ongeloof en verdriet als ik kijk naar foto's van mij en ons gezinnetje van voor de diagnose, ik was daar dus gewoon al ziek zonder dat ook maar iemand daar een vermoeden van had. Enorm veel kracht en optimisme die ik had net na de diagnose en tijdens de behandeling, tuurlijk ga ik dit overleven! Maar tegelijkertijd angst die bijna niet uit te spreken is, angst dat de behandeling niet aan slaat, angst dat ik de kindjes achter moet laten, angst voor een slechte afloop. Onzekerheid bij alles wat ik voel in mijn lichaam, bang dat er iets niet goed is. Wantrouwen in mijn lichaam, omdat ik dacht gezond te zijn en kanker bleek te hebben. Maar ook trots, ik ben trots op mijn lichaam hoe ik de chemo's heb doorstaan. Ik heb hoop op een mooie toekomst als ik me goed voel en kijk naar onze geweldige kindjes die nog zo onbezorgd kunnen genieten van alles om hun heen. Verlangen, ik verlang nu meer dan ooit naar de wens om oud te mogen worden. En ik ervaar pure geluk als ik besef hoe belangrijk en dierbaar de mensen om me heen zijn en hoe fijn het is dat ze me op ieder moment willen bijstaan. Pure geluk, samen met ons gezinnetje, Mark, Tren, Femke en ik.. zoveel liefde. Niets is mooier dan dat! en wat zijn we samen sterk.

En dat is slechts nog maar een greep uit de emoties die ik beleef in de afgelopen maanden. Het is dus echt, ineens is echt alles anders. De onbezorgdheid van het leven is weg, wat had ik die nog graag heel lang gehouden. Het is aan mij om de komende tijd kei hard te vechten en te leren omgaan met alle emoties. Vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en in de toekomst. Want er zijn zoveel goede verhalen! Daar ga ik bij horen.. hoe dan ook, dat MOET!

Laatste chemo!!

Dudududuuuuuuuu.... de laatste chemo is een feit! Na 7,5 maand is het dan eindelijk 17 april, de datum die al maanden in mijn hoofd stond geprint als de dag van de aller laatste chemo. Zo gek dat die dag nu al is aangebroken en wat is de tijd toch eigenlijk snel gegaan.

Uiteraard is er geen laatste chemo zonder vlaai, dus voordat we naar het MOC gingen, reden we eerst even langs de bakker. Deze keer gingen papa en mama ook mee naar de chemo, om het toch een beetje te vieren. Gewapend met vlaai en 4 man sterk gingen we de 89 traptreden voor de laatste keer op. Stiekem best leuk dat papa, mama en Mark toch wel wat stonden te hijgen na al die traptreden en IK, de patient in deze, dat wel gewoon kon. Lang leven het sporten tijdens de chemo. 

Esther, de verpleegkundige die de eerste chemo heeft toegediend was er vandaag ook om mijn laatste chemo aan te sluiten. Dit keer vond ik dat toch wel spannend. Het aanprikken moest in mijn rechterarm aangezien er de dag ervoor al twee keer in mijn linkerarm geprikt was. Ik hoopte zooooo dat het zou lukken ergens anders dan de plek op mijn hand, waar ik zo gruwelijk veel last van heb gehad tijdens een eerdere chemo. Ook dit keer duurde het even, maar uiteindelijk was de chemo succesvol aangesloten aan de binnenkant van mijn elleboog. Dat zet de teller op:

Bloedprikken             17

ABVD Chemo           16

Bleomycine spuit       14

PET/CT scan               1

CT scan                       3

Spoed Eisende Hulp    3  +

Totaal                         54 x geprikt in 8 mnd tijd

Arme armen (en bleomycine-bil ;)) wie had dat gedacht dat ik zonder hulpmiddelen zoals een Porth a Cath of PICC lijn toch alle chemo's kon afsluiten. Nou heb ik de infusen in mijn armen ook wel vervloekt op sommige momenten en hebben we na de 12e chemo wel even de Porth a Cath overwogen. En ik moet zeggen dat ik de aderpijn die ik in mijn armen/handen heb gehad bij nader inzien het ergste heb gevonden van de hele chemotherapie. Want hoe frustrerend is het als je gewoon een ruime week niets kunt met je hand van de pijn en je twee jonge kinderen hebt rondrennen. Ik zou nog liever bevallen ;) ECHT!

Maargoed ik dwaal af.. de chemo liep voorspoedig en de vlaai werd uitgedeeld. Hoewel ze het stiekem had verklapt, vond ik het toch een hele leuke verassing dat mama slingers ging ophangen rondom mijn stoel. Ik kon alleen maar lachen ;) maar wat ze niet verklapt had, waren de twee kadootjes die ze voor me had meegenomen. Het waren twee bedeltjes voor aan mijn Trollbead armband, een armband die ik al jaren heb en langzaam en zeker gevuld word met symbolische bedeltjes voor bijzondere momenten. Een bedeltje staat voor overwinning en de andere voor blijdschap en geluk. Zoooooo leuk!! Ik ben er helemaal blij mee hihi. Het was een gezellige laatste chemo en voordat ik het wist stonden we met z'n alle weer buiten. 

Dat is gek, om na al die maanden chemo ineens klaar te zijn met de chemotherapie. En wat heb ik daar een kick van gekregen.. Die vrijdag had ik alle energie van de wereld en gingen we nog even uiteten om de toch wel bijzondere dag te vieren. Daarna ben ik met mama nog even wezen shoppen en zelfs na het shoppen was ik nog niet moe. Heerlijk!! 

En wat ben ik trots op mezelf, wat de uitslag ook mag zijn over 6-8 weken.. Ik heb dit toch wel erg goed doorstaan. Zowel lichamelijk als geestelijk. Als ik heel eerlijk mag zijn, ga ik de vrijdag morgen voor de chemo missen. De ochtend dat Mark, de kindjes, mijn schoonmoeder en ik met z'n alle samen ontbijten. Het chemo-weekend, samen met ons gezinnetje.. Na het laatste chemo-weekend zal Mark weer elk weekend aan het werk zijn. Maar ook de maandag en dinsdag na de chemo dat ik mocht blijven liggen in bed om net even wat extra energie op te doen terwijl mijn moeder en schoonmoeder de zorg voor de kindjes op zich namen. Zo fijn dat ik de ruimte kreeg om elke keer van de chemo te kunnen herstellen. 

Ik ben de mensen om ons heen die ons geholpen hebben tijdens de chemotherapie ook enorm dankbaar! In het bijzonder de beide mama's voor alle momenten dat ze er waren, het eten koken, wassen, de zorg voor de kindjes en alleen al het aanwezig zijn.. Echt SUPER! Papa voor de fijne gesprekken die we samen hebben gehad, het begrip voor alles en de flexibiliteit als werkgever. Tessa voor het brengen en halen van de kindjes naar de opvang.. En de vriendschap die is ontstaan. Michel minn personal trainer voor alle motiverende woorden. Iet voor de vele gezellige kaartjes die me elke keer weer een hart onder de riem gaven en alle andere mensen die op wat voor manier dan ook aan ons gedacht hebben :). 

In het heel heel heeeeel bijzonder bedank ik Mark natuurlijk :D! Mijn steun en toeverlaat.. The One and only die altijd met mij mee ging naar elke afspraak. Ieder mogelijk moment voor me klaar stond om een knuffel te geven en elke avond met me stug beweerde (en nog steeds ;)) dat ik gewoon 80 word no matter what. Ondanks dat hij het zo gigantisch druk heeft. Als er iemand hier een bikkel is ben jij het wel (k) wat ben ik ongelofelijk trots op zo'n kanjer aan mijn zijde! 

Mmmmmmmwah!!!