Ineens heb ik best zin om weer een blog te typen! Het is ook alweer zo lang geleden.. Vandaag waren we even naar de opendag van het ziekenhuis geweest. Wauwwwww de nieuwe kraamsuites in het geboortecentrum! Moooooi! Daar zou je zo nog een keer voor willen bevallen 😁. Ja echt! Maar voordat we bij die kraamsuites waren moesten we eerst door het ziekenhuis.. Van voor tot achter. Langs het bloedprikken, de apotheek, de poli's.. Allemaal niet zo spannend totdat we langs route 84 radiologie kwamen en door moesten naar de spoedafdeling. Kreeg meteen een beetje de zenuwen, ergens voelde het ook weer vertrouwd. Belachelijk eigenlijk dat ik zo vaak op de SEH ben geweest de afgelopen 8 maanden en dat ik de route beter ken dan ik zou willen. Dat ik gewoon weet achter welke deur zonder bordje wat voor ruimte zit. Welke deuren allemaal binnendoor weggetjes zijn naar de behandelruimtes op de SEH. En nu liep ik er gewoon langs met mijn mooie mini's gewoon voor de leuk. Mijn mini's die er gelukkig niet zoveel van meekrijgen wat er allemaal is gebeurt de afgelopen maanden. Althans dat denk ik, het tegendeel blijkt waar als Tren dicht tegen me aan loopt en aangeeft dat hij bang is. Hij wil naar buiten.. Hij voelt mijn spanning. Maar we gaan door, ik moet door.. Ik wil alleen maar leuke dingen en die kraamsuites zijn leuk! Dat we toevallig onverwacht langs de ruimtes kwamen waar ik over twee weken mijn PET-CT scan krijg.. Dat kan gebeuren.
Blijft eng die scan, ondanks de goede tussen uitslagen betrap ik mezelf erop dat ik geregeld mijn hals aftast en in de spiegel kijk of alles nog weg is. Want het was toch weg? In de avonden heb ik vaak last van mijn rechterlong. Soms ben ik heel goed en denk ik heel hard dat het vast gewoon allemaal nog gevoelig is, van de chemo en van het verdwijnen van hodgkin. Soms, soms maakt het me benauwd en ga ik weer bergafwaarts naar, wat als? Soms ben ik ervan overtuigd dat ik nog meer chemo's moet.. Of bestralingen en soms hoop ik dat het me gegund is. Dat ik klaar ben.. Dat ik in complete remissie ben.. Dat ik eindelijk weer gewoon mag zijn! Zou het? Mag het? Pleaaaaaase! Maar nog altijd ben ik ervan overtuigd dat ik 80 word! Want dat moet, dat is gewoon zo, KLAAR.
Goed, nu ben ik klaar wakker, was ik dat niet.. Dan werd ik dat wel door de wekker van mark. Tjeeeminee 4.30 uur. Mijn bikkel moet alweer bijna opstaan om te melken. Nog maar 6 maanden.. Ook voor hem is het volhouden.. Doorgaan.. De super zware laatste loodjes. Wel grappig hoe hij naar z'n telefoon staart om z'n wekker uit te krijgen. Ondanks het lawaai duidelijk nog ver weg. Ik moet hem zelfs aanstoten om nog een keer naar z'n telefoon te kijken want de wekker ging niet eens uit en hij sliep alweer. Ik ga ook maar weer eens een slaappoging wagen.. Zodat ik me niet hoef af te vragen waarom ik nou zo moe ben.. ;)
Slaaplekker!
2 opmerkingen:
Lieve Ineke, wat dapper van je om je spoken te durven ontmoeten in plaats van onder de dekens weg te kruipen en te hopen dat ze verdwijnen. Allerlei plaatsen, gebeurtenissen, data en ervaringen die nu een andere (of überhaupt een) betekenis en lading hebben gekregen. Dingen waar die roze ijsbeer van je mee op de loop kan gaan.
En dat je kindjes zo nu en dan een stukje meekrijgen van deze grootste omwenteling in jullie leven: het is zo en dat is ook oké. Voor hen is het goed om te ervaren dat boosheid, verdriet, angst ook mogen worden geuit en ervaren. Dat het geen dingen zijn om voor weg te vluchten of weg te stoppen, maar dat je ze kunt beleven en daarna weer verder kunt.
Je bent een prachtvrouw en een geweldige moeder. Het wordt tijd dat je je leven en lijf weer in eigen handen krijgt en weer langzaamaan mag durven gaan vertrouwen op die mooie toekomst die voor jou en met jouw gezin in het verschiet ligt.
Dikke knuffel! marla
Wat ben je toch lief Marla! Bedankt voor je mooie woorden 😘😘
Een reactie posten