dinsdag 16 juni 2015

De Final One en hopelijk done!

Gisteren was het dan zover, mijn eindexamen waar ik 8 maanden lang voor geknokt heb en 2 maanden van mocht bijkomen. De dag waarop de resultaten werden vastgelegd met behulp van een PET-CT scan. Ik heb geprobeerd zo vriendelijk mogelijk te kijken en ik hoop dat mijn lach het enige is wat straalt op de PET scan.

Zou er namelijk meer stralen dan dat, dan is dat niet zo'n goed nieuws.. Waarom? omdat kankercellen en ontstekingscellen veel energie verbruiken, hebben ze veel brandstof nodig in de vorm van suiker (glucose). Net voordat ik de PET-CT scan kreeg, werd er een kleine hoeveelheid radioactief glucose toegediend via het infuus. Dankzij de toevoeging van de radioactiviteit, lichten de plekken in het lichaam op waar de glucose naartoe gaat. Op die manier kunnen ze precies in kaart brengen of en waar er nog kanker activiteit aanwezig is.

Ook al wist ik dat ik vandaag niet veel wijzer zou worden, toch was ik enorm gespannen. Stiekem maakt zoiets toch weer veel emoties los en de dag begon al vroeg ;). Om 7.30 uur stond de scan gepland en vlak ervoor moest ik nog even snel bloedprikken. Lang leve de CITO stempel op mijn bloedbriefje dat ervoor zorgt dat ik overal voorrang krijg. Niet dus, er was slechts 1 wachtende voor me die ervan uit ging dat ze aan de beurt was bij het volgende bliepje. Nou ben ik niet zo'n zeur die daar een probleem van maakt.. Maar laat dat nou net iemand zijn geweest die 10 vragen had over vanalles waar de baliemedewerkster geen antwoord op wist.

Na 10 minuten was ik eindelijk aan de beurt met het daadwerkelijke bloed prikken. De prikster was vast nog niet uitgeslapen, of misschien niet zo ervaren, of misschien had ze haar dag niet 😁 ze was best aardig hoor ;) maar prettig was anders. Of ik wel eens geprikt was? Uuuuuuhm... Slechts 54 keer in de afgelopen 8 mnd 😇. In al die keren dat ik moest bloedprikken hebben ze eigenlijk niet een keer mis geprikt (met uitzondering van de bloedprikkers op de SEH), waarom vandaag dan wel? Ze prikte en prikte en prikte met de naald non stop van links naar rechts zonder de naald eruit te halen. AUWW!! Misschien duurde het niet zo heel lang, maar zo voelde het wel. Of ze in mijn andere arm mocht proberen? NEE! Die moet mooi blijven voor de scan dadelijk ;) ik hield ondertussen mijn hart vast of dat überhaupt wel mogelijk was met mijn blijkbaar toch wel heel erg aangetaste aders. Ze probeerde nog een andere ader in mijn linkerarm en die lukte gelukkig wel. Done! Duimduimduim dat mijn bloedwaarden goed zijn... Oooooh zelfs dat vind ik spannend.

We moesten ons haasten na de afdeling radiologie, halverwege de gang kreeg ik het er nog even moeilijk mee. Waarom moest ik dan ook zo nodig Hodgkin krijgen?? Waarom dit.. En waarom wij? Deze vragen heb ik me echt nog maar zelden afgevraagd. De hele behandelperiode was ik de optimist, maar sinds het einde van de behandeling vind ik dat soms ineens moeilijk en besef ik nu pas wat er allemaal speelt. Maargoed, aangekomen bij de radiologie bleek de deur nog dicht te zijn. Sta je dan met je goede gedrag om optijd te komen ;). Rond 7.45 uur kwam er toch iemand aanlopen. Mark en ik moesten meteen afscheid nemen, we zouden ons weer over 2,5 uur zien.

De bekende vergrendelde deur door, waar je alleen met een pasje door kunt. De kleine maar nog helemaal nieuwe ruimte van het ziekenhuis waar de radioactiviteit wordt toegediend. Ik baalde stiekem een beetje dat de lieve aardige meneer van de aller eerste PET scan er niet was. Dit keer was het een jongere meid die net wat overdreven zorgzaam deed. Ze controleerde mijn glucose gehalte met een vingerprik en plaatste daarna het infuus in mijn rechterarm. Serieus, dat ging gewoon zomaar! Binnen een minuut had ze het infuus geplaatst en dat ook nog aan de binnenkant van mijn elleboog waar ik al zo vaak geprikt ben. Gelukkig! Ze controleerde nog even of het echt goed zat door er een zoutoplossing in te spuiten. Uuuuuuulgh! Wat smaakt dat vies, dat had ik nou echt niet gemist de afgelopen 2 maanden.

Ik mocht plaatsnemen in de blauwe tandartsenstoel die net nog wat luxer is. Tegenover de stoel hing een beeldscherm waar straks vast en zeker weer een natuurfilms over Afrika te zien was. Laat me raden, de film waar alleen de sterkste dieren overleven in de meest bizarre omstandigheden. Ik snap dat nog steeds niet. Hoe mooi de film ook is, dat wil je gewoon niet zien als je het gevecht met kanker aan moet of bent gegaan. En laat dat nou net alle mensen zijn die een PET scan krijgen. 

Goed, de radioactiviteit werd toegediend en het uur stil liggen ging van start. Dat leek me zo op het begin van de morgen best nog wel te doen, ik zou gewoon even een poging wagen om te slapen. NOT! Dat gaat gewoon niet, ik vroeg me af of ik wel stil lag, wat er in mijn lichaam gebeurde en dacht aan een blog van den lotgenoot die vertelde dat ze tijdens de scan voelde dat het gewoon nog niet weg was. Iets waar ik echt bang voor ben, dus uiteraard voelde ik ineens mijn longen en mijn milt.. Gevolgd door kramp in mijn nek omdat ik toch niet zo lekker lag als ik dacht. Het kussen voor onder mijn hoofd had ik namelijk onder mijn elleboog gelegd zodat ik geen last van het infuus zou hebben. Ja dat uur duurde toch best lang, zelfs de Afrika film was al overnieuw begonnen voordat ik opgeroepen werd voor de scan. 

Ik blijf het gek vinden dat je na 1 uur stil liggen uiteindelijk gewoon naar de ruimte van de scan mag lopen en zelfs nog even moet gaan plassen. Spierspanning den top zou ik zeggen ;). Het had niet veel gescheeld of ik had met bril en al op de scan foto's gestaan 😁. Gelukkig bedacht ik me nog net optijd dat ik mijn bril nog op had voordat ik het scan apparaat werd ingeschoven. 

Het contrastvloeistof voor de CT scan werd aangesloten, kussen onder mijn knieën, armen boven mijn hoofd en de scan ging van start. Ik gok dat het zo'n 25 minuten duurde.. Een aardige mannenstem hield me via een intercom op de hoogte. 'De PET scan duurt nu nog 10 minuten', 'het contrastvloeistof word nu ingespoten' en niet te vergeten het adem commando 'houd u adem vast 10 seconden, nog 5 seconden en uitademen'. Ik vroeg me af of het DE man zou zijn die de scan zou beoordelen, of hij zo aardig zou zijn dat hij direct na het maken van de scan een knipoog zou geven met de mededeling dat het wel goed zou zijn. Maar helaas, de aardige mannenst zei alleen dat de scan technisch in ieder geval goed gelukt was toen ik TE nieuwsgierig vroeg naar het resultaat. Dat stelde me nou niet echt gerust. Van de vorige keer wist ik nog dat  de uitdrukking van zijn gezicht ook niets zou vertellen. Bummer... Moet ik nou echt wachten tot vrijdag 😫

De scan zat erop, gelukkig zat Mark al in de wachtkamer. Na al dat stil liggen was ik wel redelijk relaxed, Mark echter wat minder.. Ik voelde de spanning. We omhelsde elkaar net iets langer dan normaal.. En het deed ons beiden net iets meer dan we eigenlijk hadden verwacht. 

De rest van de dag was van ons, ik mocht immers de kindjes 24 uur niet zien vanwege de radioactiviteit. Echt niet mijn ding verplichte logeerpartijtjes, niet leuk. We liepen naar buiten en hoewel de dag grauw en grijs begon.. Zag ik toch een klein blauw stukje lucht. Laat dat asjeblieeeeeeeft een tipje van de sluier zijn voor een goed scan. In ieder geval wel van een zonnige dag waar we samen echt van genoten hebben. ❤️

Nu allemaal SUPER hard duimen voor een goede uitslag aanstaande vrijdag 12.35 uur. Ik ben nu al, of eigenlijk gewoon non stop vreselijk zenuwachtig. Bijna onmenselijk dat wachten ;) maar we moeten hoop houden ☺️ dus dat proberen we ook. 

Duimduimduim 


1 opmerking:

Unknown zei

Zo herkenbaar ook allemaal weer! Ik vraag ook altijd naar bevestiging na de scan, maar krijg die ook nooit haha. Ik zeg dan ook elke keer opnieuw; ach ik heb gelachen, dus zal er mooi op staan. En elke keer moet de verpleegkundige daar NIET om lachen en loop ik met een gênant gevoel naar buiten haha. De eerste keer dacht ik; die vrouw begrijpt mij niet, maar na 3 keer proberen bleek het toch echt geen grappige opmerking te zijn :P Nja veel humor hebben ze er ook niet..

Maar jou scan MOET gewoon goed zijn! Anders doe ik ze wat haha. Die zenuwen, ooohh vreselijk. Als ik daar aan terug denk word ik weer naar. En ze blijven ook gewoon nog in je achterhoofd hangen. Als er dan wat anders spannends is, denk je weer terug aan deze spanningen. Er is niks wat ik kan zeggen wat je gerust stelt, tenminste zo heb ik dat ervaren. Het was voor mij enkel een kleine afleiding, van iets wat 24 uur in mijn systeem was. Je moet het echt afwachten en na de uitslag verder kijken. Alles op zijn tijd.

Ik ga het kauw bot van de hond maar eens afpakken bij Luca :p

Succes en ik ga duimen! Zo hard duimen!