The day after..

De dag waarop je wakker wordt en beseft dat het nog niet allemaal voorbij is. Het liefst viel ik nog een keer in slaap om dan toch goed wakker te worden en wel alles overwonnen te hebben. Heb ik dan niet hard genoeg gestreden om de kanker te lijf te gaan, of is het ons gewoon niet gegund? Uit pure zelfbescherming ga ik maar uit van het ergste. Het ergste is voor mij wel echt het ergste, ook al is de volgende zware behandeling te overleven en zijn er vele mensen die na een stamceltransplantatie nog gewoon een goed leven kunnen hebben. Het is wel even een dingetje, het grootste dingetje is mijn mama rol. Natuurlijk vecht ik zo hard als ik kan om die assss van een Hodgkin te lijf te gaan, maar het raakt me diep als ik besef dat ik dan meerdere dagen van huis zal zijn om de behandeling te moeten ondergaan. Hoe kan een moeder nou meerdere dagen van huis zijn, dat kan niet, dat wil ik niet. En dan heb ik het niet gewoon over een of twee nachtjes, nee als de stamceltransplantatie een feit gaat worden, dan betekent dat 5 dagen ziekenhuisopname per chemo met een afsluiter van circa 3/4 weken voor de daadwerkelijke stamceltransplantatie. 

En eigenlijk gingen we nog gewoon even genieten op vakantie, onze laatste weekjes in ons eerste huis. De paar maanden in onze woondoos om vervolgens net voor sinterklaas dan echt onze droom werkelijkheid te kunnen maken. Eindelijk samen zijn op de boerderij.. Niet meer 'ver weg' in het dorp. Eindelijk (hopelijk) iets meer rust.. Gaan genieten van alles, waar we het afgelopen jaar zo hard voor geknokt hebben. 

We wisten dat het een zwaar jaar zou worden. Met de bouw van het bedrijf, het huis, ons jong gezinnetje en al het werk dat gewoon door gaat. Maar we wisten niet dat ik ook nog de diagnose kanker zou krijgen. Inmiddels vechten we al zo'n 10 maanden.. Een gevecht samen dat je alleen kent als je ermee te maken hebt. Het besef dat niet alles meer gewoon is en het leven niet meer vanzelfsprekend is. Leven met een onzekere toekomst terwijl je zo'n jonge kinderen hebt is soms ondraaglijk. Intens verdriet dat niet in woorden is uit te drukken. Als moeder wil je niets liever dan zelf je kindjes zien opgroeien, ze te kunnen beschermen, ze alles te leren, getuigen zijn van alle mijlpalen en vooral samen te genieten. 

Onze mooiste mini's.. Wat geven ze ons de kracht om door te gaan. Om te vechten voor wat we lief hebben. Alles wat ik nodig heb is een blik van hun stralende oogjes. Hun onwetenheid, puurheid.. Hun onvoorwaardelijke liefde wat er ook speelt. 

Ik heb ze beloofd dat ik beter word en ook al is het eng, ik ga er alles aan doen om ze aan mijn woord te houden. 

Hopelijk krijgen we snel duidelijkheid over het vechttraject.. En hopelijk is een stamceltransplantatie overbodig. Ik hou graag wat Jokers over die ik kan spelen als het ooit terug komt, mocht het nu weg zijn.