Het is weer zover..

De zes weken 'vakantie' van alles wat met het ziekenhuis te maken heeft, zijn voorbij gevlogen! Serieeeeeeus, het was heerlijk. Wat is het normale leven toch ontzettend veel waard, gewoon 'gewoon' zijn is zoveel beter dan 'bijzonder'. Hoewel, over bijzonder gesproken. Voordat ik verder ga met de orde van mijn blog, wil ik eerst iemand bedanken die zomaar naar mij een kaartje stuurde. Iemand die ik heb gesproken tijdens mijn chemo en nu weken later een bijzonder kaartje naar me stuurt. Gewoon omdat ze aan me dacht, omdat ik opviel met mijn positiviteit en omdat ze me dat even wilde laten weten. Ik heb nog steeds geen idee wie de afzender is, maar het kaartje raakt me, zo mooi! Ik weet dat ze wel eens mijn blog leest, dus bij deze.. Super bedankt! Ik hoop ook dat het met jullie goed gaat.

De tijd vloog aan ons voorbij, druk met de bouw, het dagelijks leven en natuurlijk ook de naderende verhuizing. Ons huis is immers verkocht en laat nou net de volgende PET-CT scan precies in die periode vallen. Zo hadden we besloten om in de week voor de scan over te gaan naar onze woondoos. Woondoos? precies, tot ons nieuwe huis klaar is, wonen we in een doos. Een eenvoudige noodwoning, even wennen voor de luxepoes (kat en kittens) onder ons maar het is prima vertoeven hier. zolangdetemperatuurbuitenooknormaalisanderskokenofvriezenwehierweg.

Dat was wel even een dingetje ja, weeeeeken niet aan die hele scan of het Hodgkin gebeuren gedacht, totdat we uiteindelijk verhuisd waren. Niet dat ik denk 'Yes, de verhuizing zit erop', nee.. de eerste gedachten was 'Ohnee, nu komt de scan'. Daar had ik ZO geen zin in. Waarom kon dat nou niet gewoon weg blijven. Het gaat goed met me, ik voel me goed.. ik vermaak me prima, die hele scan kan me gestolen worden. Onzin natuurlijk, want als er echt nog iets zit dan is het natuurlijk letterlijk en figuurlijk van levensbelang dat, dat zo snel mogelijk behandeld wordt. Maar toch... Het was zo fijn zonder ;)

Dat was weer even de keiharde realiteit dat weer meer emoties bij me losmaakte dan dat ik eigenlijk wilde. Ineens in tranen uitbarsten, of een simpel pijntje of gevoel in je lichaam verdenken van iets zeer ernstigs, is iets dat ik voor de diagnose niet zo expliciet kende. Dat is nu wel anders, bij een naderende scan wordt ik weer helemaal tureluurs van mezelf. Er zijn zoveel gedachten die rondom de scan door mijn hoofd razen. 'Ben ik nu dunner? Zat mijn broek altijd al zo los? Ik ben toch niet afgevallen? Nee, dat komt vast door de drukke periode die we net achter de rug hebben.. of toch? Had ik toen ook die pijn achter mijn borstbeen? Is het nu erger geworden? en waarom heb ik nu pijn aan mijn borst? daar zat toch niets? of zou het een andere vorm van kanker zijn? en mijn lies? voel ik daar iets.. misschien groeit daar wel iets nieuws? Zou het?' VRE-SE-LIJK!

Het is ook gewoon bijna onmogelijk om zo'n gedachten uit te schakelen. Je maakt jezelf op zo'n moment echt gek. Misschien heb ik het al vaker geschreven, maar sinds deze hele uitdaging (zo noem ik het maar even ;)) heb ik geleerd dat je, jezelf gewoon echt pijn kunt aandenken. Dat is er gewoon als je denkt dat het er is. En als je denk, 'goh ik voel niks meer', dan voel je het weer. Zo bizar hoe dat werkt en tegelijkertijd zo moeilijk om ermee om te gaan. Op een avond dat ik in bed lag en echt serieus dacht dat er in mijn rechterlies een grotere klier zou zitten dan in mijn linkerlies was ik zo bang. Ik bleef maar vergelijken, linkerlies, rechterlies, linkerlies, rechterlies. Totdat ik tegen mezelf zei: 'Ineke, als je al zolang moet zoeken en voelen of er überhaupt een klier groter is dan normaal, dan zit er ECHT niks'. Dat werkte, ik kwam uit de angst-modus en kon weer slapen.

Dat werkte toen, dus zodra ik iets nieuws heb, roep ik mezelf weer tot de orde. Ik kan toch niets meer doen dan afwachten op de uitslag van de scan. Het is zo zonde om mijn tijd angstig of piekerend door te brengen terwijl het misschien niet eens nodig is. Ik kan beter genieten van het 'gewoon' zijn en plezier maken. Zo gezegd, zo (bijna) al die tijd gedaan. Heerlijk, en wat kan ik trots zijn op mezelf als het me ook echt lukt. Als mensen vragen hoe het met me gaat en ik kan zeggen dat het goed met me gaat, want ik voel me gewoon echt prima.

Nu ben ik ondertussen al een hele blog aan het typen over allerlei emoties, terwijl het eigenlijk over de scan zou moeten gaan.. dusssss de scan... die was gisteren. Een geweldige nucleair verpleegkundige die specialist was op het gebied van infusen aanprikken was mijn held net voor de scan. In één keer binnen 3 seconde zat het infuus erin. Dat je daar echt heel blij om kan worden heb ik nooit geweten ;) maar sinds priknaald nummer 60 in het afgelopen jaar kan ik daar wel van juichen. Dat ik dan weer die vieze zoutoplossing proef in mijn mond zodra die wordt toegediend is dan wel weer jammer. Overblijfseltje van de chemo zullen we maar zeggen.

Na toediening van de radioactiviteit mocht ik weer fijn 1 uur muis stil blijven liggen onder het genot van een natuurfilm waarin opnieuw pasgeboren zeeschildpadden werden opgegeten door roofvogels nog net voordat ze de zee bereikte. Ik kende de film inmiddels en ook de boodschap 'Alleen de sterkste overleven'. En dit keer hoor ik daarbij. Net nadat ik dacht dat ik ECHT niet meer stil kon liggen werd ik gelukkig opgehaald voor de scan. Perfect dat je dan nog even mag lopen anders kun je echt niet nog 45 minuten stil liggen voor de daadwerkelijke scan. Alles ging goed, niet zo spannend allemaal. En de uitslag, die volgt volgende week donderdag.

Tot die tijd, doe ik gewoon lekker normaal en ga ik vooral genieten!