Fijn zo'n lijn

Sjonge.. het ziet er best indrukwekkend uit zo'n lijntje. Vanaf vandaag kan ik je vertellen, dat is het ook. Een centrale lijn, voor mij werd het een hele beleving opzich zonder dat er überhaupt nog gebruik van is gemaakt.

Voordat de centrale lijn geplaatst werd, moesten we ons melden bij een van de stamcelcoödinatoren in Maastricht. We kregen een intake gesprek over het oogsten van de stamcellen en de handelingen die ik vooraf thuis moet gaan uitvoeren. Ze vertelde ook over de centrale lijn die de chirurg vanmiddag op de O.K. zou gaan inbrengen. Of ik er zenuwachtig voor was? Ja.. ontzettend! Ik hou nou eenmaal niet van dat soort ingrepen.

De centrale lijn wordt bij voorkeur aan de rechterzijde van de hals ingebracht in een halsader. Balen! Laat ik nou net al een geruime week last hebben van mijn rechterhals/ arm/ hand. Wellicht een of andere bijwerking c.q. laat effect dat ik heb overgehouden van alle chemo's die tot nu toe door mijn aderen zijn gestroomd. Ik maakte me tot vandaag nog niet zo'n hele grote zorgen erover, totdat die lijn kwam. Want wat als deze al in pijnlijke vaten wordt toegediend? ik weet niet, ik had er niet zo'n goed gevoel over dus ik bracht de stamcelcoödinator op de hoogte van de pijn. Tingeling!! Meteen gingen de alarmbellen rinkelen.. dat was nou ook weer niet de bedoeling.

Vrijwel direct werd de telefoon gepakt om een arts te regelen die even naar mijn arm zou komen kijken. Arts 1 zat in bespreking, Arts 2 in dezelfde en uiteindelijk was Arts nummer 3 wel bereid en beschikbaar om even te komen kijken. 'Hmmmm' zei de arts 'Het eerste waar ik aan denk is een trombose arm en dat moeten we even gaan uitsluiten vóórdat de centrale lijn op de O.K. wordt geplaatst'. Het was inmiddels 13.00 uur en om 14.00 uur stond de ingreep gepland. De arts belde met de chirurg die de lijn zou gaan plaatsen en ook de zij was van mening dat er direct een controle noodzakelijk was. De afdeling radiologie werd ingeschakeld.. ze hadden géén plek. Hoewel.. de arts maakte de zaak een stuk ernstiger dan dat daadwerkelijk het geval was en ploep.. de echo was geregeld om 13.30 uur.

Mark en ik snelde ons naar de afdeling Radiologie en al vrij snel lag ik op het bed voor een uitgebreide echo van de bloedvaten in mijn arm. Ze hebben dezelfde arm al eens gecheckt om een trombose arm uit te sluiten dus ik wist al wat me te wachten stond. Gelukkig waren alle aderen in mijn arm nog vrij van eventuele bloedstolsels dus die bloedverdunners mogen nog heeeeeel lang bij de apotheek blijven liggen. Daarmee werd er groen licht gegeven voor het plaatsen van de centrale lijn.

Op naar de chirurgische dagbehandeling, even een rustmomentje in de wachtkamer. Net op het moment dat we ons gingen afvragen of we eigenlijk wel in de juiste wachtkamer zaten, werd ik opgeroepen. Brrrr het moment suprême is daar.. Ik mag me uitkleden en in een geweldig sexy operatiejasje hijsen. Het is dat ik geen telefoon bij me had, anders had ik een foto gemaakt :p. Terwijl ik op de operatietafel lig, valt het me op dat ik nog best rustig ben van binnen. Starend naar de lampen boven me, voel ik de rust en ik besluit dat ik dat moet blijven vasthouden totdat de ingreep voorbij is. Haha wat een grap!! Zodra de groene operatielappen mijn hoofd bedekte, was de rust totaal verdwenen. Überhaupt het hele idee dat ze iets in mijn nek gingen doen en een slangetje tot net boven mijn hart gingen inbrengen was totaal niet geruststellend.

Ik vraag of ze willen vertellen wat ze aan het doen zijn. De verdovingspuiten worden gezet, er wordt een sneetje gemaakt en nog een..  en dat gaat allemaal nog prima, ik voel immers niets. Dus.. toen begon het circus, manman ik wist niet dat ik ZO bang zou zijn. Ik vond het zo eng.. hoe alles precies is gegaan, geeeeeen idee maar een aantal keren voelde ik dat het slangetje(?) bij mijn hart zat en daar reageerde mijn hart op met hartkloppingen. Ik riep dat, dat niet goed voelde bij mijn hart en daarop reageerde ze meteen door het slangetje een stukje terug te trekken. Dat was dus alleen nog maar het tunneltje waar het hele gebeuren doorheen moest. Dat stukje  herhaalde zich toen de katheter daadwerkelijk door mijn halsader geduwd en getrokken werd. Auhauwwwww ze stelde voor om nog wat verdoving bij te spuiten, maar dat vond ik ook niks. Het liefst wilde ik gewoon weg rennen daar, maar dat was nog niet zo makkelijk. Wat was ik blij toen ze eindelijk een uur later gingen hechten. 

Oké ik moet toegeven.. de lijn was best handig toen ze er meteen 9 buisjes bloed uit haalde ter controle voor de stamceltransplantatie. Maar jeetje.. zoals het nu voelt, ben ik er nog niet zo heel blij mee. Elke beweging doet zeer.. inclusief diep ademhalen en eten want ja dan gebruik je ook je nek natuurlijk. Achja.. dat hebben we dan ook weer gehad. Weer een stapje dichterbij mijn nieuwe verjaardag ;)

Fijne avond allemaal, ik ga nog een paracetamol pakken!