Wat wordt dat saai he na bijna een jaar aan blogberichten over chemo's.. komt er weer een ;). Als het echt TE saai wordt moeten jullie dat natuurlijk gewoon even zeggen, dan verzin ik iets nieuws. Genoeg om over te bloggen eigenlijk.. we doen wel meer dan alleen het doorstaan van chemo's. Hoewel dat voor mij nooit in het middelpunt mocht staan, doet het dat wel op deze blog zodat ik het daarna ook los kan laten. Mijn inmiddels wel bekende uitspraak 'Gewoon doorgaan met je leven, ondanks elke tegenslag die je te verduren krijgt' geldt immers nog steeds. Ook de laatste loodjes met de bouw wegen voor Mark het zwaarst en ik hou ervan dat we samen zo op één lijn zitten. Bij het zoveelste dingetje zei hij laatst: 'Een echte ondernemer, die gaat door.. wat er ook gebeurt!'. En het mooiste aan onze instelling is dat we het tegen elkaar kunnen zeggen als we het even niet meer zien zitten. Als de een even op instorten staat, dan is de ander sterk. Dan herhalen we dat waar we voor staan en kunnen we weer door. Want we kunnen dit gewoon, het maakt niet uit hoe.. maar we gaan dit allemaal gewoon doen.
We zeiden het gisteren nog tegen elkaar, of ik nu zo emotioneel was van mijn in de war geschopte hormoonhuishouding, van de chemo, van alles of.. gewoon het feit dat we samen in de auto zaten alweer op weg naar het ziekenhuis voor de zoveelste keer bloedprikken. We zeiden het, we gaven elkaar een stevige hand en het gaf mij weer de kracht. En doorrrrrr... Want men wat ben ik daar weer aan toe na een week in een chemosolement (je weet wel, een week lang niet normaal functioneren door de chemo). Kansloos is dat, zo niet mijn ding ook en wat ben ik blij dat het nu weer dag 6 is na de eerste helft van de tweede GDP chemo. Ik kom weer een beetje tot leven..
Hoe gaat het nu met mij na zo'n zware chemo? Ik vind het super lief als het aan me gesteld wordt.. interesse, medeleven.. daar bloeit een mens van op. Hoewel ik enorm graag een uitgebreid antwoord zou willen geven, ben ik op die momenten daar meestal niet zo toe in staat. Daarom ga ik het hier proberen. De dag van de chemo gaat prima, beetje minder eetlust maar opzich nergens last van.. De dagen erna wordt ik erg moe, maagzuur breekt op en het 4 dagen chemo slikken in tabletvorm zorgt voor gloeiende wangen de hele dag door. Ik krijg hele erge dorst en honger op de gekste tijdstippen en als ik daar niet aan toe geef dan wordt ik ontzettend misselijk. Mijn zicht wordt duidelijk minder door de schommelende bloedsuikerspiegel en eigenlijk kan ik op die dagen niet zo heel veel om me heen verdragen. Zodra ik met de chemotabletten ben gestopt doet mijn hele lichaam bij elke aanraking pijn en krijg ik last van een onrustige huid (tweede jeugd? :p). Na een kleine week kan ik eindelijk weer een beetje normaal slapen en voel ik me langzaam aan weer mezelf worden. Het is zo raar.. alles voelt raar, niets is normaal. Op die dagen ben ik ook niet bepaald voor reden vatbaar geloof ik en daarom hou ik me een beetje afwezig.
Dat het zowel lichamelijk als geestelijk zwaar is op die dagen spreekt bijna voor zich. Op die dagen vind ik het ook maar moeilijk om mijn positieve Inieh-modus vast te houden. Ik voel mezelf veranderen, ik voel dat ik gesloopt word.. en het moet hoe tegenstrijdig dat ook voelt. Veranderen is totaal niet mijn ding, toegeven al helemaal niet.. accepteren is hier dus het sleutelwoord. In de douche bedacht ik me de uitspraak 'Het is jezelf kwijtraken terwijl je, je kracht moet behouden'. Je voelt dat je tot op het laatste stukje van je lijf wordt gesloopt... je wordt uitgekleed en toch moet je sterk blijven. Vertrouwen hebben en houden in jezelf, de behandeling en de toekomst. Weten dat je het kunt en dat je het ook gewoon gaat doen. Dat je nu jezelf kwijt bent, maar dat er heus wel betere tijden komen als je maar door gaat en vecht. Vooral niet opgeven, positief blijven, vechten.
Dat geldt niet alleen in een gevecht tegen kanker, maar bij alles.. Als je maar wilt dan kun je echt heel veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten