Inmiddels ligt de laatste chemo alweer een ruime week ach ter me en heb ik nog 6 dagen te vieren tot de volgende chemo. (Dat laatste wilde ik eigenlijk niet typen ;) dat bedenk ik me nu pas). Ondanks dat de laatste chemo een hele emotionele happening was, heb ik er nagenoeg geen last van gehad... en dat voelt goeeeeeed!!! Hoewel, des te meer ik niet zo'n behoefte heb aan de volgende chemo.. maar dat is vast algemeen bekend.
Terugkijkend op de hele eerste chemo ronde viel het me dus echt vies tegen. Mijn kater duurde 6 dagen en de keelpijn ruim 1,5 week. Het vretende genot dat je krijgt van de Dexamethason, daar heb ik nog steeds last van. De kilo's die ik toch weer was afgevallen door de Hodgkin, (oké misschien geen kilo's maar mijn broeken zakte echt van mijn kont af) die zitten er nu zeker wel weer aan. Het eet maar raak principe dat je wordt meegegeven tijdens de chemo, die mag wel weer uitgeschakeld worden. Het gaat weer prima met me, lekker thuis aanrommelen en samenzijn met de kindjes is voor mij het ultieme genot.
Over my LovelyLittleOnes gesproken, afgelopen woensdag was het 3 jaar geleden dat ik mama werd van onze mooie Tren. Het was ook precies 2 jaar geleden dat ik positief testte van Femke en 1 jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik waarschijnlijk de ziekte van Hodgkin had/heb. Elk jaar gebeurde er iets bijzonders op deze dag en eindelijk dit jaar.. een feest ECHT alleen voor Tren (hoewel positief testen ook echt geweldig is). Ondanks dat het dit jaar even een dubbel gevoel met zich meebracht, wil ik absoluut niet dat zijn verjaardag overschaduwd blijft met dat slechte nieuws dat we een jaar geleden kregen. Ik ben dan ook echt wel trots op mezelf dat het me gelukt is om gewoon echt te genieten en hem het feest te geven dat hij verdiend.
Dat gezegd hebbende is het overigens wel echt bizar dat we inmiddels alweer een jaar en 18 chemogiften verder zijn en ik helaas nog niet kan zeggen dat ik in remissie ben. Sterker nog, de zwaarste tijd moet nog komen. Mijn positiviteit heeft me tijdens de ABVD kuren echt heel ver gebracht. Het feit dat ik gewoon kon blijven werken (in mindere mate) en kei hard heb gesport om mijn conditie te behouden heb ik echt daaraan te danken. Na het slechte nieuws had ik weliswaar even een ontzettende mega dip, maar inmiddels heb ik dat weer om kunnen zetten in de Inieh-modus. Het zal niet gemakkelijk worden, maar ik kan het aan en ik ben ervan overtuigd dat dit de beste manier is om Hodgkin te lijf te gaan.
Plan B: Mezelf de tijd geven om te herstellen, sporten om fit te blijven en aan de slag met mijn voeding.
BAM
Geen opmerkingen:
Een reactie posten