De volgende stap

Dag +29

Inmiddels is het al bijna een maand geleden dat ik mijn stamcellen terug heb gekregen. Ineke 2.0 is al eventjes een feit en hoewel ik het heerlijk vind om buiten bezig te zijn heb ik de afgelopen weken alleen maar binnen gezeten. Veilig, vertrouwd.. en thuis bij mijn gezinnetje.

Toen ik nog maar net de diagnose kreeg, was ik er stellig van overtuigd dat ik niet de persoon zou zijn die binnen zou gaan zitten en op die manier zou gaan revalideren. Dat hield ik krachtig vol totdat bleek dat de ABVD niet genoeg was en er een tweedelijns behandeling ingezet moest worden. De chemo's werden zwaarder en ik werd kleiner (ja dat kan). Ondanks dat, sta ik ondertussen zelfs in het ziekenhuis bekend om die vrolijke kwebbelkont met meer dan genoeg energie en enthousiasme. Echter na thuis komst belandde ik een dip, ooit moest het er ook van komen. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik na 1,5 jaar vechten tegen kanker gewoon vrolijk fluitend verder ga met mijn leven.

Na mijn vorige open blog over mijn verdriet voelde ik me overigens weer een stuk beter. Ik kijk weer om me heen, verder dan mezelf. Na al jullie lieve woorden durf ik weer meer te vertrouwen. Soms is het moeilijk om iets ter sprake te brengen, maar als het eenmaal is uitgesproken.. groeien de woorden des te meer en dat is fijn. Ik moet weer gaan groeien. Ik vertelde wel zo mooi dat ik weer wilde gaan streven zoals ik altijd al heb gedaan, maar het is moeilijk om ergens te beginnen.

Vandaag.. zette ik dan eindelijk de stap. DE stap buiten het huis, om erop uit te gaan.. alleen. Met een muts op, mijn jas tot hoog onder mijn kin, mijn vale zwarte lekker zittende jogging broek en jawel mijn klompen. Lekker modieus, maar ach hier op het platteland kom ik vast niemand tegen. Het maakt me ook even niet uit, de zon straalt over de weilanden en ik heb zojuist de stap gezet. Ik loop met mijn handen diep in mijn zakken over de weg. Mijn voetstappen laten een spoor na in de dunne laag modder die de vele tractoren en auto's op de weg hebben achtergelaten. Ik weet ook wel dat ik omhoog moet kijken en moet genieten van het uitzicht om me heen, maar ik kijk omlaag. De stap die ik zojuist genomen heb, maakt meer in me los dan ik had verwacht.

Ik voel een enorme emotie opkomen, gedachten razen door mijn hoofd en mijn hand kriebelt om te schrijven. Terwijl ik op mijn lip bijt, slik ik de tranen weg. Ik ben niet gaan wandelen om te gaan huilen, bovendien is dat een beetje raar om tijdens het wandelen te huilen. Ik voel me kwetsbaar, op zoek naar mezelf, waar ben ik al die tijd geweest? De laatste weken heb ik alles laten gebeuren en situaties genomen zoals ze waren. Eigenlijk heb ik alles los gelaten, zelfs mezelf. Ik verzette me nergens tegen en liet alles gebeuren. Er was geen keuze... ik moest wel. Misschien kon ik het daarom ook wel en maakte dat me juist sterk.

Ik stap stevig door en voel een weerstand in me op komen. Daar ben ik weer.. ook al weet ik dat ik het stuk dat ik loop, ook nog terug moet lopen.. ik loop toch verder. Verder dan iemand me zou aanraden, gewoon omdat ik meer wil. Ik wil streven, ook al is het met stapjes. Ik hef mijn hoofd op en kijk niet meer naar de grond. Het is tijd om vooruit te kijken, om weer te gaan leven. In de verte zie ik ons huis en de stallen liggen, ons bedrijf, onze toekomst. Even ben ik verontwaardigd over het feit dat ik niet eerder de stap heb genomen om naar buiten te gaan. Om te genieten en trots te zijn over dat wat er het afgelopen jaar is opgebouwd. Ik wilde niet dat Hodgkin de boventoon ging voeren en dat heeft het de afgelopen weken toch wel gedaan. Nu kijk ik voor het eerst van een afstandje naar het bedrijf, nu pas. Wat is het mooi en wat is het groot! Op de tekening leek alles nog zo klein ;)

Het maakt me trots en tevreden, onze toekomst.. ik heb er vertrouwen in. Ik recht mijn rug en ontspan mijn schouders. De terugweg loop ik met de handen uit mijn zakken en geniet ik van de omgeving. Morgen ga ik weer wandelen, maar dan met Tren en Femke want het is tijd om te leven!