Zo'n 3/4 dagen na mijn thuiskomst belandde ik ineens in een soort dip. De adrealine vaagde weg naar de achtergrond, geen kaartjes meer in mijn brievenbus die me er zo doorheen sleepte.. en iedereen om me heen die doorging met de normale gang van zaken. Ik ben dan wel thuis in ons geweldig mooie huis waar we zo van hebben gedroomd.. maar even vind ik het allemaal gewoon niet leuk. Natuurlijk ben ik blij om bij mijn gezin te zijn.. maar ineens besef ik dat ik er de afgelopen weken niet was.
De dagen waarop de belangrijkste gebeurtenissen plaatsvonden, zoals de dag dat de koeien naar de nieuwe stal gingen en de verhuizing, lag ik ver weg in Maastricht. Ik was er niet om het te delen.. onze dromen werden eindelijk werkelijkheid en ik was er niet. Dat maakte het voor Mark heel dubbel, natuurlijk genoot hij.. maar het klopte niet. Het raakt me enorm dat ik er niet heb kunnen zijn.. dat we dit niet samen hebben kunnen doen zoals we dat gewild hadden, maar ook dat ik nu niet meer het meisje ben waar hij verliefd op werd.
Nu ben ik kaal, mijn haren vallen uit.. mijn wimpers en zelfs mijn wenkbrauwen. Ik hoopte er kracht uit te kunnen halen en sterk te kunnen zijn dat het is zoals het is en ik dat aan de buitenwereld durf te laten zien. Maar dat is niet zo, ik draag een sjaaltje om mijn hoofd of een muts maar ik heb er echt een hekel aan. Dit is niet wie ik ben, voor iedereen om me heen, een bekende of onbekende... ik ben nu echt iemand met kanker. Één en één is twee, een kaal hoofd bij een vrouw dat is gewoon kanker. Al die tijd ben ik aan die kei harde waarheid ontsnapt. Ik voelde me géén patiënt omdat ik er ,weliswaar met wat minder haar, nog altijd wel gewoon uit zag. Er zijn immers wel meer mensen met wat dunner haar. Maar nu, nu ben ik kaal. Ik zie eruit zoals het is, een kankerpatiënt. Het maakt me onzeker, ben ik nu nog wel 'goed' genoeg? Of worden de mensen om me heen nu elke keer herinnert aan een onzekere toekomst als ze mij zien.
Ik heb er meer moeite mee dan ik dacht, de schaduw van mijn hoofd als ik in de douche sta.. lelijke slaapmutsjes in bed, omdat het moet. Erover praten is fijn, maar niet altijd makkelijk.. de bevestigingen 'je ziet er inderdaad nu even niet zo mooi uit' doen pijn. Ik heb er geen invloed op, het duurt nog twee maanden voordat er überhaupt weer haar gaat groeien. Het voelt nu echt alsof ik anders ben dan de rest. Anders dan iedereen die gewoon heerlijk door kan gaan met het leven, zonder dat er strenge regels worden opgelegd. Het feit dat ik niet gewoon in de auto kan stappen om de kindjes naar de opvang te brengen en niet eens gewoon de stal in mag lopen, die 20 meter van mijn huis ligt is echt heel frustrerend.
En ook het langzaam revalideren past niet bij mijn karakter. Dagelijks wordt ik door iedereen om me heen terug gefloten dat ik nu gewoon moet gaan zitten.. Natuurlijk rust ik, maar ik wil ook gewoon bezig zijn, mezelf zijn. Zodat ik doelen kan stellen, kan streven, kan opklaren in plaats van depri op de bank te zitten. Ik wil zo graag door met mijn leven, kracht vinden om weer sterk te worden, om alles weer zelf te kunnen doen en te mogen doen. Bewegen en doorgaan met streven om elke keer weer een mijlpaal te halen geeft me voldoening, dat geeft me energie. Dan is er geen tijd om teveel na te denken over hoe lelijk een kaal hoofd is, want dan kan het me waarschijnlijk niets schelen omdat ik dan voor mezelf tenminste wel mee tel in de dagelijkse gang van zaken. Dan ben ik weer een beetje gewoon in plaats van een patiënt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten