Vandaag is de vierde en laatste dag dat ik de chemo ARA-C krijg toegediend. Inmiddels is het al normaal de zakkenwissel van de chemo om de zoveel uur. Aangezien ik gisteravond koorts had, was mijn temperatuur toch wel even spannend vanmorgen. Gelukkig was de temperatuur gedaald naar 38,1. Toen ik terug kwam van de douche, stond er ineens een rolstoel in mijn kamer klaar. Tijd voor de longfoto! Dat was ik even vergeten. En dat, dat met de rolstoel moest terwijl ik me verder nog best prima voel, was een beetje gek. Niet alleen een rolstoel behoorde tot mijn transportoutfit, ook mijn infuuspaal moest mee en natuurlijk een mondkapje voor mijn mond. Ik moest immers de quarantaine afdeling verlaten. Toen we de deuren van de afdeling door waren, voelde het even als vrijheid! Heerlijk, hoewel.. Dat gevoel maakte al snel plaats voor een ander gevoel. Voor het eerst voelde ik me echt een echte patient. Iedereen in de wachtkamer keek me aan, je hoorde ze bijna afvragen wat er met mij aan de hand zou zijn. Het was raar.. Het voelde een beetje verloren, ik verscholen achter mijn mondkapje, een stuk van de andere vandaan om het infectiegevaar zo klein mogelijk te maken. Gelukkig werd ik snel geholpen en bleek bij terugkomst op de afdeling dat de longfoto goed was.
Naarmate de dag vorderde voelde ik de euforie stijgen dat ik vannacht géén chemo zou krijgen. Dat wordt eindelijk eens een goede nachtrust. NOT! Serieus overal jeuk, mijn nek, mijn borst, buik, rug, benen, armen alles! Vreselijk was het.. En als je één keer krabt, is dat het begin van een kansloze ik-ga-niet-krabben nacht. Mijn huid was rood, verbrand rood. Een typische bijwerking van de chemo ARA-C bleek later. Jammer joh.. Al kijkend naar mijn buurvrouw, die al enkele dagen haar handen open heeft liggen van dezelfde chemo, voorspelt dat niet veel goeds. Gelukkig zorgen de hulptroepen (mama) ervoor dat ik al snel Calendulan tot mijn beschikking heb. Daarmee gaat het een stuk beter.
Trouwens wat een ongelofelijk warme post krijg ik hier!! Geweldig vanmorgen had ik maar liefst 16(!!!) kaartjes, ik hou ervan.. Zo mooi zoveel liefde en warme woorden voor ons. Het helpt echt! Heel erg bedankt ervoor 😊!
Dinsdag 3 November 2015 | Dag -1
Woehoeeeeeee de laatste chemo dag! Dudududuuu wat geeft dat een energie zeg, ondanks de waardeloze nacht. Vandaag was de Melfelan aan de beurt, de beruchte chemo die de slijmvliezen aantast van je mond tot je kont. Vrijwel niemand ontkomt aan mond en darmproblemen tijdens de opname dus dat voorspelt nog wat.. Anyway, ik heb overal gelezen en gehoort dat het eten van ijs tijdens het toedienen van deze chemo de mondproblemen een beetje zou kunnen verminderen. Dat moest geregeld worden!! In principe was het geen standaard tijdens de behandeling.. Maar binnen no time had ik de beschikking over twee raketjes en een glas vol ijsklontjes. Ik heb ervan gesmuld :D of het geholpen heeft daar kom ik van de week pas achter.
Vanavond nam Mark, Tren en Femke mee. Wauw wat was dat een verassing!! Ik keek er zooooo naar uit.. Zo onmogelijk zoals het lijkt om je kindjes zolang te missen, zo onmogelijk is het eigenlijk ook. Des te mooier het was dat ze er vanavond samen waren. Tren knuffelde me gelijk toen hij me zag en oooooh wat had ik Femke ook gemist, al 6 dagen niet gezien is echt way too long. Voor Femke was het al gelijk gewoon, ze rende rond in de kamer alsof ze elke dag hier in het ziekenhuis te vinden was. We deden een poging tot het opzetten van Mondkapjes maar dat vond Tren toch wel erg eng. Terwijl Tren heerlijk langs me kroop, genoot ik ook van ons drukke dreumesmeisje. Deze tijd samen mocht eeuwig duren, maar dat was helaas onmogelijk. Na 1,5 uur was het toch tijd om te gaan.. Ik liep een stukje mee over de gang. Maar niet lang, ik kon het niet... Ik wilde niet dat ze me huilend zouden zien.. Het bezoekje aan mama moest immers wel leuk zijn. Tren vroeg nog of ik mee kwam... Toen ik Nee moest zeggen barstte ik in tranen uit en draaide me om... Ze liepen door en ik moest door, terug naar de kamer waar ik ga genezen. Verdomme dat moet gewoon!
Bah wat een leeg gevoel, zonder mijn kindjes en mijn Markie. Maar wat ben ik blij dat ze er even waren. Het gaf me een enorme boost en die had k even nodig. Zeker omdat ik weet dat ik ze waarschijnlijk niet meer zie voordat ik thuis ben omdat mijn weerstand nu naar een nulpunt gaat dalen.
Oooooooh ik ben zooooo bijna thuis in mijn hoofd ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten