BEAM, Part I

Jongens!! Wat een prachtig weer hebben jullie buiten.. Serieus Herfst is zoooo mooi. Ik lig dan wel niet bij het raam maar ik kan hier en daar wel een mooie gele boomtop bewonderen. Ik weet nog dat we een jaar geleden zeiden dat ik met de seizoenen mee zou gaan, wat mijn haar betreft. In de herfst zou ik kaal worden en in de lente weer volledig opbloeien. Nu heb ik al die tijd gewoon mijn haar gehouden, maar dit keer.. 1 jaar later gaat dat wèl gebeuren. Ik gok erop dat ik een dezer dagen dus mijn haar eraf zal moeten scheren. Nu heb ik jawel op islamproducten.nl Heule handige hoofddoekjes weten te scoren zodat ik straks bij elke outfit een übermooie sjaal op mijn hoofd kan dragen. Zie je het al voor je? Nee.. Ik ook niet 😁 het is vast even wennen hihi. Maar ach tot nu toe laten we het gewoon allemaal maar op ons afkomen, zo ook gisteren.. 

Woensdag 28 oktober 2015 | Dag -7

De opnamedag, de dag dat ik dus echt afscheid moest gaan nemen van de kindjes en ons vertrouwde thuis omdat ik 4-6 wkn in het academisch ziekenhuis van Maastricht ga verblijven. De afgelopen keren dat we naar Maastricht moesten voor controles o.i.d. Voelde ik de emotie die ik vandaag zou gaan voelen. Het wegrijden, langs het zwarte water.. Leeg zonder de kindjes. Bah!! Gelukkig hoefde ik pas om 13.30 uur op de verpleegafdeling te zijn voor de opname. Een hele ochtend met mijn mooie kindjes in het verschiet.. Wat hebben we genoten samen. Samen ontbeten, samen gespeeld en samen naar het huis wezen kijken. Nog even een rondje doen voordat ik het straks een tijdje moet gaan missen. Ja ook het huis ga ik missen ;) ik heb er dan nog niet gewoond, maar wauw hey wat een droom staat daar! Zelfs het douchen in de doos was een afscheid momentje.. Laatste keer douchen in de doos, laatste keer in Velden douche MET haar. Alles is de laatste week heel raar, beladen.. Zo dubbel allemaal. 

Rond half 12 dekt mama de tafel voor ons, nog even gezellig met z'n vijven eten voordat we gaan. Maar nee ik kan het niet, een grote brok in mijn keel. Tren begint te huilen 'mama mag niet weg, ik wil met mama mee'. Mark en ik troosten Tren, terwijl we samen in duizend stukjes breken. Femke huppelt er gelukkig nog steeds vrolijk tussendoor.. Wat is dit zwaar zeg. We nemen weer plaats achter de tafel, net alsof eten is immers ook eten ;) ik blijf Femke maar aaien door haar haartjes, wat ga ik ze missen zeg. Tren zegt dat hij me lief vindt.. En mama, mama slikt haar tranen weg. We voelen het verdriet, alle emotie wordt ineens abrupt onderbroken door een koe die ineens voorbij het raam rent!! NEE?! Mark rent naar buiten.. Want als er één koe ontsnapt, komt de rest er zomaar achteraan! Ik bel snel wat hulptroepen en ren eveneens naar buiten. Gelukkig was de koe snel weer terug stal ;). Wat een timing ook.. 

Goed ik kon weer even ademhalen, de tranen waren voor even verdwenen. Maar nog steeds moest ik gaan.. Nog 10x een laatste knuffel en kus aan mijn kleine kanjers.. En mijn mama! Die met Femke in haar armen en Tren aan haar hand staat te bikkelen tegen haar tranen. We gaan... We zwaaien vanuit de auto naar het raam waar ze samen al huilend terug zwaaien. Voor de komende 15 minuten begraaf ik me samen met mijn verdriet in mijn sjaal. Mark wilt nog even naar de boerderij, zoals beloofd zou hij even laten weten wanneer we echt zouden vertrekken. We rijden het erf op, Jan en Marleen komen een voor een naar buiten. Ze zien mij, diep begraven in mijn sjaal, ze zwaaien.. Een veilige afstand bewaart want anders storten we allemaal in. Zodra Mark terug draait om de afrit af te rijden, komt ook Martijn nog even naar buiten gelopen. Pffff wat een liefde allemaal, en wat een verdriet tegelijk.. Zo lief ieders betrokkenheid, maar men wat is dit heftig. Even denk ik 'Hallo!! Ik ga niet dood!! Ik kom terug, genezen en wel! Echt ik ga vechten want mijn leven hangt er vanaf en ik ben nog LANG niet klaar hier!'. 

De weg naar Maastricht duurt lang.. Het is gek, er heerst totale stilte. Er zijn geen woorden dit keer die de leegte kunnen vullen. Een blik, een liedje of zomaar lieve woorden die we ontvangen via de app zorgen ervoor dat we meerdere keren in tranen uitbarsten. Het is allemaal ZO niet eerlijk. Eenmaal op de verpleegafdeling gaat het wel weer. We mogen nog een ruim uur wachten voordat ik daadwerkelijk mijn bed op een vierpersoons kamer krijg toegewezen. Eenmaal op de kamer is het gek, we wachten, we zitten, we weten niet wat we moeten doen... Morgen ga ik pas naar de kamer waar ik echt de komende weken ga verblijven. Het is raar om hier te zijn, het moment waar we ons al die weken op aan het voorbereiden waren is daar. Pffff, nu is het echt. Ik moet de finale gaan spelen, alleen, en er is niemand die mij kan vertellen hoe ik die finale ga doorstaan.

Voor nu rest mij alleen nog een powerkreet 'Ik ga dit doen! Ik kan dit! Het moet, juist omdat het kan!'. 

Donderdag 29 oktober 2015 | Dag -6 

Vandaag start de behandeling voor de echt, al weken hebben we hier naar toe geleefd. De 3 voorbereidende GDP kuren die stiekem zwaarder waren dan ik gewend was van de ABVD en dan nu eindelijk het 'grote' werk in Maastricht. De finale, 6 dagen lang intensieve chemotherapie gevolgd door een Re-Birthday waarop ik mijn stamcellen terug krijg. Spannend! 

Nadat ik mijn definitieve kamer toegewezen heb gekregen en alles fijn een plekje heb gegeven begint het echte werk. Als eerste beginnen we met de pre-hydratie. Dit gebeurt door het toedienen van NatriumChloride (NaCl) via het infuus ter bescherming van mijn nieren. Dat is allemaal nog niet zo spannend, totdat de infuuspaal begint te piepen. 'NEE!!' Dringt het door mij heen, 'de zak is leeg.. Dat betekent dat ik nu de eerste chemo ga krijgen. Mark is er niet, geen oxazepam.. En dat wat ik weet van de chemo die ik vandaag ga krijgen, is niet zo fijn'. Tuurlijk, ik barst in tranen uit. Ik moet dit echt alleen gaan doen, ik vind het eng.. Heel eng. 

De allerliefste verpleegsters hier stellen me gerust, ik krijg een oxazepam en dan wordt toch de chemo aangesloten. Dag -6, de dag van de BCNU. Een flinke zak gehuld in een witte verpakking (omdat de chemo het licht niet kan verdragen) hangt te bungelen aan mijn infuuspaal. Met een flinke snelheid raast de vloeistof door het slangetje mijn lichaam in. Ik probeer afleiding te zoeken, loop wat rondjes op de gang en houdt een beetje angstig de tijd op de infuuspomp in de gaten. Pas als de chemo 50 minuten loopt, begin ik het warm te krijgen. 'Gelukkig, nog maar 10 minuten!'. Maar helaas.. De infuuspomp ging maar door, de zak was na 60 minuten echt nog niet leeg.. Sterker nog het zou nog een ruim half uur duren. Daar was ik niet op ingesteld, stiekeme tegenvaller! De roodheid van mijn gezicht bleef maar toenemen, ik had het heet, mijn ogen waren inmiddels rood doorlopen en zelfs mijn tandvlees en keel begonnen te jeuken. Onder het mom van 'het hoort er allemaal bij' deed ik mijn best om het maar gewoon te vinden. Eindelijk was de nare chemo na bijna 2 uur inlopen dan toch voorbij! 

Wat een opluchting, het was tijd om verder te spoelen met NaCl als zijnde hyperhydratie en de bovengenoemde symptomen namen langzamerhand af. Yes!!! De eerste echte chemo dag zit erop!!! Nog maar 5 te gaan!!