Na mijn vorige berichtje mocht ik inderdaad na 2 weken en 5 dagen het ziekenhuis verlaten. Zelf was ik natuurlijk liever iets langer gebleven om te voorkomen dat ik weer terug moest omdat het misschien toch nog niet goed was. Gelukkig ben ik na 1,5 week nog steeds thuis.
Het was maandagmorgen, als ik 1,5 tot 2 liter vocht zelfstandig binnen kon houden dan mocht ik gaan. Mijn bloedwaarden waren immers allang de minimumgrens voorbij. Tijdens de standaard controles die ochtend glimlachte de verpleegkundige al, 'dit kon wel eens de laatste controle zijn' zei ze. Ik hoefde niet eens meer de standaard speeksel en ontlasting kweekjes af te nemen. Zelf dacht ik, ja, ja... de avond ervoor moest ik namelijk nog overgeven en dan zou ik nu ineens naar huis mogen?! ik kon het me eigenlijk niet voorstellen. De gebruikelijke opnameduur was namelijk tussen de 4 - 6 weken en ik zat nog niet eens op 3 weken. Maar toch... blijkbaar had mijn beenmerg zich zodanig snel herstelt dat ze in het ziekenhuis geen enkele reden hadden om mij nog langer daar te houden, ik mocht naar HUIS!
Gelijk zat ik vol met adrealine! Wauw ik heb het gewoon geflikt! Al die tijd zei ik dat ik echt niet zolang in het ziekenhuis zou blijven als ze eigenlijk van plan waren.. en nu was dat ook nog zo. YES! Terug naar de kindjes, Mark en ons nieuwe huis. Eindelijk..! Het inpakken van alle kaartjes nam zo'n 1,5 uur in beslag.. wauw wat een liefde en medeleven van zoveel mensen om ons heen. De kaartjes die mij tijdens de ziekenhuisperiode er zo doorheen hebben gesleept. Echt, ik ben ervan overtuigd dat ik lang niet zo positief had kunnen zijn als ik die kaartjes niet had gehad. Elke dag keek ik er naar uit, elke dag kreeg ik weer een hele stapel enveloppen met soms pakketjes ertussen en elke dag las ik ze met een lach en een traan. Via deze weg wil ik ook echt iedereen bedanken die de moeite genomen heeft om mij een of meerdere kaartjes te sturen. Daardoor was de opname tijd een bijzondere tijd met een speciale touch.
Uiteraard was iedereen meteen op de hoogte dat ik naar huis mocht. Mark en Tren zouden me samen rond 13.00 uur op komen halen. Dat leek nog lang te duren, maar met al het inpakwerk was de tijd zo voorbij. Rond 13.00 uur verzamelde zich een drietal verpleegkundige rondom mijn bed, gezellig kletsend maakte we de tijd vol totdat Mark en Tren uiteindelijk om 13.45 uur arriveerde. Tren was zoooooo blij om me te zien! Hij pakte mijn hand vast en liet m niet meer los. 'Nu ga je mee naar huis hè mama?'. Hij straalde helemaal. Ik had m een ruime week niet gezien en vond m alweer zo veranderd, alles wat hij vertelde.. z'n stemmetje z'n mooie gezichtje. Wat had ik hem gemist! We namen afscheid van de verpleegkundige en liepen met z'n drieën hand in hand de afdeling af.
Wat een raar gevoel was dat om verantwoord zonder mondkapje, zo de afdeling af te lopen.. de lift in te stappen en de hele lange gang van het ziekenhuis door te lopen richting de parkeergarage. Dit keer met een sjaaltje om mijn hoofd, ik had immers alleen nog maar gemillimeterd haar. Het maakte me niet uit wat ze van me dachten.. of wie het kon zien.. ik kon alleen maar stralen met de mooiste mannen aan mijn hand. Niets kon deze dag verpesten, ik mocht immers naar HUIS!
Al snel werd mijn vreugde even vergezeld door buikpijn, het nieuws op de radio was zo dramatisch. De A2 was afgesloten doordat er in een schuur langs de snelweg een man naakt op het dak stond(?) en er verderop een verlaten auto stond. Ze dachten dat het misschien iets te maken had met een actie van de IS. Hmmmm er stond inmiddels 10 km file op de weg naar huis. We besloten om, om te rijden via Duitsland. Zo'n drie uur heeft de terugweg geduurd.. en toch kon dat de pret niet drukken. Bij thuiskomst hingen er slingers voor het huis en in de woonkamer. Er hingen 'Welkom thuis' foto's op de deur. Wauw wat leuk!! Mama, Marleen en Femke waren me op aan het wachten.. wat heerlijk om zo ons nieuwe huis binnen te lopen en er ook te mogen blijven omdat we er nu echt wonen.
Het liefst vloog ik Femke in de armen, (of Femke mij?) maar Femke moest even wennen. Niet zo gek bijna 3 weken van huis is toch best lang voor zo'n klein meisje en nu had ik ook nog een sjaaltje op mijn hoofd. Het duurde een uur voordat ze voorzichtig naar mij durfde te komen. Toen ik haar eenmaal vast had legde ze haar hoofd op mijn schouder en bleef zo een hele lange tijd bij me. Alsof ze ineens wist dat het goed was en ik haar mama ben. Dat was echt een heel bijzonder moment.. gelukkig was ze daarna een stuk losser en werden we langzaam en zeker weer eigen samen.
Wauw wat is het heerlijk om weer thuis te zijn. De eerste dagen erna zat ik vol met adealine. Opruimen, poetsen en het liefst de trap oprennen om 'even' dit of 'snel' even dat te pakken. Dat heb ik geweten!! Spierpijn heb ik de eerste week gehad in mijn benen, mijn billen echt overal! Zo bizar hoe snel je, je spierkracht inlevert.. maar mij kennende is die hopelijk ook snel weer op het oude niveau.. ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten