Een van de chemo's, de Bleomycine, kan namelijk longschade aanrichten en met die gedachte is die pijn nog meer aanwezig. Wat als dat het geval is? Wanneer moet ik aan de bel trekken? Gisteravond in bed bekroop mij die angst nogal, ik deed heel hard mijn best rustig te blijven ik had namelijk totaal geen zin om naar de HAP te gaan. Met het 5 seconde inademen..... En 5 seconde uitademen..... En opperste concentratie viel ik uiteindelijk toch in slaap.
Vanmorgen heb ik voor de zekerheid maar naar het MOC gebeld. Theo vertelde me dat het waarschijnlijk spierpijn was, nooit geweten maar ook dat kun je krijgen van de chemo. Hij verzekerde me ervan dat zolang ik geen koorts, hoesten, kortademigheid of pijn had met ademen ik me geen zorgen hoefde te maken. Prima, dat is een duidelijke uitspraak daar kan ik wat mee. Gerustgesteld. Maar dat was voor korte duur... Vervolgens ging ik me bezig houden met de vraag of ik pijn voelde tijdens het ademhalen. Daardoor kreeg ik het weer benauwd omdat ik mijn ademhaling er helemaal mee op de schop hielp. Met andere woorden.. Hoe maak je, jezelf gek.
Blij dat ik het even van me af kan schrijven. Ik weet dat het gewoon bij de chemo hoort en ik me niet zo druk moet maken, maar ergens ben ik vandaag totaal niet stabiel. Ik mis mijn balans en het gewone leven. Alles gaat door maar niet zoals ik gewend ben. Deze controle freak is de controle even compleet kwijt en het is een grote chaos in mijn hoofd. Het laissez faire principe neemt de overhand, alles gebeurt zoals het komt en met een peuterpuber en baby in huis werkt dat eigenlijk niet. Zelfs de simpelste dingen als de was doen, lukt niet eens. Niet omdat ik er niet toe in staat ben, maar puur door de chaos. Het is wel opgeruimd in huis, maar niet goed genoeg. Ik heb geen rust in mijn hoofd zoals ik van mezelf gewend ben. De hele dag door koppel ik alles wat ik zie en doe met het idee dat mijn kindjes misschien zonder mij moeten opgroeien. En dat maakt me bang, dat zorgt voor de chaos terwijl ik helemaal niet zo moet denken.
Hodgkin is te genezen, volgens de wetenschap heb ik 61% kans op een volledige genezing. Daar zouden miljoenen mensen met een ziekte in de wereld voor willen tekenen. De ziekte is een echte klassieker en goed te behandelen, waarom zou ik dat niet overleven? En als deze chemo niet aan slaat, dan zijn er nog meer manieren om mij beter te maken. En al zou helemaal niks werken, ik loop waarschijnlijk al ruim 8 jaar met deze ziekte rond, terwijl ik nergens last van had. Met andere woorden.. Ineke, je gaat niet dood.. Pas over tientallen jaren. Ik ga de kinderen zien opgroeien, ik ga nog hard werken bij papa op het bedrijf, in de nieuwe stal.. Genieten van het leven, ons gezin en alle mooie dingen om ons heen. Kom op, even 8 maanden strijden voor een nog beter en gezonder leven. Dat KAN ik toch! Want ik heb altijd gezegd dat ik alles kan wat ik wil.. Als ik er maar mijn best voor doe. En dat ga ik doen! Ik ga er alles voor geven, want ik ben nog lang niet klaar hier.
Zo ik heb gesproken. En nu orde op zaken stellen. Werken aan die chaos in mijn hoofd en niet als een pietleut me ellendig gaan voelen op de bank want daar wordt ik niet beter van.
BAM
