Een trombose arm?

Eventjes, eventjes laten checken of de pijn in mijn arm niet veroorzaakt wordt door een eventuele trombose arm. Een wat? Juist ja, een trombose arm. Een verstopping in een ader van je arm door een bloedpropje. Nee, dat is nou niet echt iets waar ik om sta te springen.

Vrijdag ochtend: 10.00 uur Fysiotherapie
Voor het sporten vraagt Michel aan me hoe het met me gaat. Het gaat prima, ondanks de pijn in mijn linkerarm/borst voel ik me best fit. Zin om weer te gaan sporten! We beginnen met cardio, het streven tijdens de cardio is om mijn hartslag maximaal te laten stijgen tot 138 BPM. Op die manier kunnen we precies in de gaten houden hoe ik presteer in de combinatie met hoe ik me voel. Ik ben nog geen 5 minuten bezig of mijn hartslag heeft de grens al bereikt. Op een voor mijn gevoel slakkentempo om mijn hartslag niet verder te laten stijgen ga ik door met de cardio. Mijn hart heeft er deze ochtend zeer veel zin in blijkbaar.

De pijn in mijn linkerarm/borst komt uitgebreid ter sprake, is het van het infuus of is het van het sporten? Ik mag enkele oefeningen doen waarmee ik de spieren in mijn armen en borst laat strekken om te kijken of dat invloed heeft op de pijn. Het voelt prettig, het is fijn. Het lijkt zelfs alsof de pijn even weg is. Toch is Michel er niet gerust op, terwijl ik in eerste instantie heel nuchter dacht dat het gewoon van de chemo kwam, vond hij het stiekem maar niks. Hij vond het toch prettig dat ik hierover even contact op nam met mijn arts.

Eventjes naar de eerste hulp
Klaar met sporten, belde ik in de auto direct naar het MOC in Venray om de pijn voor te leggen. Omdat de pijn ook doorloopt tot in mijn vingers, terwijl het infuus pas halverwege mijn arm is ingebracht, waren ook zij er niet gerust op. Ze gingen het voorleggen aan Dhr. Koster en belde me er binnen 10 minuten over terug. Dhr. Koster was van mening dit niet goed door de telefoon te kunnen beoordelen en wilde dat ik mijn arm even bij de eerste hulp liet checken om een eventuele trombose arm uit te sluiten.

HOPPA, er hoeft tegenwoordig niet veel te gebeuren om mij aan het huilen te krijgen. Dit was weer zo'n dingetje. 'Eventjes'  naar de eerste hulp. Het voelt alsof ik weer een heel traject in ga zoals toen der tijd toen ik het ene na het ander onderzoek af moest gaan in het ziekenhuis net voordat de diagnose gesteld werd. Heel eng gevoel dit. Ik belde Mark en vroeg of hij met me mee wilde naar de eerste hulp. Gelukkig kon Jan z'n werk overnemen en reden we 10 minuten laten naar het ziekenhuis. Terwijl ik de pijn de afgelopen dagen eigenlijk niet heel erg hinderlijk vond, deed het nu ineens heel veel pijn. Het duurde en duurde maar voordat we in het ziekenhuis aankwamen. Op de een of andere manier duurt het dan ineens heel lang voordat er 15 minuten voorbij zijn.

Dhr. Koster had me al aangemeld bij de eerste hulp, ik hoefde slechts mijn naam te noemen en kon plaats nemen in de wachtkamer. Ze werkte deze ochtend ouderwets met papieren omdat 's middags het nieuwe systeem online zou gaan, daarom duurde het allemaal wat langer. Zo werd ik 45 minuten later naar binnen geroepen door een verpleegkundige. Ik mocht op de behandeltafel gaan liggen en uiteraard werd er eerst naar mijn geboortedatum gevraagd. De verpleegkundige, een jongen, blijkbaar net zo oud als ik schrok dat ik op dit moment onder behandeling was met chemotherapie. Confronterend om mensen te zien schrikken, omdat ik kanker heb terwijl ik nog zo jong ben. Maar veel mensen weten niet dat Hodgkin goed te genezen is, ze zouden niet hoeven schrikken.

Er werd een infuusnaald ingebracht, 'voor het geval dat...'. Er werden drie buisjes bloed bij me afgenomen gevolgd door een hartfilmpje. Het wachten was nu op een echo van mijn linker arm en borst om te kijken of er trombose zat. Mark en ik vroegen ons op dat moment nog af wat dat eigenlijk allemaal inhield. En van alle commotie (een trombose arm uitsluiten, is in je hoofd niet niks) lag ik te trillen op de behandeltafel. Niet van de kou maar pure spanning, tranen, opnieuw bang dat er weer iets aan de hand is terwijl ik me best oke voelde. Ik kreeg voorverwarmde dekens over me heen en een warm kopje thee om me tot rust te laten komen. Wat een service op de eerste hulp. Ondertussen was er een uur verstreken en kwam Dhr. Koster samen met een arts assistent bij mij kijken om mijn verhaal te horen en om mij lichamelijk te onderzoeken. Aan de hand van het lichamelijk onderzoek dacht Koster niet aan trombose. Pfieeeew! dat stelde me echt enorm gerust. Het trillen was ineens voorbij. Nu wachten op de echo van mijn arm.

Er werd geklopt op de deur, of we spoed konden maken want er was zojuist een ambulance binnen gekomen met een andere patient en de ruimte was nodig. De arts assistent knikte en bleef rustig antwoord geven op onze vragen. Super fijn dat we niet direct de kamer uitgeholpen werden ;). Toen we ,op de echo van de arm na, klaar waren mochten we plaats nemen in de familiekamer die overigens ook overvol was. Ondertussen hadden Mark en ik toch wel honger gekregen en de vraag was of ik uberhaupt iets mocht eten. De arts assistent ging het voor ons navragen. Zo'n tien minuten later kwam ze terug, ik mocht eten en owja... we moesten zowieso nog tot na 16 uur wachten voordat er ruimte was bij de radiologie voor de echo van mijn arm. Het was op dat moment half twee. Helaas mochten we niet weg van de eerste hulp want stel je voor dat ik opgeroepen werd voor het een of het ander. Omdat het zo druk was in de familiekamer had ze voor mij een bed geregeld op de Acute Opname Afdeling. Zo kom je nog eens ergens in het ziekenhuis.

Op de afdeling kregen we gelukkig boterhammen. Pfff dan denk je na je snelle ontbijt eventjes te gaan sporten, geloof me dan is om half 3 je maag toch wel ECHT leeg. Om half 5 kwam een verpleegkundige me eindelijk halen voor de echo op de poli Radiologie. De arts die de echo uitvoerde was echt heel vriendelijk, hoewel ze echt heel druk was, nam ze toch voor mij de tijd om alles uit te leggen wat ze op de echo zag. Je snapt natuurlijk wel dat ik ook dan precies alles wil weten wat ze aan het doen zijn ;). Ze maakte een echo van elke ader in mijn arm en borst en alles zag er perfect normaal uit. Ook de plek waarvan we dachten dat het wat gezwollen was, was niets anders te zien dan spier- en vetweefsel. Geen trombose arm dus!

Terug naar de Acute Opname Afdeling, daar moesten we nog blijven om de definitieve conclusie van de arts af te wachten. Uiteraard nam dat wat tijd in beslag. Rond half 6 kwam de arts assistent om ons uitgebreid uitleg te geven over de uitslagen van de onderzoeken. En inderdaad er bleek geen sprake te zijn van een trombose arm. Mijn hart functioneert ook naar behoren, alleen de hartslag was met 91 BPM wat aan de hoge kant, maar dat kan van de spanning komen. Mijn nieren, lever alles wat ze uit het bloed konden controleren blijkt allemaal in orde te zijn. Uiteraard was ik ook erg nieuwsgierig naar de bloedwaardes die bij de chemo altijd van belang zijn. Zo'n zeven dagen na de chemo toediening zouden mijn leukocyten op z'n laagst zijn. Dat was precies vandaag! En guess what, de waarden waren super! De Trombocyten waren licht gedaald van 329 voor de chemo naar 320, de leukocyten waren weer gestegen(!) van 5.9 naar 6.6 en het Hb gehalte was licht gestegen van 7.0 naar  7.2. Ik zeg niet slecht op je 'zwakste' moment na de chemo! Goed, er was dus niks aan de hand. Ik mocht een paracetamol nemen tegen de pijn en weer terug naar huis. Wat een dag zeg!

Ondertussen bleef die pijn dus wel en ondanks dat ze me uitgebreid hadden onderzocht vond ik het ineens erg eng. De pijn zat immers ook echt in mijn linkerborst en dan ben je toch wel snel bang dat er iets met je hart is. De dag erna voelde ik me ook niet heel erg op mijn gemakt, zeker niet als ik alleen was met de kindjes, want stel je voor dat er iets met me gebeurt. Nou hoe maak je, jezelf gek. Met die gedachten werd de pijn natuurlijk alleen maar erger en de onzekerheid groter. Gelukkig kwam mama in het eind van de middag even bij mij zodat ik niet alleen hoefde te zijn totdat Mark thuis kwam.

Omdat ik toch echt wel bang was dat het toch niet helemaal goed zou zijn, besloot ik om naar de arts assistent te bellen van de interne geneeskunde. Gelukkig is die mogelijkheid er voor mij omdat ik chemotherapie krijg en je bij het minste of geringste contact met ze moet kunnen opnemen. Ik vroeg haar of ze me nog een keer de conclusie van de dag ervoor kon vertellen zodat ik weer wat geruster kon zijn dat er ECHT niks met mijn hart aan de hand was. Ze nam zelfs de tijd om nog even naar mijn hartfilmpje te kijken en vertelde me nogmaals dat alles normaal was en er geen aanleiding zou zijn om zorgen te maken. Ik vertelde haar ook over de onrust en dat ze vaker hadden gedacht aan hyperventilatie. Ze concludeerde dat eigenlijk alle klachten die ik omschreef inderdaad duidelijk bij hyperventilatie pasten. Ze schreef een extra pijnstiller en iets tegen de onrust voor. Mocht dat niet baten na het weekend, dan moest ik dat zeker toelichten tijdens mijn controle a.s. dinsdag bij Dhr. Koster. Ze benadrukte nogmaals dat wanneer ik me zorgen maakte die avond/nacht of wanneer dan ook, altijd mocht bellen en ze me desnoods nog een keer zouden onderzoeken als ik het echt niet vertrouwde. Wat lief!

Daarna was ik echt enorm opgelucht en ja, de pijn werd door die geruststelling een stuk minder. Duidelijk hyperventilatie dus. Heel raar dat je dat onbewust kunt hebben en dat, dat zo ontzettend veel dingen met je kan doen. Nu nog er vanaf zien te komen want die angst om die symptomen weer te krijgen maakt het er niet makkelijker op. Weer iets om mee aan de slag te gaan! De medicatie heb ik overigens nog niet gebruikt ;)