Enge dromen

Tijd voor een nieuwe blog. Een blog waarin ik mijn onzekerheden en emoties kwijt kan.. Want ja ook al ben ik in de regel ontzettend positief over het verloop van mijn ziekte. Het is stiekem toch ook wel erg eng allemaal. Sinds vorige week donderdag, de dag voor de tweede chemo, bekroop me toch wel een angstig gevoel. En dat alles had te maken met een droom die vorige week vaker terug kwam. Zo droomde ik dat ik in een lift stapte die niet stopte op de afdeling waar ik moest zijn, maar verder naar beneden raasde.. De grond in.. Dieper dan diep en onbereikbaar. Vreselijk! Ik hou al niet van liften en dan krijg je zo'n dromen. Het maakte me bang omdat ze altijd zeggen dat je alles in je dromen verwerkt. Wat moest dit dan wel niet betekenen? Zo nieuwsgierig als ik ben, ging ik direct op zoek naar de betekenis van die droom. Een lift die neerstort.. Nou dat had ik beter niet kunnen doen. De betekenis uitte zich in 'uw leven bevindt zich in een neerwaartse spiraal'. Ja, dat weet ik ook wel! Maar het feit dat die lift in mijn droom niet stopte en alleen maar dieper ging... Brrrr dat is niet wat ik wil! 

Ik had het erover met een aantal vriendinnen. Een ervan zei: de lift in je droom raasde zo hard naar beneden omdat je de grip op je leven bent kwijt geraakt. Ineens ben je ziek, terwijl je dacht gezond te zijn. Maar vanaf nu bedien jij de knoppen! Ja... Precies! Perfect, dat is een betere redenatie. Ik ging diezelfde avond naar bed en om die vreselijke droom te baas te worden, begon ik in gedachte met die droom waar ik eerder geëindigd was. Op het allerdiepste punt in de grond.. Waar niemand mij kon zien of horen. Maar ik was dit keer degene die de knoppen bediende en zo keerde de lift weer terug naar boven. Langzaam, dat wel. Maar eenmaal boven aangekomen gingen de deuren open en kreeg ik te horen dat ik genezen was. Mooier kan niet ;) 

Gelukkig heb ik daarna niet meer zo naar gedroomd, maar de onzekerheid blijft wel. Waar ik eerst energie haalde uit het zoeken naar informatie en ervaringsverhalen van lotgenoten, vind ik dat nu ineens iets te confronterend. De simpelste uitspraken van mensen krijgen ineens een andere betekenis. Zo werd er van de week in een televisieserie gezegd 'ik mag niet klagen, ik heb geen ernstige ziekte'. BAM, ik wel. Ineens als je ergens iets hoort over 'kanker' sta je erbij stil. Terwijl het voorheen aan je voorbij ging. 

Ook al gaat het goed met me na de tweede chemo kuur en zijn de overlevingskansen super goed. En zelfs als deze behandeling niet zou aanslaan zijn er nog meerdere behandelingen die me zouden kunnen genezen. Toch sta ik dagelijks stil bij het feit dat ik nu strijd voor mijn leven. Gedachten zoals 'ik mag de kindjes niet achterlaten' 'ik WIL de kindjes niet achterlaten'.. En het maken van talloze beloftes aan Tren en Femke als ik ze naar bed breng.. Want mama, mama is nog heeeeeeeel lang in levende lijve bij je! Ik ben erbij als je naar de basisschool gaat, bij je eerste optreden, als je naar groep 8 gaat en de middelbare school.. Ik ben erbij als je gaat afstuderen en je diploma haalt.. Als je voor het eerst verliefd word en gaat trouwen en kindjes krijgt en en en.... Dan wel in het echt! Dat MOET gewoon. Punt. Er zijn nog zo ontzettend veel dingen die ik wil doen, met de kindjes en met Mark en iedereen om me heen.. Ik ben nog niet klaar, nog lang niet. 

Het is eng dat ik daarover na moet denken. Voor mijn gevoel trek ik dan meteen de kans van slagen in twijfel en dat is nou precies wat ik niet wil. Maar het zal ook wel een stukje verwerking zijn, een stukje acceptatie van het hele proces waar ik juist mijn energie uit moet halen. Want natuurlijk overleef ik dit en ja, ik ga nog alles doen in mijn leven wat ik me voorgenomen had. En dat alles strijkt gewoon over tientallen mooie jaren die ik nog voor de boeg heb.. Dat mag want na de strijdt tegen Hodgkin die ik ga winnen vind ik wel dat ik dat verdiend heb. 

Vooruitkijken dat is wat me beter maakt.