GDP #1: Done!

Jeeeeej!... de eerste GDP chemo zit er helemaal in! Afgelopen vrijdag heb ik het tweede deel gehad. Ik was op dat moment al 1 dag op de been na de vorige chemo, ik herhaal, 1 dag. Het heeft zes dagen geduurd voordat ik me enigszins normaal voelde en dat is in mijn beleving echt heeeeeeel lang. Ik heb in de regel al moeite met tien minuten stil zitten ;). Maargoed, deze chemo zou maar één van de drie stofjes bevatten en dus een stuk minder zwaar zijn. 

Het lukte me heel goed om de hele ochtend te genieten, ik was voor het eerst in de hele week weer eens alleen met de kindjes. Heerlijk samenzijn, samen eten, samen spelen.. Gewoon weer gewoon zijn. De zon scheen en ik kon eindelijk weer even wat aanrommelen in huis. Meteen teveel doen natuurlijk, onder aanrommelen versta ik namelijk alle bedden verschonen, drie wasmachines draaien en dat soort dingen. Ik wist dat ik misschien wat overdreef, maar meeeeeen wat voelt dat heerlijk als dat gewoon even kan. Gewoon even naar de boerderij lopen.. En daarna toch wel even heel moe zijn. Tot net na het middageten vergat ik heel die chemo die ik 's middags weer zou krijgen. Totdat we echt weg moesten natuurlijk.. 

Een half uur in de auto, ik werd niet goed van de auto's voor ons.. De zon voelde te warm, ik kon mijn warmte niet kwijt. Het stond me allemaal niet aan.. Ik werd om de haverklap duizelig, natuurlijk was mijn hoofd nog niet goed. Ineens bedacht ik me dat ik vergeten was om een oxazepam te nemen. Tijdens alle ABVD kuren heb ik er alleen een tijdens de toediening van de chemo genomen omdat ik toen elke keer onbewust ging hyperventileren en zo'n pammetje deed dan wonderen. Omdat het toen hielp, wilde ik dat nu ook doen.. Maar ik was m vergeten en ik had niks bij me. Ik weet dat dat hyperventileren tussen mijn oren zit, maar was toch niet helemaal in staat om tegen mezelf te zeggen 'Ineke, kom op.. Er gebeurt niks, je hebt het niet nodig.' Sterker nog.. Ik voelde de bui al hangen.. Ik Kreeg er zelfs de zenuwen van. 

Ook nu wilde ik perse die 89 traptreden lopen naar de vierde verdieping, het MOC. Het frustreerde me dat ik die zwaarder vond dan ooit, terwijl ik ze tijdens de ABVD zo fit als ik was omhoog kon rennen. Even werd het me teveel.. Mark zag het en sloeg z'n armen om me heen. 'Alles in mijn lijf verzet zich tegen de chemo.. Ik wil dit niet. Ik wil het gewoon niet. Niet weer, ik voel me net weer een beetje oke. Maar het moet.. We doen het samen, wij kunnen dit!' Van tranen naar moed, we pakte elkaars handen vast en liepen samen weer verder naar boven.

Eenmaal boven zag ik 'mijn' infuuspaal alweer staan. Gelukkig was Romy er, altijd vrolijk en opgewekt en vooral erg lief. Ze vroeg hoe het met me ging en nog voordat ze uitgesproken was, was ik alweer verdwenen.. Mijn hoofd diep verstopt in de armen van Mark. Wat een emoties deze keer.. Het overviel me. Het verzet was in alle hevigheid aanwezig en hoe moeilijk was het om daaraan toe te geven. Om gewoon te gaan zitten en de chemo in te laten lopen. Het leek de zwaarste opdracht ooit.. Romy nam de tijd voor me terwijl Mark een oxazepam regelde bij de apotheek. Wat een topteam om me heen! 

Na een half uur werd dan toch het infuus geplaatst. Het verbaasde me dat dit na inmiddels meer dan 60 naaldprikken in mijn arm, nog steeds gewoon kan. Met nog wat verdwaalde mascarastrepen op mijn wangen besloot ik om me dan toch maar over te geven.. Het maakt ook niet uit.. Ik kom tenslotte op het MOC om te genezen en niet om mooi te zijn ;).