Het is dus echt, ik heb kanker en dat is heel erg. Er zijn helaas heel veel mensen die dagelijks te horen krijgen dat ze kanker hebben. Maar ik en vooral 'we' moeten beseffen dat de vorm van kanker die ik heb nog altijd genezend behandeld kan worden. Ik kan hiervan genezen. Dat klinkt misschien best sterk zoals ik dat hier typ. Ik voel de kracht zelfs door mijn aderen stromen als ik het uitspreek. Maar nu, vandaag.. The day after voel ik me niet sterk. Ik voel me niet zwak, ik weet niet wat ik voel.. Ik heb verdriet, heel veel. Een vingerknip en de tranen stromen over mijn wangen. Eten is overbodig, ik ben misselijk van alles. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het is raar... Ik voelde me zo goed en toch ben ik ziek. Het besef, het is zo beangstigend wat me allemaal nog te wachten staat.
Ondanks dat ik nog niet alles weet over de behandeling, weet ik wel dat ik nu echt kaal zal worden. Ik zal er uit gaan zien als iemand die kanker heeft. De kans is heel groot dat ik nu wel onvruchtbaar word. En ook al weet ik dat ik niet mag klagen met twee super mooie gezonde kindjes, dat er veel mensen zijn die niet eens kindjes kunnen krijgen.. En dat er veel mensen zijn waarvoor een gezin met twee kindjes compleet is. Ik, we, moeten nu echt afscheid nemen van onze wens, onze droom dat we ooit misschien een groot gezin zouden stichtten. Deze keuze word voor ons genomen, dat valt zwaar. En vooral het hele idee dat ik straks 4 weken weg ben van alles wat ik lief heb. Onze mooiste kindjes, Mark.. Ons gezinnetje. Ik weet dat het moet, maar ik weet echt nog niet hoe.
Al bijna 1 jaar zitten we midden in het gevecht tegen Hodgkin. Wat waren we sterk, we gingen gewoon door met alles. Werken, sporten, een nieuw bedrijf bouwen, een huis bouwen, nog even verhuizen.. Het kon allemaal. We konden dit gewoon. Maar nu even niet, de handen die we al die tijd zo strak boven ons hoofd konden houden zijn er even niet. Het regent en onweert nu echt letterlijk en figuurlijk boven ons dak. Het komt hard aan..
Alles moet weer even een plekje krijgen en ik weet dat ik het de tijd moet geven, maar het is moeilijk.
Lieve lieve allemaal, wat zijn er ontzettend veel mensen die aan ons denken en ons een hart onder de riem willen steken. Vele dank hiervoor. Als ik van liefde kon genezen, was ik vast en zeker allang beter ;).
3 opmerkingen:
Mijn allerliefste meisje, inderdaad dat besef van wat je nog te wachten staat, word steeds groter. Door het hardop te zeggen nog meer hè! Zo machteloos voel ik me. Maar je bent sterk. Zeker weten. Je moet er doorheen en dan ziet het er over een jaar weer heel anders uit. Toch!
Dit gevecht moet je winnen. Ga je winnen. Succes ermee. Xxxx
Hoi Ineke,
Via fb je blog en het ontzettende pokkenbericht gelezen. Ik wil je via deze weg heel veel kracht en spierballen toewensen om het gevecht samen met je dierbaren aan te gaan. Zet m op daar in het Zuiden straks en ik wens jou, samen met je gezin, een mooie toekomst toe.
Groetjes Janneke Coenders
Geen woorden kan ik bedenken die je zouden kunnen troosten of je angst weg zouden kunnen nemen... Maar niks zeggen is geen optie, wil dat je weet dat we aan je denken... Heel veel kracht wens ik je toe.
Liefs, Elfje
Een reactie posten