Update vanuit Mestreech

Inmiddels compleet gesetteld in Mestreech ;) het azm op een gezellige tweepersoonskamer waar ik de komende weken zal verblijven. Helaas niet bij de raam, maar ach des te sneller ben ik ook weer weg. Overigens zijn bloemen en planten ten strengste verboden hier, dus plaatsnemen achter de geraniums gaat toch niet lukken 😁. 

Mocht je bestand zijn tegen overgeef geluiden, een tomateluchtje en Make-up loze mensen en ben je niet verkouden of grieperig, dan mag me me uiteraard een bezoekje brengen. Graag even vantevoren overleggen met Mark of mij ;) want stel dat ik dan net heul misselijk lig te wezen, dan ben ik misschien toch liever even alleen. 

Mijn adres is: 

Maastricht UMC+

Verpleegafdeling A5, kamer 20

T.a.v. Ineke Haast 

Postbus 5800

6202 AZ Maastricht

Inmiddels zit de eerste chemo erin, nog 5 dagen chemo te gaan! Klinkt bijna als peanut! Op een rood hoofd, rode en dikke ogen, jeukende lippen/keel en tandvlees en hoofdpijn na verliep die prima. Gelukkig worden die symptomen nu allemaal weer minder... Maar de kop is eraf!! 

Misschien maar goed ook dat ik dadelijk wat vermoeider ben, het zou zomaar kunnen dat de mensen op de afdeling nog gek van me gaan worden... Ik heb inmiddels al heel wat rondjes op de afdeling gelopen. 1 rondje is welgeteld 55 seconden lopen 😂, hebt u medelijden met mij. Maargoed, ik kan bewegen.. En mag van mijn kamer af dat is al heeeeeeeul wat!! 

Mijn avond eten is er! Smakelijk! 

Een blog van mijn mama ❤️

Mijn mama, mijn allerliefste mama.. Pas toen ik zelf mama werd, snapte ik waarom mama echt ALLES voor me over heeft. Zolang ik me kan herinneren is ze er voor me op elke manier die je, je maar kunt bedenken. Of het nu is om samen met mij per direct verf te gaan halen en een muur te verven omdat ik dat ineens bedacht heb, mij te helpen met de boodschappen, me gerust te stellen of gewoon omdat ik een knuffel nodig heb. Het maakt niet uit of ze zich niet helemaal optimaal voelt, als het even kan dan staat ze voor me klaar. Sinds de diagnose nog meer dan ooit.. En wat ben ik haar daar dankbaar voor. De band die we ondertussen samen hebben opgebouwd is meer dan goud waard. Ze is niet alleen mijn mama, maar ook mijn beste vriendin! En het kan niet anders dan dat ze hier een gastblog schrijft over wat mijn diagnose met haar doet.. Hier komtie!

'En toen kwam er slecht nieuws......

Ik maakte me al zorgen om haar. Mijn lieve meisje, ze was al langer moe. Ja, dat komt van de zwangerschap. Het is ook niet niks om zo'n kleintje te dragen en dan gezond op de wereld te zetten. Daar kan je best heel moe van zijn.  Maar ja, Afvallen? Ze is ook veel afgevallen.  Ik heb het er nog over gehad met Marleen, de moeder van Mark. Zij zag het ook. Het komt vast door het geven van borstvoeding. Ja, dat moet het zijn. Daar waren we het over eens. Wij als twee moeders van onze Inieh.

Maar helaas hadden we het mis. Inieh is echt ziek. Ze dachten aan sarcoidose en kanker. nou dan maar sarco, dat heb ik immers ook. maar kanker!! nee, dat zeker niet. geen denken aan! Toch is het kanker en niet een klein beetje! NEE, gelijk stadium 4! Dat is toch niet te geloven! Wat een ellende staat haar te wachten.. En niet alleen Inieh, ook Mark en de kindjes. Ik doe er alles aan om te helpen. Eric ,de papa van Ineke, is ook vreselijk geschrokken. Maar alles komt goed, zegt hij steeds. en nog steeds.......

Het is een heel emotioneel en druk jaar geweest met veel ups en downs. Ik stop de emoties vaak weg net als Eric. We kunnen er eigenlijk niks anders bij hebben, het is al snel Teveel. We kijken graag samen naar een film, even niks.. even de gedachten op nul zetten. Ook wandelen geeft ons de ruimte om van ons af te praten en alles een plekje te geven.

Ik heb veel last van mezelf, het maakt me onrustig, gestrest en heel erg moe als ik thuis ben. Vaak heb ik geen zin in drukte met anderen. Niet heel erg sociaal, maar ik heb de rust nodig om als ik bij Inieh en haar gezinnetje ben goed te kunnen helpen. Gelukkig kan ik er inmiddels ook met anderen over praten, zonder al te emotioneel ervan te worden.

Ondertussen zijn we een jaar verder en nog steeds is de kanker niet weg. Er is nog een zware tijd te gaan, voor ons meisje. Maar ook voor Mark die haar steunt, verzorgt, lief heeft en er altijd is als het nodig is, ondanks alle drukte met zijn werk en het nieuwe huis. Hij gaat altijd mee naar het ziekenhuis en wil graag zorgen voor de kindjes als Inieh dat niet kan. Maar er is ook ruimte om gewoon samen te zijn en even wat leuks doen. Even vergeten...
Petje af!

En Inieh! Inieh gaat maar weer door en door. Steeds vind ze zichzelf terug na weer een kuur. Zo sterk, Zoveel doorzettingsvermogen. Ik vind het maar knap hoor. Het wordt nog een zware strijd, ik zal haar helpen en Mark ook, samen met alle andere mensen om hun heen. We moeten er met zijn allen doorheen. Samen staan we sterk! Ja toch!!

We gaan ervoor!!'

Nee! ik ben niet ernstig ziek.

Een heerlijk gewone doordeweekse avond, de televisie staat aan.. Terwijl ik door een tijdschrift blader hoor ik op de achtergrond de presentator van het programma vertellen over een jonge vrouw. Ze is ernstig ziek, ze blijkt kanker te hebben en ze is pas 43 jaar. De woorden 'ernstig ziek' dreunen na in mijn hoofd.. ik heb ook kanker, dus ik ben ook ernstig ziek(?). Ik herinner me een gesprek met de psycholoog helemaal in het begin van de diagnose. Ze wilde me duidelijk maken dat de ziekte die ik heb ernstig is, op dat moment ging ik daar lijnrecht tegenin en bleef stug volhouden dat ik niet ernstig ziek ben. Niet als ik gewoon lekker kan blijven werken, sporten en zelf voor mijn kindjes kan zorgen.

Inmiddels gaat alles nog wel prima, maar niet meer zo vlotjes als in de eerste 10 maanden na de diagnose. De laatste GDP kuren hebben er nogal ingehakt. Na zo'n kuur had ik een week nodig om te herstellen, vaak was ik dan een ruime week samen met een van de oma's die me hielp bij de verzorging van de kindjes. Blijkbaar was het genezen van Hodgkin, zoals in eerste instantie bedoelt was met de ABVD chemo's, niet zo vanzelfsprekend als ik dacht. Helaas behoorde ik niet tot de 61% die wél met de ABVD geneest van het Hodgkin-Lymfoom stadium 4B. Ben ik dan toch ernstig ziek?

Ga ik nu wel genezen met de autologe stamceltransplantatie? Heeft de laatste GDP kuur nog een extra slag geslagen en groeit het nu niet meer? Of is de pijn die ik nu weer voel in mijn long(?) weer een slecht teken. Eerder heb ik getypt dat ik dacht die pijn te voelen vanwege het littekenweefsel dat zich daar bevindt, dat was voordat ik hoorde dat er sprake was van een recidief (terugkeer van ziekte). Waarschijnlijk ben ik niet eens schoon geweest na de ABVD en is er niet eens sprake van een recidief maar van refacory.

Ik ben echt even toe aan een scan ;) dat klinkt vast heel raar.. maar een scan geeft net een beetje meer zekerheid. Ik zou zo graag willen weten hoe het ervoor staat.. waar nog activiteit zit en waar niet. Mijn eerst volgende scan is pas 100 dagen na de stamceltransplantatie. Dat duurt nog zooooooooo lang! 100 dagen na 4 november dat is ergens in Februari 2016. Dan weten we pas of de tweedelijns behandeling met GDP, BEAM en de autologe stamceltransplantatie, voldoende is geweest om mij te genezen. Ik hoop het zooooooo!!

Voor nu vind ik het even heel moeilijk, sinds de datum bekend is koppel ik zo'n beetje alles aan het feit dat ik over twee weken niet meer thuis ben. Dat ik voor een paar weken niet meer  's morgens lekker samen met z'n drietjes in bed kan liggen, nadat Tren mij wakker heeft gemaakt door stiekem mijn slaapkamer in te sluipen en mij een kusje op m'n hoofd te geven. Dat ik die weken niet meer mijn vrolijk springende meisje uit bed kan halen met haar wilde haarcoupe. Zelfs alle melt down momenten ga ik ZO missen.. elke keer dat Femke zit te mopperen als ze even op haar eten moet wachten, of de keren dat Tren persé die ene trui aan wil en niet de trui die ik hem net heb aangedaan. De lieve momenten dat ze elkaar een kusje geven of gezellig samen zitten te spelen. Bluuuuuuuuuh ik heb er ZO geen zin in om weg te zijn van mijn alles.

En nu moet ik me bezig gaan houden met alle voorbereidingen voor de opname.. Zoiets als sjaaltjes uitzoeken voor mijn hoofd, voor als ik dadelijk echt kaal ben. De kans dat ik daaraan ontsnap zoals ik tot op heden heb gedaan is echt nihil. Lekkere kleding shoppen voor in het ziekenhuis, omdat ik straks 24/7 aan een infuus zit gekoppeld. Zorgen dat ik alles heb wat ik wil gaan doen, als ik überhaupt in staat ben iets te doen. En het allerbelangrijkste alle plannen maken, wanneer wie voor de kindjes zorgt, de huishouding, boodschappen, de verhuizing.

Soms ben ik er helemaal klaar voor, klaar om te vechten en klaar om nu eindelijk eens klaar te zijn met de behandeling. Soms wil ik het liefst meteen beginnen met de chemo, vooral als ik weer iets voel in mijn lichaam wat me onzeker en bang maakt voor de terugkeer van kanker. Maar eigenlijk ben ik er helemaal niet klaar voor, ik ben er nooit klaar voor om weg te gaan bij mijn kindjes en mijn mooie Mark. De komende twee weken zullen vast heel snel voorbij gaan, maar tegelijk ook veel te langzaam.. te vaak denk ik aan het gemis in die weken. Dan is het onmogelijk om te genieten van de tijd die ik nu nog wel even heb voor de stamceltransplantatie. Elke keer het wegslikken van tranen en weer even proberen om de knop om te zetten naar het positieve.

Even de knop om, omdenken.. even weer de kracht opzoeken en de vechtlust om oud te willen worden. Om dit alles gewoon kei en kei goed te doorstaan, om mezelf te geloven als ik zeg dat ik hiervan ga genezen. Gewoon omdat het kan! Want soms raak ik dat even kwijt, soms is het even goed zo.. en denk ik in de herinneringen die ik maak voor de kindjes voor het geval dat. Het is eng om dat toe te laten, want natuurlijk wil ik dat niet. Maar soms lees je ook verhalen die niet helemaal gaan zoals bedoelt.. dat maakt me zo bang, dat ik er niet meer vanzelfsprekend vanuit durf te gaan dat alles gewoon maar goed komt omdat ik denk dat ik het kan. Gelukkig zijn de meeste verhalen rondom Hodgkin WEL met een goede afloop.. en ik ben ervan overtuigd dat ik er één van ga zijn. Ik ga zooooooo hard vechten.. ik wil alles nog meemaken waar we van droomde.

Dus.. Note to myself, Ineke! Zie Hodgkin als een chronische ziekte in plaats van een ernstige ziekte, want ik word nog steeds curatief behandeld. Zolang daar sprake van is, is er hoop op genezing en dus hoop op leven.

And then a hero comes along
With the strength to carry on
and you cast your fears aside
and you know you can survive
So when you feel like hope is gone
Look inside you and be strong
And you'll finally see the truth
That a hero lies in you
© Mariah Carey - Hero

De opnamedatum is bekend..

Na een bijzonder succesvolle stamcelaferese gisteren, is vandaag de definitieve opname datum bekend geworden. Om 16.25 uur een gemiste oproep hebben van het AZM is niet grappig. Gelukkig belt het AZM niet anoniem dus ik kon direct terugbellen. Bezet toon, tot 5x toe (ik bleef heus niet bellen) en toen kreeg ik eindelijk contact met een van de stamcelcoördinatoren. Ik wist gewoon dat het met de opname te maken had dus ik was ineens zo zenuwachtig.

En de zenuwen waren terecht, want ondanks dat ik wist dat ik eind Oktober begin November opgenomen zou worden voor de stamceltransplantatie, brengt de definitieve datum toch wel wat emoties met zich mee. Vanaf Juli zijn we naar die datum toe aan het werken. Na 3 GDP kuren, voorbereidende gesprekken en onderzoeken, het plaatsen van de centrale lijn, het spuiten van de groeifactoren en de stamcelaferese is de dag bijna daar. Vanaf woensdag 28 Oktober a.s. staat er een bed voor me gereserveerd op afdeling A5 in Maastricht en ligt er voor 6 dagen chemo op voorraad.

28 Oktober, dat is al over twee weken. Even weet ik niet wat ik voel, het is een raar mengelmoesje van blijdschap en verdriet. Vlak na het telefoontje vlucht ik even naar de stal om het nieuws aan Mark te vertellen. Terwijl ik de datum noem, voel ik een brok in mijn keel. Nog twee weken 'gewoon', nog twee weken bij mijn kindjes, nog twee weken in het vakantiehuisje c.q. doos, nog twee weken om alles te regelen rondom de verhuizing en de opname en nog maar twee weken genieten. Mark houdt me even goed vast en we geven elkaar een stevige hand, 'We kunnen dit!!!'. Ik zie de emotie in zijn ogen en hij in de mijne.. maar we moeten door. Hij melken en ik terug naar de kindjes.

Tren is buiten hard aan het werk om alle eikels en bladeren in een kruiwagen te scheppen. Spelen is werken voor Tren, net als papa en opa ;). Ik vertel hem dat ik bijna naar het ziekenhuis ga voor een paar weekjes. Gelukkig ziet hij niet dat ik heel erg mijn best doe om me groot te houden, toch weet ik dat hij het voelt. Terwijl hij druk verder eikels opschept in de kruiwagen zegt hij dat als ik uit het ziekenhuis kom, we in het nieuwe huis wonen, ik beter ben en hij me heus wel een kusje komt brengen. Perfect! Zo is het.. die had ik even nodig. Ik geef hem een heeeeeeeeeele dikke knuffel en samen lopen we naar binnen bij Oma Marleen om Femke op te halen.

Met een wiebelig bijna rennend loopje komt Femke enthousiast naar me toe, goed.. dat was net iets teveel. Zodra ik haar in mijn armen heb begin ik te huilen. HOE kan ik in hemelsnaam zo lang weg bij mijn kindjes.. pfff Marleen voelt hetzelfde en ook voor haar is het even teveel. Samen delen we het verdriet, er zijn niet eens woorden voor nodig. Terwijl ik mijn tranen droog 'hmmmt' Femke naar een doekje dat op het aanrecht ligt. Zodra ik door heb wat ze bedoelt, geef ik het haar.. Ze kijkt me aan met haar bruine oogjes en dept met het doekje op mijn wang. Mijn kleine meisje.. ze is pas 1.

Het luchtte op, de tranen en ook de datum.. het is een beetje dubbel maar toch ook fijn. Ik weet nu wanneer ik de finale ga spelen. Wanneer het tijd is om nog een keer alles te geven en KEI hard te vechten voor mijn leven. IK ga dit doen, ik ben er klaar voor!! die 50% kans om te genezen, die pak ik HE-LE-MAAL. Zo.. laat dat even duidelijk zijn.

Tegen de tijd dat ik opgenomen ben in Maastricht laat ik heus het adres even weten waar alle kaartjes naartoe gestuurd kunnen worden. Want serieus, ik heb de afdeling gisteren gezien en die kan wel wat vrolijkheid gebruiken :D. Bloemen moet ik helaas de komende tijd afslaan, dit i.v.m. mogelijke bacteriën en schimmels die zich in het water van de vaas kunnen bevinden. Mocht je tegen die tijd een bezoekje willen brengen, dan kan dat uiteraard maar wel even in overleg met Mark of mij er gelden namelijk strengere regels dan normaal.

Oh en dan nog even deze... een kleine samenvatting vanaf mijn eerste chemodag 19-09-2014 t/m 19-09-2015. Een mooie afsluitende pagina van één jaar aan dagfoto's tijdens het hele proces.

Stamceltransplantatie, hoe zit dat nou eigenlijk?

Afgelopen woensdag kreeg ik eindelijk het laatste deel van de laatste GDP kuur. Zo, na 22 chemo's gehad hebbende mag ik hopelijk wel zeggen dat ik klaar ben voor de stamceltransplantatie. Ook al weet ik niet of ik in Complete Remissie ben (dat wil zeggen 'vrij van kanker'), ik weet wel dat de lymfomen weer kleiner zijn geworden en daarmee voldoende gereageerd hebben voordat ik de allerlaatste chemo's krijg in Maastricht. Die chemo's zullen de laatste restjes van Hodgkin, die mogelijk nog aanwezig zijn, helemaal vernietigen. BAM!

De hoge dosering chemo zal niet alleen die laatste restjes opruimen maar ook grote schade aanrichten aan het beenmerg. Het beenmerg is verantwoordelijk voor de aanmaak van alle bloedcellen, die op hun beurt weer verantwoordelijk zijn voor onder andere mijn immuunsysteem. Na 6 dagen chemo is er van mijn immuunsysteem nog maar weinig over, daardoor is de kans op een infectie erg groot. Om ervoor te zorgen dat het beenmerg (en daarmee mijn immuunsysteem) zich zo snel mogelijk weer herstelt is het noodzakelijk dat ik na de laatste chemo's stamcellen krijg toegediend. Stamcellen zijn de voorlopercellen die kunnen uitgroeien tot volwassen bloedcellen zoals rode bloedlichaampjes, witte bloedcellen en bloedplaatjes. Ik krijg een autologe stamceltransplantatie, dat betekent dat de stamcellen die ik terug krijg van mezelf zijn.

Om de stamcellen te kunnen toedienen moeten ze eerst afgenomen worden. Voordat de afname (aferese) kan plaatsvinden moest ik afgelopen donderdag beginnen met het spuiten van groeifactoren. De groeifactoren zorgen ervoor dat het beenmerg ineens heel veel stamcellen gaat aanmaken. Twee spuitjes in mijn buik, zo'n vijf dagen lang. Dat moest wel lukken, toch? Er zijn zoveel mensen die zichzelf dagelijks moeten spuiten. Toch was het een beetje gek, ik bedoel.. Je zet toch niet zomaar een spuit in je buik? Gelukkig kwam José de eerste keer even laten zien hoe het moest, een fluitje van een cent.. ze zette de eerste spuit en ikzelf de tweede. Toch wel bibberende handen hoor. De dagen erna deed ik het zelf, elke ochtend. Voor het eerst voelde ik me een patiënt, mezelf spuiten.. een centrale lijn die zo aan mijn borst bungelt en dan nog het idee dat ik waarschijnlijk over 3 weken geen haar meer heb. Weer even het keiharde besef  'Dus ik heb kanker(?!)'.

Eigenlijk al na de tweede dag spuiten voelde ik het begin van botpijn. Doordat het beenmerg dat in het midden van de botten zit ineens héél véél stamcellen gaat produceren raken ze overvol. Op dat moment verplaatsen de stamcellen zich van het beenmerg naar de bloedbaan, dat doet pijn.. een pulserende pijn op het ritme van je hart. FIJN.. oké dat bedoelde ik een beetje sarcastisch. Fijn in de zin dat de pijn een goed teken is, want de groeifactoren doen hun werk. Maar men.. wat doet dat pijn zeg! Eerst voelde ik de pijn alleen nog op mijn hoofd, toen begon mijn onderrug.. en uiteindelijk mijn hele ruggenwervel tot mijn borstbeen aan toe. Het leken wel rug weeën! De dag dat je, je stamcellen terug krijgt noemen ze ook wel je wedergeboorte. Maar dat ik die uitspraak zo letterlijk moest nemen had ik niet gedacht ;).

Vanmorgen moesten we ons om 7.30 uur melden in Maastricht. 'eventjes' checken of er al genoeg stamcellen in mijn bloed aanwezig waren. Lees: 6.15 uur wegrijden en dan tot 10.00 uur wachten op de bloeduitslag, in die tijd kun je 185 koeien melken (in een 2x5 visgraat :p). Op het moment dat de stamcelcoördinator belde dat de uitslag er was, zaten we in het restaurant. Snel naar boven.. pfff omdat ik verwacht had dat ze aan de telefoon wel zou zeggen of er genoeg stamcellen waren of niet, ging er ineens van alles door mijn hoofd. 'Ze zullen toch niets anders geks in mijn bloed ontdekt hebben?', onzin natuurlijk. De stamcelcoördinator zei enthousiast dat er méér dan genoeg stamcellen in mijn bloed aanwezig waren. Ik had een eenheid van 20 nodig om ze te kunnen afnemen en ik scoorde er 111,9.

Op naar de kelder van het ziekenhuis, de dialyseafdeling. Daar werd het aferese-apparaat aangesloten op mijn centrale lijn. Via het ene slangetje werd het bloed uit mijn lichaam gehaald en via het andere slangetje kwam het bloed zonder stamcellen weer terug in mijn lichaam. BIZAR en zo knap dat, dat überhaupt kan allemaal. Zo'n 7 liter bloed dat zich in mijn lichaam bevindt is 3,5 keer door het aferese-apparaat gegaan. Normaal gesproken staat er 4-5 uur voor een stamcelaferese, maar met de hoeveelheid stamcellen die ik ondertussen geproduceerd had, duurde de aferese maar 2 uur en 20 minuten! Aha...Dat verklaart al die bot pijn ;). Uiteindelijk heb ik 9 miljoen stamcellen per kg verzameld terwijl ik er slechts 4 miljoen nodig had. Applausje voor mijn beenmerg! wauw wat een vangst.. ik wist niet dat ik trots kon zijn op mijn beenmerg.. maar ik ben het helemaal hihi

We hadden totaal niet verwacht dat ik überhaupt al mocht gaan verzamelen en dan ook nog eens zo'n goede score! Wauw wat een boost... goed begin van de stamceltransplantatie! Die houden we vast!

Chemomoeheid

ITerwijl ik inmiddels al drie keer de start van deze blog door mijn hoofd heb laten gaan, lig ik nog steeds in bed. Het onderwerp staat steenvast voorop, 'chemomoeheid'. Dat ik ooit van plan was om daar een hele blog aan te weiden had ik niet gedacht, maar dat geldt eigenlijk voor al mijn blogberichtjes ;). 

Dit keer heb ik op woensdag de chemo gehad. Na 20 chemo's op vrijdag gehad te hebben verbaasd het me bij nader inzien niet dat ik nu compleet uit mijn doen ben. 'Normaal' gesproken is Mark het weekend thuis na de chemo, nu is alles even anders. Of het nu komt omdat het nu even niet klopt in mijn hoofd, of omdat mijn lichaam na zoveel chemo's gewoon even moe is, geen idee! Maar jeetje.. Wat ben ik moe zeg. 

Niet vooruit te branden. Dat heb je wel eens.. Maar dat past niet bij me en dat irriteert me. Gewoon het feit dat je liever in bed ligt, terwijl je de kindjes hoort spelen en de zon ziet schijnen. Terwijl je zoveel dingen bedenkt in je hoofd die je graag zou willen doen en dan gewoon toch liever in bed ligt omdat, dat nu even 'fijner' is(?). Dat is een beetje gek. Het is niet dat mijn lichaam niet wilt, maar mijn hoofd is zooooo moe. Of is het nou andersom en ben ik gewoon uitgeput terwijl mijn hoofd door wilt. Misschien bereid ik me wel alvast voor op die weken in Maastricht, alleen of met z'n tweeën op een kamertje. Saai en moe wezen, herstellen van de chemo zonder me met andere dingen bezig te hoeven houden. Het voelt ergens best prima, maar nee.. Niet Inieh-waardig. Ik gok dat het volledig past onder de noemer vermoeidheid door de chemo en dat ik het moet accepteren om goed te herstellen. Klinkt best eenvoudig.. Misschien moet ik het ook maar gewoon doen. 

Gewoon opstaan, de energie opzoeken, iets moois en bijzonders van de dag maken, bewegen, genieten en vooral lachen! Je moet immers je eigen slingers ophangen toch? Niet lamlendig in bed blijven liggen, gewoon omdat het kan of omdat niets anders vandaag past. Ik spreek mezelf tegen he? Hoezo chemo vermoeidheid accepteren.. ? De avond is nog jong!! JA, Ik sta op.. Ik wil me niet ziek voelen, dus ik doe-het-niet! 

En toch lig ik best lekker ;)