En de zenuwen waren terecht, want ondanks dat ik wist dat ik eind Oktober begin November opgenomen zou worden voor de stamceltransplantatie, brengt de definitieve datum toch wel wat emoties met zich mee. Vanaf Juli zijn we naar die datum toe aan het werken. Na 3 GDP kuren, voorbereidende gesprekken en onderzoeken, het plaatsen van de centrale lijn, het spuiten van de groeifactoren en de stamcelaferese is de dag bijna daar. Vanaf woensdag 28 Oktober a.s. staat er een bed voor me gereserveerd op afdeling A5 in Maastricht en ligt er voor 6 dagen chemo op voorraad.
28 Oktober, dat is al over twee weken. Even weet ik niet wat ik voel, het is een raar mengelmoesje van blijdschap en verdriet. Vlak na het telefoontje vlucht ik even naar de stal om het nieuws aan Mark te vertellen. Terwijl ik de datum noem, voel ik een brok in mijn keel. Nog twee weken 'gewoon', nog twee weken bij mijn kindjes, nog twee weken in het vakantiehuisje c.q. doos, nog twee weken om alles te regelen rondom de verhuizing en de opname en nog maar twee weken genieten. Mark houdt me even goed vast en we geven elkaar een stevige hand, 'We kunnen dit!!!'. Ik zie de emotie in zijn ogen en hij in de mijne.. maar we moeten door. Hij melken en ik terug naar de kindjes.
Tren is buiten hard aan het werk om alle eikels en bladeren in een kruiwagen te scheppen. Spelen is werken voor Tren, net als papa en opa ;). Ik vertel hem dat ik bijna naar het ziekenhuis ga voor een paar weekjes. Gelukkig ziet hij niet dat ik heel erg mijn best doe om me groot te houden, toch weet ik dat hij het voelt. Terwijl hij druk verder eikels opschept in de kruiwagen zegt hij dat als ik uit het ziekenhuis kom, we in het nieuwe huis wonen, ik beter ben en hij me heus wel een kusje komt brengen. Perfect! Zo is het.. die had ik even nodig. Ik geef hem een heeeeeeeeeele dikke knuffel en samen lopen we naar binnen bij Oma Marleen om Femke op te halen.
Met een wiebelig bijna rennend loopje komt Femke enthousiast naar me toe, goed.. dat was net iets teveel. Zodra ik haar in mijn armen heb begin ik te huilen. HOE kan ik in hemelsnaam zo lang weg bij mijn kindjes.. pfff Marleen voelt hetzelfde en ook voor haar is het even teveel. Samen delen we het verdriet, er zijn niet eens woorden voor nodig. Terwijl ik mijn tranen droog 'hmmmt' Femke naar een doekje dat op het aanrecht ligt. Zodra ik door heb wat ze bedoelt, geef ik het haar.. Ze kijkt me aan met haar bruine oogjes en dept met het doekje op mijn wang. Mijn kleine meisje.. ze is pas 1.
Het luchtte op, de tranen en ook de datum.. het is een beetje dubbel maar toch ook fijn. Ik weet nu wanneer ik de finale ga spelen. Wanneer het tijd is om nog een keer alles te geven en KEI hard te vechten voor mijn leven. IK ga dit doen, ik ben er klaar voor!! die 50% kans om te genezen, die pak ik HE-LE-MAAL. Zo.. laat dat even duidelijk zijn.
Tegen de tijd dat ik opgenomen ben in Maastricht laat ik heus het adres even weten waar alle kaartjes naartoe gestuurd kunnen worden. Want serieus, ik heb de afdeling gisteren gezien en die kan wel wat vrolijkheid gebruiken :D. Bloemen moet ik helaas de komende tijd afslaan, dit i.v.m. mogelijke bacteriën en schimmels die zich in het water van de vaas kunnen bevinden. Mocht je tegen die tijd een bezoekje willen brengen, dan kan dat uiteraard maar wel even in overleg met Mark of mij er gelden namelijk strengere regels dan normaal.
Oh en dan nog even deze... een kleine samenvatting vanaf mijn eerste chemodag 19-09-2014 t/m 19-09-2015. Een mooie afsluitende pagina van één jaar aan dagfoto's tijdens het hele proces.
1 opmerking:
Wat heftig allemaal, ik ga tegelijker tijd een bestralingstraject in, ik wens je heel veel mentale kracht en genezing toe!!!!!!
Let's kick Hodgkins ass!!
Joost
Een reactie posten