Een blog van mijn mama ❤️

Mijn mama, mijn allerliefste mama.. Pas toen ik zelf mama werd, snapte ik waarom mama echt ALLES voor me over heeft. Zolang ik me kan herinneren is ze er voor me op elke manier die je, je maar kunt bedenken. Of het nu is om samen met mij per direct verf te gaan halen en een muur te verven omdat ik dat ineens bedacht heb, mij te helpen met de boodschappen, me gerust te stellen of gewoon omdat ik een knuffel nodig heb. Het maakt niet uit of ze zich niet helemaal optimaal voelt, als het even kan dan staat ze voor me klaar. Sinds de diagnose nog meer dan ooit.. En wat ben ik haar daar dankbaar voor. De band die we ondertussen samen hebben opgebouwd is meer dan goud waard. Ze is niet alleen mijn mama, maar ook mijn beste vriendin! En het kan niet anders dan dat ze hier een gastblog schrijft over wat mijn diagnose met haar doet.. Hier komtie!

'En toen kwam er slecht nieuws......

Ik maakte me al zorgen om haar. Mijn lieve meisje, ze was al langer moe. Ja, dat komt van de zwangerschap. Het is ook niet niks om zo'n kleintje te dragen en dan gezond op de wereld te zetten. Daar kan je best heel moe van zijn.  Maar ja, Afvallen? Ze is ook veel afgevallen.  Ik heb het er nog over gehad met Marleen, de moeder van Mark. Zij zag het ook. Het komt vast door het geven van borstvoeding. Ja, dat moet het zijn. Daar waren we het over eens. Wij als twee moeders van onze Inieh.

Maar helaas hadden we het mis. Inieh is echt ziek. Ze dachten aan sarcoidose en kanker. nou dan maar sarco, dat heb ik immers ook. maar kanker!! nee, dat zeker niet. geen denken aan! Toch is het kanker en niet een klein beetje! NEE, gelijk stadium 4! Dat is toch niet te geloven! Wat een ellende staat haar te wachten.. En niet alleen Inieh, ook Mark en de kindjes. Ik doe er alles aan om te helpen. Eric ,de papa van Ineke, is ook vreselijk geschrokken. Maar alles komt goed, zegt hij steeds. en nog steeds.......

Het is een heel emotioneel en druk jaar geweest met veel ups en downs. Ik stop de emoties vaak weg net als Eric. We kunnen er eigenlijk niks anders bij hebben, het is al snel Teveel. We kijken graag samen naar een film, even niks.. even de gedachten op nul zetten. Ook wandelen geeft ons de ruimte om van ons af te praten en alles een plekje te geven.

Ik heb veel last van mezelf, het maakt me onrustig, gestrest en heel erg moe als ik thuis ben. Vaak heb ik geen zin in drukte met anderen. Niet heel erg sociaal, maar ik heb de rust nodig om als ik bij Inieh en haar gezinnetje ben goed te kunnen helpen. Gelukkig kan ik er inmiddels ook met anderen over praten, zonder al te emotioneel ervan te worden.

Ondertussen zijn we een jaar verder en nog steeds is de kanker niet weg. Er is nog een zware tijd te gaan, voor ons meisje. Maar ook voor Mark die haar steunt, verzorgt, lief heeft en er altijd is als het nodig is, ondanks alle drukte met zijn werk en het nieuwe huis. Hij gaat altijd mee naar het ziekenhuis en wil graag zorgen voor de kindjes als Inieh dat niet kan. Maar er is ook ruimte om gewoon samen te zijn en even wat leuks doen. Even vergeten...
Petje af!

En Inieh! Inieh gaat maar weer door en door. Steeds vind ze zichzelf terug na weer een kuur. Zo sterk, Zoveel doorzettingsvermogen. Ik vind het maar knap hoor. Het wordt nog een zware strijd, ik zal haar helpen en Mark ook, samen met alle andere mensen om hun heen. We moeten er met zijn allen doorheen. Samen staan we sterk! Ja toch!!

We gaan ervoor!!'