Feest!

Ondanks het vreselijke nieuws van de afgelopen week, gaan we vandaag gewoon de verjaardag van Tren vieren voor de familie. Vandaag staat in het teken van Tren, er mag best gesproken worden over mijn ziekte (wat klinkt dat raar) maar het mag niet de boventoon voeren. En zo ging het :) 

's Morgens vroeg gingen we eerst naar de boerderij voor het gebruikelijke zondagmorgen ritueel namelijk, ontbijten bij Oma Marleen en Opa Jan samen met Martijn, Tessa en de kindjes. Dit doen we al zolang ik bij Mark kom. Op zondag morgen moet er uiteraard ook gewoon gewerkt worden en na het werken gaan we dan met z'n alle ontbijten. Broodjes van Fleuren uit de oven, belegd met kaas van de Reka en een flinke mok met Marleen-koffie. Dit ritueel hebben we evengoed gewoon voortgezet ook al wonen we nu in het dorp. Het wordt overigens steeds drukker aan tafel met ondertussen vier kindjes en ieder hun streken. 

Na het ontbijt ging Martijn alvast het kado halen voor Tren, zo werden de kadootjes een beetje verdeeld over de dag. Ideaal want het is toch een hele happening voor een Peuter to be ;). Vol enthousiasme pakte Tren z'n eerste kado uit, Duplo! Hij straalt en gaat er vrolijk mee spelen. Heerlijk mannetje, daar hou ik van. Voordat we naar huis gaan, gaan we ook nog even naar Lomm het voer aanschuiven van de koeien. Ook dat vind Tren geweldig.. samen met Femke kruip ik ook nog even bij Tren en Mark in de tractor. Dat is op z'n minst een selfie waard.

Met z'n alle in de tractor!

Zodra we thuis komen gaan beide kindjes naar bed voor hun middagdutje. Mark en ik stormen door het huis om alles bezoek vriendelijk te maken. Jammer genoeg slapen de kindjes niet zoals ze normaal gesproken doen, vast de spanning voor de verjaardag :p. Al snel komen Opa Eric en Oma Miep binnen met een super kado voor Tren.. een kieper voor achter z'n speelgoed tractor. 'Kieeek' roept Tren enthousiast en begint meteen met de tractor te rijden. Ook dat kado is goed geslaagd. Al snel volgt de rest van het bezoek. Bij binnenkomst geeft Tren iedereen netjes een handje, hij geniet van alle aandacht maar neemt tussendoor ook even z'n momentjes rust buiten. Dan wandelt hij wat heen en weer om vervolgens weer helemaal hyper te gaan spelen. 

Uiteraard moet Tren ook vandaag twee kaarsjes uitblazen op z'n taart. Dit doen we niet een keer.. maar zelfs twee keer! Hij vind het geweldig.. wat een pretoogjes. Bunkeren kan hij overigens ook heel goed.. met z'n armen in de lucht roept hij 'Jeeeej eteeeeeeeen'. Chips, kaas, komkommer, taart.. alles gaat naar binnen.. waar laat hij het toch. Als het laatste bezoek naar huis gaat, is Tren nog niet klaar met spelen. Als een echte peuter beland hij dan na een heus drama toch eindelijk tevreden in bed. 

Het was een mooie dag, omgeven met alle mensen die dicht bij ons staan. Het was ook wel een beetje raar.. de volgende keer dat ik de meeste van hun zal zien, ben ik waarschijnlijk al begonnen met de chemo kuren. Zal ik mijn haar dan nog wel hebben? Anyway, Nathalie heeft geregeld dat we met z'n alle naar Disney gaan zodra ik genezen ben. Dus begin maar vast met sparen ;)

The day after..

Vannacht kon ik dan eindelijk sinds heeeeeeeel lang.. eens een nachtje doorslapen EN uitslapen. Ohnee.. ik moest kolven, hoe dubbel is dat allemaal. Gisteren na het vervelende bericht had ik besloten om de borstvoeding maar te gaan afbouwen. Met de chemokuren in het verschiet en nu al geen borstvoeding mogen geven vanwege het radioactief stofje, kan ik maar beter gelijk stoppen.

Het valt me zwaar.. de borstvoeding verliep zo voorspoedig, het was samen zo gezellig en wat was het gemakkelijk. Hoe bijzonder is het dat je kindje gewoon op jou voeding groot kan worden en zich kan ontwikkelen. Ik had het met alle liefde nog graag willen geven tot 1 jaar, heel graag.

Hmmmm.. een flesje radioactieve melk

Vandaag is een beetje raar.. ik weet dat de kindjes ondertussen bij Oma Miep zijn in Blerick. Ze hebben heerlijk geslapen en Femke heeft prima uit de fles gedronken. Oooooh wat wil ik graag naar ze toe, nu nog meer dan ooit. Rond het einde van de middag is het eindelijk zover, samen met Mark gaan we ze ophalen. De zon schijnt het is een mooie dag, precies zoals het dinsdag eigenlijk had moeten zijn.

Tren is druk aan het spelen bij oma.. heerlijk hoe hij altijd zo druk bezig kan zijn. Terwijl Mark nog 'even' de tuin van oma onkruidvrij maakt, helpt Tren ijverig mee. Ondertussen geniet ik volop van mijn kleine meisje, mijn knoevel, wat een geluk twee gezonde kindjes. Ik zal nog heel lang hun mama zijn in levende lijve, ik wil op z'n minst meemaken wat voor vervelende (of juist lieve) pubers het gaan worden. Samen hebben we nog zoveel plannen.. echt, ik laat me niet zomaar uit het veld slaan. Mijn strijdlust is enorm en dat ga ik ook zo houden ook. Vechten zal ik totdat Hodgkin neervalt.

Van een scan naar Hodgkin

Donderdag, de dag van het tweede echte onderzoek, een PET-CT scan. Het onderzoek wat me zo benauwde, ik vind het namelijk vreselijk in kleine ruimtes laat staan dat ik vol enthousiasme een half uur in zo'n kleine buis ga liggen. Gelukkig bleek de PET-CT scan plaats te vinden in een scan die aan beide zijde open was. Pfiew.. nu durfde ik wel.

Voordat Mark en ik weer een ritje ziekenhuis gingen maken, hebben we eerst Tren en Femke naar Oma Marleen op de boerderij gebracht. Wat een feest, voor Femke de allereerste keer dat ze bij oma gaat logeren en Tren is gek op de boerderij. Hoewel ik er het beste van probeerde te maken, viel dit me erg zwaar. Ik mocht mijn kleine kindjes 24 uur niet zien en Femke 48 uur géén borstvoeding geven. Tijdens het onderzoek krijg ik namelijk een kleine hoeveelheid 18F-FDG toegediend, met andere woorden ik wordt radioactief ;) en bezit ineens een magische superkracht die gevaarlijk kan zijn voor de kindjes. Normaal ga je leuke dingen doen als de kindjes ergens aan logeren, maar dit was verschrikkelijk. Nog snel even Femke voeden een snelle kus van de druk spelende Tren en weg waren we.

Bah, hoe vaak zouden we nog naar het ziekenhuis moeten rijden de komende tijd. Mark en ik zaten stilletjes langs elkaar in de auto, wat een emotionele achtbaan was dit. Vorige week maakte we ons nog druk om de kleinste dingen en nu lijkt niks meer belangrijk dan alleen elkaar. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis liepen we weer naar Route 84 Radiologie. We moesten een hele tijd wachten in de wachtkamer. Wachten is niks, het ene moment is alles oké en het andere moment bekruipt je een gevoel van angst, verdriet, onmacht. Je ziet dat de mensen in de wachtkamer ineens heel anders naar ons kijken, zonder dat ze weten wat er speelt wensen ze ons sterkte zodra we met de nucleair geneeskundige meegaan.

De nucleair geneeskundige, een ontzettend aardige man, begint enthousiast met de vraag hoe oud mijn kindje is, want hij zag dat ik net bevallen was. En daar gaan de tranen weer, wat een emoties en gedachten.. mijn kindjes minimaal 24 uur niet zien, mijn kindjes wat als ik dit niet overleef.. dit kan gewoon niet. Gelukkig geeft Mark antwoord en houdt me stevig vast, wat moest ik toch zonder hem. De nucleair geneeskundige toont ontzettend veel begrip voor de situatie. Terwijl ik op een bed zit en hij mijn bloedglucosewaarde meet, stelt hij me gerust. Hij vraagt wat voor werk ik doe en ook onze toekomstplannen met de boerderij komen aan bod, ook dat is even slikken voor Mark en mij. Doordat we even over andere dingen praten gaat het uiteindelijk een stuk beter met me. Ik ben ontspannen en wil alles weten over het onderzoek, we kunnen zelfs samen lachen.

Nadat de nucleair geneeskundige alle benodigde vragen heeft gesteld en onderzoekjes heeft verricht mag ik plaats nemen in een luxe stoel met daar tegenover een groot scherm waar een natuurfilm wordt afgespeeld. Nog een dikke knuffel van Mark, hij mag tijdens het onderzoek niet bij me blijven en gaat weer aan het werk. Het infuus wordt gezet en langs me staat ineens een klein zwaar kistje met een groot gevarendriehoek erop. Het ziet er niet echt gezellig of gezond uit en dat moet straks in mijn lijf.. brrrr. Nog voordat ik kan kijken, dit het spul al in het infuus. Nu moet ik 1 uur lang rusten en spierspanning vermijden, met andere woorden.. muisstil blijven liggen, zodat de suiker samen met het radioactief stofje gelijkmatig door de actieve cellen in het lichaam kan worden opgenomen.

Daar lag ik dan, een uur lang te kijken naar een natuurfilm over het wilde leven in Afrika. Over kleine zeeschildpadden die geboren worden in het zand en instinctief op zoek gaan naar de zee. Een groot deel sneuvelt nog voordat ze de zee bereiken dankzij hongerige krabben of andere dieren. Ja, lekker dan.. de boodschap van de film is me overduidelijk. Alleen de sterke overleven en ik heb net een paar dagen geleden te horen gekregen dat ik ziek ben. Ik durf het woord niet eens te typen. Maar ik ben sterk, ik kan dit! wat er ook uit de diagnose komt, ik zal vechten voor mijn kindjes, mijn alles en de toekomst waar Mark en ik zo van droomde. Natuurlijk heb ik jeuk op mijn hand.. en eventjes op mijn hoofd.. en als ik erover nadenk krijg ik vanzelf jeuk op mijn been. Ik mag tenslotte niet bewegen.

Eindelijk het uur is om, de nucleair geneeskundige heeft bedacht dat hij me zelf gaat begeleiden tijdens de PET-CT scan omdat hij voor mij de meeste rust wilde creëren. Wat een liefdevolle kerel, echt hij zou mijn mental coach moeten zijn tijdens dit proces. We liepen samen naar de ruimte waar de PET-CT scanner stond. Het infuus wordt opnieuw aangesloten, zodat tijdens het onderzoek ook nog eens contrastvloeistof toegediend kan worden. Op mijn rug met mijn armen boven mijn hoofd ga ik door de scanner. Een half uur lang ga ik meerdere keren door het scan apparaat. Opnieuw een half uur muisstil blijven liggen. Over het algemeen is een half uurtje liggen heerlijk, maar nee.. dit ligt nergens na. Tussendoor komt de nucleair geneeskundige even checken hoe het met me gaat. Het gaat prima, het is niet eng, ik vind het allemaal best.

Na de scan krijg ik meteen een heerlijk kopje koffie.. oooooh wat had ik daar zin in! Hoewel ik helemaal niet veel eet in de ochtend, is nuchter zijn toch niet mijn sterkste kant. Ik bedank de kerel voor zijn goede zorgen en neem plaats in de wachtruimte.. niet veel later komt Mark me ophalen.

Jeeej, weer een onderzoek zit erop. Wat zou de uitkomst zijn, we weten niks maar alles ligt al vast. Ik kan niet eens terug.. ik zal wel moeten. Wat er ook komen gaat, ik moet er doorheen. Samen moeten we dit doen.. We wisten dat het een zwaar jaar zou gaan worden, maar niet om deze reden.

We gaan samen naar huis, samen eten.. wat is het stil in huis zonder de kindjes. Ik had me voorgenomen allemaal maar leuke dingen te doen nu het kon.. nu ik niet extra oppas hoefde te regelen. Mark was net weg naar de boerderij en nog voordat ik iets voor mezelf kon doen werd ik gebeld door de assistente van de Longarts of ik direct naar het ziekenhuis kon komen. De uitslagen waren bekend en de arts wilde ze graag NU bespreken. Ik belde Mark maar weer op met de vraag of hij met me mee wilde, zelf bleef ik positief en bedacht me dat het dan wel goed zou zijn. Want ze laten me vast niet zo lang in spanning terwijl er niks is. Mark stond er heel anders tegenover, hij was zo bang.. bang voor het ergste. En hij kreeg helaas gelijk.

Na lang wachten in de wachtkamer omdat we even tussendoor moesten en het blijkbaar toch wel druk was, waren we aan de beurt. We gingen zitten, ik evengoed nog positief.. de Longarts viel meteen met de deur in huis en vertelde ons dat ik de ziekte van Hodgkin heb. Oké, dat is dan duidelijk dacht ik. Ik had inmiddels al zoveel informatie over de ziekte opgezocht dat ik meteen gericht vragen ging stellen, vragen zoals waar de zwellingen zich bevinden, in welk stadium ik me waarschijnlijk bevindt en nog veel meer. Mark was compleet uit het veld geslagen, terwijl er bij mij niks gebeurde. Mijn emoties waren weg.. er was maar één gedachte die me bezig hield. De overlevingskans is in het slechtste geval 70%, ik ga niet dood, ik kan dit, punt. De Longarts had direct een afspraak geregeld bij de internist voor aanstaande maandag. Fijn, is dat ook meteen geregeld.

Op weg naar huis belde ik mama met het nieuws, zonder dat ik ook maar een traan hoefde te laten. Ook papa kreeg het nieuws telefonisch van me te horen. Ze kunnen maar beter gelijk op de hoogte zijn. Via een groepsapp stelde ik mijn broers en schoonzussen op de hoogte. Wat raar om zo'n nieuws kenbaar te maken. Ook mark zorgde ervoor dat zijn ouders op de hoogte waren. Wat een dag. Iedereen was er kapot van.. terwijl ik nuchter bleef. Gelukkig ging papa naar mama toe die helemaal overstuur was van het bericht.. samen kwamen ze later op de dag naar ons, gewoon om even samen te zijn. Ook Mark had een melker geregeld zodat hij bij me kon blijven. En wat was het fijn om samen een plan te maken, een plan dat ik het gewoon KAN en dat ik dit ook gewoon ga doen. Over een jaar ben ik beter., dat weet ik zeker.

Het eerste echte onderzoek

Na de dramatische dinsdag van gisteren volgen deze week een aantal onderzoeken die moeten uitwijzen of de gezwollen lymfeklieren in mijn hals en longen wijzen op Sarcoïdose of de ziekte van Hodgkin.

Punctie van de halsklieren
Vandaag stond de punctie van de klieren in mijn hals gepland. Het onderzoek dat eigenlijk direct een schot in de roos is om te bepalen wat er nu daadwerkelijk speelt. Met de punctie kunnen ze namelijk bepalen of de cellen uit de gezwollen lymfeklieren goedaardig (Sarcoïdose) of kwaadaardig (Hodgkin) zijn.

Op naar het ziekenhuis, eerst bloedprikken en door naar route 84 Radiologie. Hoewel ik me eigenlijk niet zo druk maakte om die punctie, vond ik het toch wel spannend worden toen we steeds dichter bij de afdeling kwamen. Hoe meer ik erover nadacht, hoe pijnlijker het me leek. Lang leve mijn lieve Mark die dicht bij me was! Ik melde me bij de balie en we konden direct doorlopen naar de wachtkamer (uiteraard). Gelukkig werd ik al snel binnen geroepen met het verzoek mijn hals vrij te maken van kleding. Ik nam plaats op het bed en Mark op een stoel langs me. Een aardige assistente legde me uit wat er allemaal ging gebeuren. Ik zei dat ik het stiekem toch wel eng vond en met dank aan alle spanning in mijn buik, de angst voor de ziekte van Hodgkin en alles wat er nog komen ging, kwamen de tranen toch weer op. Bizar dat zo'n onzekerheid zo je leven op z'n kop kan zetten.

Een grote man nam plaats achter het echoapparaat (hij was vast niet zo groot als het leek, het behandel bed was gewoon laag :p). Hij vroeg waar de klier zat en ging direct aan de gang met het maken van de echo. Ik vroeg hem wat hij allemaal zag op het scherm, waarop hij heel diplomatiek antwoordde 'Klieren'. Goh, dat had ik ook wel kunnen bedenken. De arts belde nog even met de longarts om te vragen wat ze nu eigenlijk precies nodig hadden, een stukje weefsel of gewoon wat cellen. Gelukkig was de punctie van cellen voldoende en was er geen verdoving nodig. Het naaldje van de verdoving was immers net zo groot als de naald waar hij de punctie mee zou uitvoeren. Hij bracht het naaldje in de klier en was daar een tijdje mee bezig. Ondertussen dacht ik in mijn hoofd alleen maar 'Tren tren tren tren femke femke femke lalalala'  keek naar de lampen in het plafond, zag een niet zo'n prettige blik van Mark en hoorde de arts zeggen, 'ja zuig ze maar op'.  Gelukkig, het zat erop! Het materiaal was binnen en ik kreeg een hippe witte pleister in mijn nek. Ook de pijn viel reuze mee, nu een week later durf ik te zeggen dat het eigenlijk allemaal niets voorstelde. Maar dat is makkelijk praten want vervelende dingen vergeet ik snel ;).

Nu ik het voor mij eerste echte onderzoek overleefd had, kon ik de hele wereld aan. Wat er ook uit het onderzoek komt, ik kan het, ik kan het overleven of ermee leren leven. De knop is om.. op naar morgen de PET-CT scan en het 48 uur missen van mijn kindjes, het ergste van de hele week.

Dramatische dinsdag

Vandaag kreeg ik bij de huisarts te horen dat er meer aan de hand was dan alleen een vage spierpijn in mijn schouder. Het was de verjaardag van Tren, het zou een super leuke dag worden. Mark had geregeld dat hij 's middags en 's avonds vrij had van het werk zodat we met z'n viertjes samen de tweede verjaardag van Tren konden vieren. We zouden samen een kado gaan uitzoeken, de opa's en oma's zouden op bezoek komen, we wilde uiteten gaan.. lekker spelen en vooral genieten. 

Hiep Hiep Hoeraaaa Tren 2 jaar!

Helaas, het begon al met het slechte weer. Wat een ontzettend druilerige dag was het.. alleen maar regen en wat zag het grijs buiten. Dit weer hadden we niet besteld.. het is nog wel augustus! 's morgens gingen we met z'n viertjes op pad naar het kinderdagverblijf om de verjaardag van Tren te vieren. Wat ontzettend leuk was dat.. Hoewel Tren er niks aan vond om in het middelpunt te staan, kon hij uiteindelijk toch wel lachen toen hij de twee kaarsjes op de taart mocht uitblazen. Ook het uitpakken van het kadootje ging met een grote glimlach gepaard.. en zoals een echte peuter leverde hij nog commentaar ook toen een ander kindje een restje uitpakpapier vastpakte. Jahoor de verscholen Tren was er weer ;) na het kadootje mocht hij de hapjes gaan uitdelen. Samen met Mark had ik de avond ervoor een mooie traktatie gemaakt van Rupsje nooit genoeg. De schaal was gevuld met stukjes kaas, komkommer, vlees, peperkoek noem maar op.. en uit elk stukje had rupsje nooit genoeg een hap gegeten. Tren liep trots over de tafel en gaf iedereen een stukje peperkoek 'Applieeee'. Wat een heerlijk mannetje is het toch en wat ben ik gek op hem. Tijdens het hele feestje zat Femke er ook bij in de wipstoel. Zo'n mooi en vrolijk meisje.. wat een geluk. Mijn dag kon niet meer stuk.

Na het feestje ging Mark weer aan het werk, de kindjes bleven bij de opvang tot na de middagslaapjes en ik had even tijd voor mezelf. Op naar de Prenatal want ik moest een nieuw speentje voor Femke hebben.. en een bezoekje aan Prenatal kan natuurlijk niet zonder dat je stiekem toch nog wat leuks koopt voor de kids. Onderweg kreeg ik nog een super leuk filmpje van Nathalie en Dinand waarin ze 'Lang zal hij leve' zongen voor Tren.. Oh wat had ik zin in vandaag! Ik moest nog opschieten ook want om 11.10 uur had ik een afspraak bij de huisarts voor de uitslag van de Longfoto die ik een dag eerder had laten maken. Ik ging ervan uit dat deze goed zou zijn, mijn klachten waren immers een stuk minder en het was vandaag tenslotte Tren z'n verjaardag. 

Dat gevoel bleef tot in de spreekkamer van de huisarts. Alleen al het feit dat ze niet achter de computer ging zitten maar plaats nam aan de ronde tafel gaf me geen goed gevoel. Ze vertelde me dat er gezwollen lymfeklieren in mijn longen zichtbaar waren en dat dit geen goed teken was. De longarts had naar aanleiding van de foto contact opgenomen met de huisarts, de zwelling kon 3 dingen betekenen. 
1. Sarcoïdose
2. Tuberculose
3. Ziekte van Hodgkin

Dat ze überhaupt met de de ziekte Sarcoïdose aankwamen verbaasde me. Mama heeft deze ziekte ook en toen het bij haar werd vastgesteld was er nog maar weinig van bekend. Gelukkig is het tegenwoordig steeds beter te behandelen. Dus ik ging hopen dat ik dat had.. want ja.. het zal wel in de familie zitten dan. Tuberculose mocht ook nog wel, doe dan maar een paar antibiotica kuurtjes en dan ben ik er weer bovenop grapte ik nog tegen de huisarts. Maar de ziekte van Hodgkin.. nee dat mocht niet gebeuren. Ik ben nog jong.. ik heb twee jonge kindjes.. samen met Mark heb ik nog zoveel plannen voor de toekomst en zo ziek voel ik me nou ook weer niet. Tijdens het gesprek met de huisarts drong het tot me door dat het eigenlijk toch wel heel heftig was.. er is dus echt iets aan de hand. Meteen kwamen de vragen 'maar ik zit hier over 1 jaar nog wel toch?', 'ga ik dan snel dood?', 'ik overleef dit toch wel?' De huisarts verzekerde me dat wat het ook zou zijn, ik dit wel zou overleven en over 1 jaar ook nog steeds gewoon mama zou zijn in levende lijve. Maar ik moest wel diezelfde middag om 13.00 uur in het ziekenhuis zijn want de longarts wilde me direct spreken. 

Het ging allemaal nog wel.. totdat ik op weg naar huis Mark belde.. Op de een of andere manier kan ik bij het horen van zijn stem nooit mijn emoties in bedwang houden. Ik begon dan ook meteen te huilen toen hij alleen nog maar 'Ha mop' had gezegd. Ik vertelde hem dat het niet goed was en ik om 13.00 uur in het ziekenhuis moest zijn. Gelukkig kon hij met me mee.. want nee, ik kan dit niet alleen. Ik belde ook mama op om het nieuws te vertellen.. en samen met haar sprak ik af dat ik 'gewoon' Sarcoïdose zou hebben, want mama leeft immers ook nog en dan heb ik gewoon 3 goede dagen en 2 slechte dagen.. daar moet wel mee te leven zijn. 

Mark was bijna tegelijk met mij thuis, nadat ik hem gebeld had kon hij niks meer.. en wilde alleen nog maar samen zijn. Ook ik was ondertussen lam geslagen, we kregen geen hap door onze keel dus het middag eten hebben we gelaten voor wat het was. Samen gingen we naar het ziekenhuis en na heel lang wachten in de wachtkamer waren we dan eindelijk aan de beurt. De longarts vertelde me hetzelfde als de huisarts en na het lichamelijk onderzoek schrapte ze optie 2. Tuberculose van het lijstje. Ze legde uit wat Saroïdose en de ziekte van Hodgkin zou kunnen betekenen en gaf netjes antwoord op al onze vragen. Toen ik vroeg wat ze zelf dacht dat het zou zijn, antwoordde ze dat het gewoon 50%/50% was. Bah dat gaf me eigenlijk toch geen goed gevoel, hoe hard ik ook hoopte dat het Sarcoïdose zou zijn ergens was ik bang dat het dan toch Hodgkin zou zijn. Maar ik ging niet dood en zelfs in het ernstigste geval zou ik nog een overlevingskans van 70% hebben! Maar om uit te zoeken wat het precies was moesten er eerst allemaal onderzoeken gedaan worden. Bloedprikken, een PET-CT scan en punctie van de lymfeklier werden ingepland, zo mijn week stond ineens volgepland. 

Na dit bezoekje ging er zoveel door ons hoofd.. continu een spanning in je buik.. wat een vreselijk nieuws was dit. Het zou nog wel een leuke dag worden. Toen we bijna thuis waren belde de Kinderopvang al dat beide kindjes wakker waren van het middag dutje en dat we ze konden komen halen. Eerst langs de bakker om vlaai te halen (het was immers feest omdat Tren jarig was) en daarna konden we dan eindelijk onze kindjes vasthouden waar we nu meer naar verlangde dan ooit. We besloten dat de opa's en oma's gewoon mochten komen, want ik wilde absoluut niet dat dit nieuws Tren z'n dag zou verpesten. 

Toen we op de kinderopvang waren, zette we onze vrolijke gezichten weer op en deden net alsof er niks aan de hand was. Ze moesten eens weten wat we zojuist te horen hebben gekregen. Ze wenste ons veel plezier met de verjaardag.. wat was dit gek allemaal. Snel naar huis.. 's middags zijn de Opa's en oma's geweest en Tren genoot met volle teugen van zowel de vlaai (die hij belachelijk snel naar binnen werkte) en vooral het grote kado, een glijbaan. Wat een pret en wat heerlijk om hem zo te zien spelen, dat maakte de spanning in mijn buik een stuk minder. 

Tegen het eind van de middag zijn we nog naar de Intertoys gereden om een kado met Tren uit te zoeken, dat had hij wel verdiend op zo'n dag als vandaag. Mama paste ondertussen op Femke. Tren zocht de grote duplo boerderij uit.. en het uiteten.. dat is Friet geworden van Joost. Heerlijk vond Tren dat.. mijn bakje bleef echter vol. 

Vage klachten

Begin augustus ging ik naar de huisarts met klachten zoals koorts en een pijnlijke rechter borst. Ik gaf op dat moment nog gewoon borstvoeding aan Femke, ondanks dat ik geen rode of harde plekken had in mijn borst stelde ze toch vast dat ik daardoor een borstontsteking zou hebben. Met een antibioticakuurtje op zak ging ik weer naar huis. Een week later leken de klachten zo goed als verdwenen..

of toch niet, de kuur was nog maar net afgelopen en ik kreeg opnieuw pijn in mijn borst, de pijn straalde uit naar mijn rechterarm en eigenlijk leek de pijn meer in de long te zitten dan in de borst. Omdat ik me ook vaker duizelig voelde, mijn gewicht een dalende lijn kende en ik ook weer last leek te hebben van koorts belde ik opnieuw de huisarts. De huisarts vertrouwde het niet helemaal en liet me bloed prikken in het ziekenhuis. Hieruit bleek dat een aantal waardes in mijn bloed aanzienlijk hoog waren en wezen op een ontsteking. Ik moest het weekend afwachten en als ik me slechter voelde direct de huisarts bellen. Gelukkig gingen de klachten weer weg en voelde ik me weer prima. Op maandagmorgen belde de doktersassistente om te vragen hoe het met me ging, ze moest me namelijk van de huisarts in de gaten houden. Fijn dat ze me zo serieus nemen, maar wel gek dat de huisarts belt om te vragen hoe het met je gaat. Ze wilde toch dat ik rond het einde van de week even de ontstekingswaarden kwam laten meten. Deze bleek gelukkig gedaald te zijn tot een normale waarde, mooi! Alle onrust was dus voor niks. 

Nog geen drie weken later op maandagmorgen voelde ik me opnieuw duizelig, opnieuw dezelfde vage pijn in mijn rechter long die uitstraalde naar mijn arm. Raar, hier klopt iets niet.. als de pijn zo periodiek opkomt dan zit er iets niet goed. Precies om acht uur belde ik de huisarts om te vragen wanneer mijn vorige afspraak was geweest en of ik iets met die klachten moest doen. Ze stelde voor om gewoon bij de huisarts op het spreekuur te komen. Prima, om 11.50 uur had ik de afspraak mooi rond de pauze zodat ik zo min mogelijk weg zou zijn van het werk. De huisarts luisterde weer naar mijn verhaal en naar mijn longen en eigenlijk klonk dat prima. Toch wilde ze dat ik opnieuw bloed zou laten prikken en dit keer moest ik ook een longfoto laten maken. Dit kon best een dagje wachten vond ik en omdat ik dinsdag toch vrij had voor de verjaardag van Tren kon ik dat goed 's morgens doen. Ideaal hoefde ik er geen uren voor op te nemen. 

Jammer genoeg liep dit iets anders, toen ik 's middags weer aan het werk was voelde het allemaal toch niet goed. Ik kon me totaal niet concentreren, al helemaal niet toen ik ineens een aantal opgezette lymfeklieren in mijn hals ontdekte. Meteen schoot de ziekte van mama door mijn hoofd. Ik zal toch geen Sarcoïdose hebben? Raar dat ik de klieren nooit eerder zo bewust gevoelt heb, logisch dat mijn nek pijn doet met zo'n opgezette klieren. Ik belde de dokter met de vraag of ik iets moest doen.. ze hadden me namelijk duidelijk de opdracht gegeven om meteen te bellen als ik me slechter zou voelen. Ze zei dat ik direct naar het ziekenhuis moest gaan om bloed te laten prikken en de longfoto te laten maken. Als er iets ernstigs aan de hand zou zijn dan zouden we dat het einde van de dag nog weten. En anders moest ik dinsdagmorgen op het spreekuur komen om de resultaten te bespreken. 

Ik zei op kantoor dat ik direct naar het ziekenhuis moest, belde Mark op om te vragen of hij met me mee kon gaan en raar maar waar.. ik was totaal overstuur. Waarom? geen idee.. maar het voelde niet goed. Iets klopte er niet in mijn lijf. 

Mark kon gelukkig met me mee, hoe kon hij ook anders.. het moet vreemd geweest zijn om mij zo overstuur aan de telefoon te hebben terwijl er eerder op de dag niets aan de hand was. Hij wist amper dat ik naar de huisarts was geweest. Ik liet mijn bloed prikken en de longfoto werd gemaakt. Ze zeiden dat de foto goed gelukt was en dat de huisarts de resultaten met me zou bespreken. Op naar morgenvroeg dan maar..