The day after..

Vannacht kon ik dan eindelijk sinds heeeeeeeel lang.. eens een nachtje doorslapen EN uitslapen. Ohnee.. ik moest kolven, hoe dubbel is dat allemaal. Gisteren na het vervelende bericht had ik besloten om de borstvoeding maar te gaan afbouwen. Met de chemokuren in het verschiet en nu al geen borstvoeding mogen geven vanwege het radioactief stofje, kan ik maar beter gelijk stoppen.

Het valt me zwaar.. de borstvoeding verliep zo voorspoedig, het was samen zo gezellig en wat was het gemakkelijk. Hoe bijzonder is het dat je kindje gewoon op jou voeding groot kan worden en zich kan ontwikkelen. Ik had het met alle liefde nog graag willen geven tot 1 jaar, heel graag.

Hmmmm.. een flesje radioactieve melk

Vandaag is een beetje raar.. ik weet dat de kindjes ondertussen bij Oma Miep zijn in Blerick. Ze hebben heerlijk geslapen en Femke heeft prima uit de fles gedronken. Oooooh wat wil ik graag naar ze toe, nu nog meer dan ooit. Rond het einde van de middag is het eindelijk zover, samen met Mark gaan we ze ophalen. De zon schijnt het is een mooie dag, precies zoals het dinsdag eigenlijk had moeten zijn.

Tren is druk aan het spelen bij oma.. heerlijk hoe hij altijd zo druk bezig kan zijn. Terwijl Mark nog 'even' de tuin van oma onkruidvrij maakt, helpt Tren ijverig mee. Ondertussen geniet ik volop van mijn kleine meisje, mijn knoevel, wat een geluk twee gezonde kindjes. Ik zal nog heel lang hun mama zijn in levende lijve, ik wil op z'n minst meemaken wat voor vervelende (of juist lieve) pubers het gaan worden. Samen hebben we nog zoveel plannen.. echt, ik laat me niet zomaar uit het veld slaan. Mijn strijdlust is enorm en dat ga ik ook zo houden ook. Vechten zal ik totdat Hodgkin neervalt.