Na de dramatische dinsdag van gisteren volgen deze week een aantal onderzoeken die moeten uitwijzen of de gezwollen lymfeklieren in mijn hals en longen wijzen op Sarcoïdose of de ziekte van Hodgkin.
Punctie van de halsklieren
Vandaag stond de punctie van de klieren in mijn hals gepland. Het onderzoek dat eigenlijk direct een schot in de roos is om te bepalen wat er nu daadwerkelijk speelt. Met de punctie kunnen ze namelijk bepalen of de cellen uit de gezwollen lymfeklieren goedaardig (Sarcoïdose) of kwaadaardig (Hodgkin) zijn.
Op naar het ziekenhuis, eerst bloedprikken en door naar route 84 Radiologie. Hoewel ik me eigenlijk niet zo druk maakte om die punctie, vond ik het toch wel spannend worden toen we steeds dichter bij de afdeling kwamen. Hoe meer ik erover nadacht, hoe pijnlijker het me leek. Lang leve mijn lieve Mark die dicht bij me was! Ik melde me bij de balie en we konden direct doorlopen naar de wachtkamer (uiteraard). Gelukkig werd ik al snel binnen geroepen met het verzoek mijn hals vrij te maken van kleding. Ik nam plaats op het bed en Mark op een stoel langs me. Een aardige assistente legde me uit wat er allemaal ging gebeuren. Ik zei dat ik het stiekem toch wel eng vond en met dank aan alle spanning in mijn buik, de angst voor de ziekte van Hodgkin en alles wat er nog komen ging, kwamen de tranen toch weer op. Bizar dat zo'n onzekerheid zo je leven op z'n kop kan zetten.
Een grote man nam plaats achter het echoapparaat (hij was vast niet zo groot als het leek, het behandel bed was gewoon laag :p). Hij vroeg waar de klier zat en ging direct aan de gang met het maken van de echo. Ik vroeg hem wat hij allemaal zag op het scherm, waarop hij heel diplomatiek antwoordde 'Klieren'. Goh, dat had ik ook wel kunnen bedenken. De arts belde nog even met de longarts om te vragen wat ze nu eigenlijk precies nodig hadden, een stukje weefsel of gewoon wat cellen. Gelukkig was de punctie van cellen voldoende en was er geen verdoving nodig. Het naaldje van de verdoving was immers net zo groot als de naald waar hij de punctie mee zou uitvoeren. Hij bracht het naaldje in de klier en was daar een tijdje mee bezig. Ondertussen dacht ik in mijn hoofd alleen maar 'Tren tren tren tren femke femke femke lalalala' keek naar de lampen in het plafond, zag een niet zo'n prettige blik van Mark en hoorde de arts zeggen, 'ja zuig ze maar op'. Gelukkig, het zat erop! Het materiaal was binnen en ik kreeg een hippe witte pleister in mijn nek. Ook de pijn viel reuze mee, nu een week later durf ik te zeggen dat het eigenlijk allemaal niets voorstelde. Maar dat is makkelijk praten want vervelende dingen vergeet ik snel ;).
Nu ik het voor mij eerste echte onderzoek overleefd had, kon ik de hele wereld aan. Wat er ook uit het onderzoek komt, ik kan het, ik kan het overleven of ermee leren leven. De knop is om.. op naar morgen de PET-CT scan en het 48 uur missen van mijn kindjes, het ergste van de hele week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten