of toch niet, de kuur was nog maar net afgelopen en ik kreeg opnieuw pijn in mijn borst, de pijn straalde uit naar mijn rechterarm en eigenlijk leek de pijn meer in de long te zitten dan in de borst. Omdat ik me ook vaker duizelig voelde, mijn gewicht een dalende lijn kende en ik ook weer last leek te hebben van koorts belde ik opnieuw de huisarts. De huisarts vertrouwde het niet helemaal en liet me bloed prikken in het ziekenhuis. Hieruit bleek dat een aantal waardes in mijn bloed aanzienlijk hoog waren en wezen op een ontsteking. Ik moest het weekend afwachten en als ik me slechter voelde direct de huisarts bellen. Gelukkig gingen de klachten weer weg en voelde ik me weer prima. Op maandagmorgen belde de doktersassistente om te vragen hoe het met me ging, ze moest me namelijk van de huisarts in de gaten houden. Fijn dat ze me zo serieus nemen, maar wel gek dat de huisarts belt om te vragen hoe het met je gaat. Ze wilde toch dat ik rond het einde van de week even de ontstekingswaarden kwam laten meten. Deze bleek gelukkig gedaald te zijn tot een normale waarde, mooi! Alle onrust was dus voor niks.
Nog geen drie weken later op maandagmorgen voelde ik me opnieuw duizelig, opnieuw dezelfde vage pijn in mijn rechter long die uitstraalde naar mijn arm. Raar, hier klopt iets niet.. als de pijn zo periodiek opkomt dan zit er iets niet goed. Precies om acht uur belde ik de huisarts om te vragen wanneer mijn vorige afspraak was geweest en of ik iets met die klachten moest doen. Ze stelde voor om gewoon bij de huisarts op het spreekuur te komen. Prima, om 11.50 uur had ik de afspraak mooi rond de pauze zodat ik zo min mogelijk weg zou zijn van het werk. De huisarts luisterde weer naar mijn verhaal en naar mijn longen en eigenlijk klonk dat prima. Toch wilde ze dat ik opnieuw bloed zou laten prikken en dit keer moest ik ook een longfoto laten maken. Dit kon best een dagje wachten vond ik en omdat ik dinsdag toch vrij had voor de verjaardag van Tren kon ik dat goed 's morgens doen. Ideaal hoefde ik er geen uren voor op te nemen.
Jammer genoeg liep dit iets anders, toen ik 's middags weer aan het werk was voelde het allemaal toch niet goed. Ik kon me totaal niet concentreren, al helemaal niet toen ik ineens een aantal opgezette lymfeklieren in mijn hals ontdekte. Meteen schoot de ziekte van mama door mijn hoofd. Ik zal toch geen Sarcoïdose hebben? Raar dat ik de klieren nooit eerder zo bewust gevoelt heb, logisch dat mijn nek pijn doet met zo'n opgezette klieren. Ik belde de dokter met de vraag of ik iets moest doen.. ze hadden me namelijk duidelijk de opdracht gegeven om meteen te bellen als ik me slechter zou voelen. Ze zei dat ik direct naar het ziekenhuis moest gaan om bloed te laten prikken en de longfoto te laten maken. Als er iets ernstigs aan de hand zou zijn dan zouden we dat het einde van de dag nog weten. En anders moest ik dinsdagmorgen op het spreekuur komen om de resultaten te bespreken.
Ik zei op kantoor dat ik direct naar het ziekenhuis moest, belde Mark op om te vragen of hij met me mee kon gaan en raar maar waar.. ik was totaal overstuur. Waarom? geen idee.. maar het voelde niet goed. Iets klopte er niet in mijn lijf.
Mark kon gelukkig met me mee, hoe kon hij ook anders.. het moet vreemd geweest zijn om mij zo overstuur aan de telefoon te hebben terwijl er eerder op de dag niets aan de hand was. Hij wist amper dat ik naar de huisarts was geweest. Ik liet mijn bloed prikken en de longfoto werd gemaakt. Ze zeiden dat de foto goed gelukt was en dat de huisarts de resultaten met me zou bespreken. Op naar morgenvroeg dan maar..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten