Beenmergpunctie
Vanmorgen beginnen we de dag met de beenmergpunctie, deze punctie is noodzakelijk om te bepalen of de ziekte van Hodgkin ook het beenmerg heeft aangetast. Hoewel Mark dit echt een vreselijk onderzoek vind, zie ik meer op tegen vanmiddag want dan moet ik onder narcose voor de operatie waarbij de lymfeklieren in mijn hals verwijderd gaan worden. Ik meld me op de afdeling voor Functie onderzoeken en we mogen nog even plaats nemen in de wachtkamer voordat het onderzoek gaat beginnen. Ik ben de eerste patiënt van de dag en ze beginnen nu al met een vertraging, kansloos eigenlijk. Na tien minuten mogen we dan eindelijk naar binnen. Nu wordt het toch wel spannend.
Ik was in de veronderstelling dat de behandelende arts zelf de beenmergpunctie zou uitvoeren maar het bleek een jonge vrouw te zijn. Ze gaf me een hand en beloofde alles uit te leggen wat ze ging doen. Alles stond al klaar dus ik mocht meteen plaatsnemen op de behandeltafel, op mijn linkerzij om precies te zijn. Gelukkig gebeurde de beenmergpunctie aan de achterzijden van mijn bekken en hoefde ik dus niets met eigen ogen te zien. De arts bracht als eerst een plaatselijke verdoving aan op de plek waar de punctie plaats zou vinden, niet fijn. Vervolgens ging ze de exacte plek van de punctie bepalen door meerdere malen tegen het bekken te duwen. Ondertussen begon de verdoving te werken en maar goed ook. Het gezicht van Mark die wel alles kon zien sprak boekdelen ;)
Ze bracht de naald in het bekken en begon vervolgens te draaien(?) Mark sprak achteraf van een soort kurkentrekker. Ze mopperde dat mijn botten erg hard waren en ze heel hard moest duwen om tot het midden van het bot te komen. Is er toch nog iets dat wel gezond is aan mij :P. Toen de 'kurkentrekker' op de juiste plek zat, zei ze dat ze het beenmerg ging opzuigen. Van tevoren had ik wellicht iets teveel pijnlijke verhalen gelezen over de beenmergpunctie en ik stond dan ook ineens helemaal stijf van de spanning. Ze begon met het opzuigen van het beenmerg en ik schrok me rot van het gevoel in mijn bekken. Door mijn schrikreactie schoot de 'kurkentrekker' los en moest ze opnieuw beginnen met boren. Ik vroeg bij alles of dat het was, maar helaas ze moest nog beginnen. Uiteindelijk na 3 pogingen lukte het om voldoende beenmerg op te zuigen.
Na het beenmerg wilde ze ook nog even een stuk bot verwijderen. Ze boorde nog iets verder in het bot en schudde mijn bekken daarna wat heen en weer zodat het kon afbreken. Auw! Gelukkig duurde de pijn maar eventjes. Het zat erop... Jeeeeej! Overleefd :D Op naar de operatie van vanmiddag!
 |
| Het beenmerg, een vloeibare substantie |
 |
| Een pijpje heupbot op de bodem van het potje |
1 opmerking:
Oooh meid mijn maag draait al rond van het idee alleen al. Wat ben je een dapper en sterk vrouwtje.
Een reactie posten