Stamceltransplantatie, hoe zit dat nou eigenlijk?

Afgelopen woensdag kreeg ik eindelijk het laatste deel van de laatste GDP kuur. Zo, na 22 chemo's gehad hebbende mag ik hopelijk wel zeggen dat ik klaar ben voor de stamceltransplantatie. Ook al weet ik niet of ik in Complete Remissie ben (dat wil zeggen 'vrij van kanker'), ik weet wel dat de lymfomen weer kleiner zijn geworden en daarmee voldoende gereageerd hebben voordat ik de allerlaatste chemo's krijg in Maastricht. Die chemo's zullen de laatste restjes van Hodgkin, die mogelijk nog aanwezig zijn, helemaal vernietigen. BAM!

De hoge dosering chemo zal niet alleen die laatste restjes opruimen maar ook grote schade aanrichten aan het beenmerg. Het beenmerg is verantwoordelijk voor de aanmaak van alle bloedcellen, die op hun beurt weer verantwoordelijk zijn voor onder andere mijn immuunsysteem. Na 6 dagen chemo is er van mijn immuunsysteem nog maar weinig over, daardoor is de kans op een infectie erg groot. Om ervoor te zorgen dat het beenmerg (en daarmee mijn immuunsysteem) zich zo snel mogelijk weer herstelt is het noodzakelijk dat ik na de laatste chemo's stamcellen krijg toegediend. Stamcellen zijn de voorlopercellen die kunnen uitgroeien tot volwassen bloedcellen zoals rode bloedlichaampjes, witte bloedcellen en bloedplaatjes. Ik krijg een autologe stamceltransplantatie, dat betekent dat de stamcellen die ik terug krijg van mezelf zijn.

Om de stamcellen te kunnen toedienen moeten ze eerst afgenomen worden. Voordat de afname (aferese) kan plaatsvinden moest ik afgelopen donderdag beginnen met het spuiten van groeifactoren. De groeifactoren zorgen ervoor dat het beenmerg ineens heel veel stamcellen gaat aanmaken. Twee spuitjes in mijn buik, zo'n vijf dagen lang. Dat moest wel lukken, toch? Er zijn zoveel mensen die zichzelf dagelijks moeten spuiten. Toch was het een beetje gek, ik bedoel.. Je zet toch niet zomaar een spuit in je buik? Gelukkig kwam José de eerste keer even laten zien hoe het moest, een fluitje van een cent.. ze zette de eerste spuit en ikzelf de tweede. Toch wel bibberende handen hoor. De dagen erna deed ik het zelf, elke ochtend. Voor het eerst voelde ik me een patiënt, mezelf spuiten.. een centrale lijn die zo aan mijn borst bungelt en dan nog het idee dat ik waarschijnlijk over 3 weken geen haar meer heb. Weer even het keiharde besef  'Dus ik heb kanker(?!)'.

Eigenlijk al na de tweede dag spuiten voelde ik het begin van botpijn. Doordat het beenmerg dat in het midden van de botten zit ineens héél véél stamcellen gaat produceren raken ze overvol. Op dat moment verplaatsen de stamcellen zich van het beenmerg naar de bloedbaan, dat doet pijn.. een pulserende pijn op het ritme van je hart. FIJN.. oké dat bedoelde ik een beetje sarcastisch. Fijn in de zin dat de pijn een goed teken is, want de groeifactoren doen hun werk. Maar men.. wat doet dat pijn zeg! Eerst voelde ik de pijn alleen nog op mijn hoofd, toen begon mijn onderrug.. en uiteindelijk mijn hele ruggenwervel tot mijn borstbeen aan toe. Het leken wel rug weeën! De dag dat je, je stamcellen terug krijgt noemen ze ook wel je wedergeboorte. Maar dat ik die uitspraak zo letterlijk moest nemen had ik niet gedacht ;).

Vanmorgen moesten we ons om 7.30 uur melden in Maastricht. 'eventjes' checken of er al genoeg stamcellen in mijn bloed aanwezig waren. Lees: 6.15 uur wegrijden en dan tot 10.00 uur wachten op de bloeduitslag, in die tijd kun je 185 koeien melken (in een 2x5 visgraat :p). Op het moment dat de stamcelcoördinator belde dat de uitslag er was, zaten we in het restaurant. Snel naar boven.. pfff omdat ik verwacht had dat ze aan de telefoon wel zou zeggen of er genoeg stamcellen waren of niet, ging er ineens van alles door mijn hoofd. 'Ze zullen toch niets anders geks in mijn bloed ontdekt hebben?', onzin natuurlijk. De stamcelcoördinator zei enthousiast dat er méér dan genoeg stamcellen in mijn bloed aanwezig waren. Ik had een eenheid van 20 nodig om ze te kunnen afnemen en ik scoorde er 111,9.

Op naar de kelder van het ziekenhuis, de dialyseafdeling. Daar werd het aferese-apparaat aangesloten op mijn centrale lijn. Via het ene slangetje werd het bloed uit mijn lichaam gehaald en via het andere slangetje kwam het bloed zonder stamcellen weer terug in mijn lichaam. BIZAR en zo knap dat, dat überhaupt kan allemaal. Zo'n 7 liter bloed dat zich in mijn lichaam bevindt is 3,5 keer door het aferese-apparaat gegaan. Normaal gesproken staat er 4-5 uur voor een stamcelaferese, maar met de hoeveelheid stamcellen die ik ondertussen geproduceerd had, duurde de aferese maar 2 uur en 20 minuten! Aha...Dat verklaart al die bot pijn ;). Uiteindelijk heb ik 9 miljoen stamcellen per kg verzameld terwijl ik er slechts 4 miljoen nodig had. Applausje voor mijn beenmerg! wauw wat een vangst.. ik wist niet dat ik trots kon zijn op mijn beenmerg.. maar ik ben het helemaal hihi

We hadden totaal niet verwacht dat ik überhaupt al mocht gaan verzamelen en dan ook nog eens zo'n goede score! Wauw wat een boost... goed begin van de stamceltransplantatie! Die houden we vast!