Een beeeeeetje misselijk

Jahaa en wat gebeurde er de dagen na de allereerste chemo kuur...

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde ging het vrijdagavond goed met me afgezien van de tintelende benen en een drukke ik ;). Heel braaf nam ik die avond en de ochtend na de chemokuur de Medicatie; Zofran die preventief genomen dient te worden tegen de misselijkheid. Mocht de Zofran niet voldoende helpen dan had ik altijd nog de Primperan. Bij voorbaat vond ik dat ik die absoluut niet nodig zou hebben, liever niet nog meer zooi in mijn lijf dan de chemo die noodzakelijk is. En zo ging het...

Zaterdag werkte de Zofran p-r-i-m-a! Maar eens houdt die werking op natuurlijk.. Zo werd ik zaterdag avond toch misselijker dan ik me voorgenomen had! In principe zou je namelijk alleen de eerste 24 uur last hebben van misselijkheid door de chemo. Laat ik toch net wat anders zijn dan het theoretische stukje.. En dan niet gewoon een beetje misselijk worden maar zelfs zo misselijk tot braken aan toe. Samen met een handdoek en een emmer ging ik de nacht in. Die nacht sliep ik gelukkig wel door maar zondag ging de misselijkheid gewoon weer verder waar deze zaterdagavond gebleven was. Ik nam mijn plekje in op de bank met mijn emmertje langs me en deed heel hard mijn best om de geadviseerde 2,5 liter vocht te drinken.. Maar alles kwam er net zo hard weer uit. Los van de misselijkheid was ik ook erg vermoeid, alles in mijn lijf voelde zwaar.. En zonder een gevulde maag ging ik me natuurlijk niet beter voelen.

Mark was er ondertussen stellig van overtuigd dat ik eens niet zo eigenwijs moest zijn en gewoon die Primperan moest nemen, want ze schrijven die natuurlijk niet voor niets voor. Ik besloot dat als ik nog een keer zou overgeven, ik zou toegeven en een Primperan zou proberen. Beetje stiekem, heb ik m pas na nog twee keer overgeven genomen, een keer had Mark namelijk niet gezien want toen was hij net even boven (en verder ben ik niet heel eigenwijs). Ja, ik moet toegeven.. Had ik die Primperan nou maar eerder genomen!! Wat een geweldig spul was dat zeg.. Een paar uur na het innemen van de Primperan voelde ik me een stuk beter, ik durfde weer wat te bewegen en zelfs weer wat te eten. Oké ik was wel echt vermoeid maar dat was zonder de misselijkheid wel te doen (hoewel ik nog nooit zoveel geslapen heb in 24 uur). De volgende keer ga ik toch heel braaf die Primperan nemen voordat de Zofran is uitgewerkt ;)

De vermoeidheid nam in de dagen die volgde af en vrij snel voelde ik me weer de oude. Overigens voelde ik wel dagelijks wat steken in mijn lijf, dat moet vast het gevecht zijn geweest tussen de chemo en Hodgkin. Ook waren mijn longen op dag 3 en 4 na de chemo erg gevoelig. Vanaf dag 5 t/m dag 7 na de chemo had ik veel last van mijn linkerarm waar ze het infuus hebben toegediend. Dit komt doordat de Dacarbyzine toch wel een heftig goedje is voor je aderen. Ook kon ik goed merken dat de chemo de snelgroeiende cellen aantast zoals de slijmvliezen in de mond en droge ogen.

Mijn haar
En wat mijn haren betreft.. Tijdens het douche verloor ik van de week een hele pluk haar. Ik voelde het over mijn rug naar beneden glijden. Ik durfde eigenlijk niet naar beneden te kijken maar deed het toch. Zelfs zonder mijn bril zag ik een donker hoopje naar het afvoerputje drijven. Ook Mark zag het.. Hij vroeg meteen geschrokken of dat mijn haar was. Ja.. Dat was het. We moesten er even van slikken.. Nu al? Dat was wel erg snel. Ik durfde ineens geen cremespoeling te gebruiken, mijn haren niet te kammen.. Droogde ze voorzichtig af en maakte snel een staart.. Nu dat nog kon. Een beetje raar.. Straks ben ik dus echt kaal! Ik besloot dat ik zo snel mogelijk mijn haren zou laten afknippen zodat ik niet elke keer geconfronteerd hoef te worden met het feit dat mijn haar uitvalt.

Toch heb ik nog steeds lange haren.. De dag na de confrontatie kwam toevallig Tarita voor een intake gesprek voor mijn nieuwe haakwerk. Ze vertelde dat in principe je haar bij een ABVD kuur pas na dag 14 zou kunnen uitvallen en misschien kon dat nog wel langer duren. De haaruitval waar ik nu dus mee geconfronteerd wordt heeft dus alles te maken met met ontzwangeren. Goed nu durf ik mijn haar dus gewoon weer te wassen en kammen.. En alles was overal neerdwarrelt neem ik maar voor lief.