Koekoek ...

.... daar ben ik weer!

Inmiddels zit de eerste behandeling van de chemokuren erop. Weer een ervaring rijker! Stiekem is het me wel tegen gevallen en was ik even niet de Inieh zoals ik Inieh ben. Hoe klaar ik ervoor stond om de hele strijd aan te gaan, heel even zag ik wel ineens enorm op tegen de komende 15 chemokuren die me nog te wachten staan.

Vrijdag, chemodag
Vrijdagmorgen, ik ben er helemaal klaar voor, laat die chemo maar komen!! Na een goede nacht en een redelijk ontbijtje gaan Mark en ik op weg naar het MOC in Venray. We moeten zelfs nog opschieten om op tijd te komen want ik kan het niet laten om nog eeeeeeven een knuffel en een kusje.. en nog een knuffeltje.. en nog ééntje dan aan Tren en Femke te geven. Want dat is wat mama's doen ;)

Klokslag half 10 lopen we voorbij de apotheek in het ziekenhuis, rechtdoor naar route 90. De lift in naar afdeling 4. Op de klapdeuren staat een groot geel driehoek met een uitroepteken erin. Het is wel duidelijk welke richting we uit moeten. We lopen voorbij de behandelruimtes naar een kleine spreekkamer helemaal achterin de gang. Voordat de behandeling daadwerkelijk van start gaat, vindt er eerst een intake plaats. Naam; Check, Geboortedatum; Check... en zelfs onze psychische gesteldheid komt aan de orde. Super begeleiding vanuit het ziekenhuis, dat vinden we nu al en we hebben nog een hele weg te gaan.

Esther is dit keer de oncologieverpleegkundige, doel van het MOC is om voor de patiënten zoveel mogelijk dezelfde verpleegkundige en dezelfde behandelruimtes te realiseren. De komende 16 chemokuren zullen dus hoogst waarschijnlijk verzorgd worden door Esther en dat vind ik een fijn idee. We lopen naar behandelruimte 3, de stoel links bij het raam is voor mij gereserveerd. Langs de stoel staat een standaard met misschien wel 7 verschillende zakjes eraan. Op elk zakje staat mijn naam en (uiteraard) mijn geboortedatum vermeld. Tegenover me zit een mevrouw met een mutsja op haar hoofd, ze blijkt borstkanker te hebben en krijgt vandaag haar laatste chemokuur. Langs haar zit een oudere meneer, ook hij komt voor een chemokuur. De beste meneer blijkt een vorm van kanker in z'n botten te hebben.

Nu ik op de stoel zit, komt het allemaal wel erg dichtbij. Esther pakt de spullen om het infuus aan te prikken en ineens wordt ik overvallen door de emoties. De spanning voor vandaag, mijn strijd om ervoor te gaan, de adrenaline alles wordt me even teveel. Ik krijg de ruimte en de rust om de emoties samen met Mark de baas te kunnen. Dan wordt het infuus aangeprikt, Esther zorgt ervoor dat de bloedvaten in mijn arm erg stuwen zodat ze een gemakkelijker een diepliggend vat kan aanprikken. In een keer raak, het infuus zit en daar zit ik dan. Voor de eerste keer, helemaal voor de echt. Ik krijg een chemokuur en wel nu.

Allereerst krijg ik een zoutoplossing toegediend, gevolgd door een combinatie van Granisetron en Dexamethason tegen de misselijkheid. Daarna volgen de chemo's: Adriamycine (A), Vinblastine (V) en Dacarbazine (D). Na elk zakje worden mijn aderen gespoeld met een zoutoplossing om te voorkomen dat de chemo's aan de binnenkant van mijn aderen blijven kleven. De eerste twee chemo zakjes zitten er binnen 30 minuten in. Dan volgt de Dacarbazine, dat is toch wel een verhaal apart.

De eerste chemo vind z'n weg

Het moment suprême

Allereerst wordt het infuus volledig ingewikkeld met aluminiumfolie. De Dacarbazine kan namelijk niet tegen daglicht, dan verliest het z'n werking. Het toedienen van deze chemo doet zelfs pijn in mijn arm en zodra Eshter het infuus langzamer laat lopen trekt ook de pijn weg. Doordat het infuus langzamer loopt, duurt het toedienen van de laatste chemo maar liefst 1,5 uur. Gelukkig krijg ik een warmtedekentje om mijn arm want van dat stil zitten krijg je het vanzelf koud. Op het moment dat de Dacarbazine er bijna helemaal in zit voel ik mijn lichaam heet en zwaar worden, mijn hart gaat tekeer. Dit voelt niet goed! Ik roep meteen Esther en zo snel als ze kan wisselt ze de Dacarbazine in voor de zoutoplossing. Het wordt mijn lichaam duidelijk teveel. Ze checkt mijn bloeddruk en hartslag, deze zijn gelukkig normaal. Als ik weer rustig ben geworden, begin ik helemaal te razelen en heb ik het koud. Het duurt even voordat ik me weer goed voel. Esther besluit toch nog even het laatste restje van de chemo mijn lichaam in te laten lopen. Ze vraagt tegelijkertijd naar Tren en Femke en het werkt. De tijd gaat voorbij en de chemo zit er bijna in totdat ik mijn benen weer zwaar voel worden. Meteen zet Esther de chemo stop, de laatste 5cc laten we gelukkig voor wat het is. De chemo zit erop, nog even naspoelen met een zoutoplossing en KLAAR Tenminste dat dacht ik dan..

De B van de Bleomycine moet natuurlijk nog, deze was ik even vergeten. De Bleomycine wordt namelijk niet via het infuus toegediend maar let op: in mijn bil. Dat lijkt me alles behalve prettig, en nadat ik voor de zoveelste keer naar de wc ben geweest (dat wil wel met al die zoutoplossingen) mag ik opnieuw plaatsnemen op de stoel. Dit keer niet zittend maar liggend op mijn buik, broek omlaag en hoppa spuit in mijn bil. Je zou zeggen, zo gedaan, maar het duurde toch ook nog wel eventjes voordat er een 'je bent klaar' kreet te horen was. Eindelijk het zit erop! Het voelt als en ware mijlpaal, de eerste stap naar mijn genezing is gezet. Weliswaar met een voor mij spannend einde van de eerste chemo.

Na het toedienen lopen Mark en ik samen weer terug naar de auto, gek dat je daarna gewoon weer fluitend het ziekenhuis kunt verlaten. Tijdens het toedienen van de chemo's voelde ik me moe, maar nu gaat het prima. Thuis aangekomen besluiten we om lekker te gaan lunchen bij Van der Valk, want Hey ik ben niet ziek! Wat hebben we heerlijk genoten, het zonnetje scheen en het was echt een mooie dag. We besluiten dat we na elke chemo samen ergens gaan lunchen, je moet er toch ook iets moois van maken.

Lunchen!

Na de lunch zijn we samen de kindjes gaan ophalen op de boerderij, ze hebben het super naar hun zin gehad bij Oma. Iedereen vraagt hoe het met me gaat en wat heerlijk om te kunnen zeggen dat ik me gewoon goed voel, zelfs na de eerste chemo! 's avonds komen papa en mama traditioneel getrouw frietjes eten, hoewel ik geen enkel frietje eet heb ik een berg aan energie. Halverwege de avond beginnen dan toch de eerste bijwerkingen toe te slaan, tintelende bovenbenen. Zelfs mijn handen en mijn tong doen mee.. een beetje vreemd en nee, niet lekker ;)