Dramatische dinsdag

Vandaag kreeg ik bij de huisarts te horen dat er meer aan de hand was dan alleen een vage spierpijn in mijn schouder. Het was de verjaardag van Tren, het zou een super leuke dag worden. Mark had geregeld dat hij 's middags en 's avonds vrij had van het werk zodat we met z'n viertjes samen de tweede verjaardag van Tren konden vieren. We zouden samen een kado gaan uitzoeken, de opa's en oma's zouden op bezoek komen, we wilde uiteten gaan.. lekker spelen en vooral genieten. 

Hiep Hiep Hoeraaaa Tren 2 jaar!

Helaas, het begon al met het slechte weer. Wat een ontzettend druilerige dag was het.. alleen maar regen en wat zag het grijs buiten. Dit weer hadden we niet besteld.. het is nog wel augustus! 's morgens gingen we met z'n viertjes op pad naar het kinderdagverblijf om de verjaardag van Tren te vieren. Wat ontzettend leuk was dat.. Hoewel Tren er niks aan vond om in het middelpunt te staan, kon hij uiteindelijk toch wel lachen toen hij de twee kaarsjes op de taart mocht uitblazen. Ook het uitpakken van het kadootje ging met een grote glimlach gepaard.. en zoals een echte peuter leverde hij nog commentaar ook toen een ander kindje een restje uitpakpapier vastpakte. Jahoor de verscholen Tren was er weer ;) na het kadootje mocht hij de hapjes gaan uitdelen. Samen met Mark had ik de avond ervoor een mooie traktatie gemaakt van Rupsje nooit genoeg. De schaal was gevuld met stukjes kaas, komkommer, vlees, peperkoek noem maar op.. en uit elk stukje had rupsje nooit genoeg een hap gegeten. Tren liep trots over de tafel en gaf iedereen een stukje peperkoek 'Applieeee'. Wat een heerlijk mannetje is het toch en wat ben ik gek op hem. Tijdens het hele feestje zat Femke er ook bij in de wipstoel. Zo'n mooi en vrolijk meisje.. wat een geluk. Mijn dag kon niet meer stuk.

Na het feestje ging Mark weer aan het werk, de kindjes bleven bij de opvang tot na de middagslaapjes en ik had even tijd voor mezelf. Op naar de Prenatal want ik moest een nieuw speentje voor Femke hebben.. en een bezoekje aan Prenatal kan natuurlijk niet zonder dat je stiekem toch nog wat leuks koopt voor de kids. Onderweg kreeg ik nog een super leuk filmpje van Nathalie en Dinand waarin ze 'Lang zal hij leve' zongen voor Tren.. Oh wat had ik zin in vandaag! Ik moest nog opschieten ook want om 11.10 uur had ik een afspraak bij de huisarts voor de uitslag van de Longfoto die ik een dag eerder had laten maken. Ik ging ervan uit dat deze goed zou zijn, mijn klachten waren immers een stuk minder en het was vandaag tenslotte Tren z'n verjaardag. 

Dat gevoel bleef tot in de spreekkamer van de huisarts. Alleen al het feit dat ze niet achter de computer ging zitten maar plaats nam aan de ronde tafel gaf me geen goed gevoel. Ze vertelde me dat er gezwollen lymfeklieren in mijn longen zichtbaar waren en dat dit geen goed teken was. De longarts had naar aanleiding van de foto contact opgenomen met de huisarts, de zwelling kon 3 dingen betekenen. 
1. Sarcoïdose
2. Tuberculose
3. Ziekte van Hodgkin

Dat ze überhaupt met de de ziekte Sarcoïdose aankwamen verbaasde me. Mama heeft deze ziekte ook en toen het bij haar werd vastgesteld was er nog maar weinig van bekend. Gelukkig is het tegenwoordig steeds beter te behandelen. Dus ik ging hopen dat ik dat had.. want ja.. het zal wel in de familie zitten dan. Tuberculose mocht ook nog wel, doe dan maar een paar antibiotica kuurtjes en dan ben ik er weer bovenop grapte ik nog tegen de huisarts. Maar de ziekte van Hodgkin.. nee dat mocht niet gebeuren. Ik ben nog jong.. ik heb twee jonge kindjes.. samen met Mark heb ik nog zoveel plannen voor de toekomst en zo ziek voel ik me nou ook weer niet. Tijdens het gesprek met de huisarts drong het tot me door dat het eigenlijk toch wel heel heftig was.. er is dus echt iets aan de hand. Meteen kwamen de vragen 'maar ik zit hier over 1 jaar nog wel toch?', 'ga ik dan snel dood?', 'ik overleef dit toch wel?' De huisarts verzekerde me dat wat het ook zou zijn, ik dit wel zou overleven en over 1 jaar ook nog steeds gewoon mama zou zijn in levende lijve. Maar ik moest wel diezelfde middag om 13.00 uur in het ziekenhuis zijn want de longarts wilde me direct spreken. 

Het ging allemaal nog wel.. totdat ik op weg naar huis Mark belde.. Op de een of andere manier kan ik bij het horen van zijn stem nooit mijn emoties in bedwang houden. Ik begon dan ook meteen te huilen toen hij alleen nog maar 'Ha mop' had gezegd. Ik vertelde hem dat het niet goed was en ik om 13.00 uur in het ziekenhuis moest zijn. Gelukkig kon hij met me mee.. want nee, ik kan dit niet alleen. Ik belde ook mama op om het nieuws te vertellen.. en samen met haar sprak ik af dat ik 'gewoon' Sarcoïdose zou hebben, want mama leeft immers ook nog en dan heb ik gewoon 3 goede dagen en 2 slechte dagen.. daar moet wel mee te leven zijn. 

Mark was bijna tegelijk met mij thuis, nadat ik hem gebeld had kon hij niks meer.. en wilde alleen nog maar samen zijn. Ook ik was ondertussen lam geslagen, we kregen geen hap door onze keel dus het middag eten hebben we gelaten voor wat het was. Samen gingen we naar het ziekenhuis en na heel lang wachten in de wachtkamer waren we dan eindelijk aan de beurt. De longarts vertelde me hetzelfde als de huisarts en na het lichamelijk onderzoek schrapte ze optie 2. Tuberculose van het lijstje. Ze legde uit wat Saroïdose en de ziekte van Hodgkin zou kunnen betekenen en gaf netjes antwoord op al onze vragen. Toen ik vroeg wat ze zelf dacht dat het zou zijn, antwoordde ze dat het gewoon 50%/50% was. Bah dat gaf me eigenlijk toch geen goed gevoel, hoe hard ik ook hoopte dat het Sarcoïdose zou zijn ergens was ik bang dat het dan toch Hodgkin zou zijn. Maar ik ging niet dood en zelfs in het ernstigste geval zou ik nog een overlevingskans van 70% hebben! Maar om uit te zoeken wat het precies was moesten er eerst allemaal onderzoeken gedaan worden. Bloedprikken, een PET-CT scan en punctie van de lymfeklier werden ingepland, zo mijn week stond ineens volgepland. 

Na dit bezoekje ging er zoveel door ons hoofd.. continu een spanning in je buik.. wat een vreselijk nieuws was dit. Het zou nog wel een leuke dag worden. Toen we bijna thuis waren belde de Kinderopvang al dat beide kindjes wakker waren van het middag dutje en dat we ze konden komen halen. Eerst langs de bakker om vlaai te halen (het was immers feest omdat Tren jarig was) en daarna konden we dan eindelijk onze kindjes vasthouden waar we nu meer naar verlangde dan ooit. We besloten dat de opa's en oma's gewoon mochten komen, want ik wilde absoluut niet dat dit nieuws Tren z'n dag zou verpesten. 

Toen we op de kinderopvang waren, zette we onze vrolijke gezichten weer op en deden net alsof er niks aan de hand was. Ze moesten eens weten wat we zojuist te horen hebben gekregen. Ze wenste ons veel plezier met de verjaardag.. wat was dit gek allemaal. Snel naar huis.. 's middags zijn de Opa's en oma's geweest en Tren genoot met volle teugen van zowel de vlaai (die hij belachelijk snel naar binnen werkte) en vooral het grote kado, een glijbaan. Wat een pret en wat heerlijk om hem zo te zien spelen, dat maakte de spanning in mijn buik een stuk minder. 

Tegen het eind van de middag zijn we nog naar de Intertoys gereden om een kado met Tren uit te zoeken, dat had hij wel verdiend op zo'n dag als vandaag. Mama paste ondertussen op Femke. Tren zocht de grote duplo boerderij uit.. en het uiteten.. dat is Friet geworden van Joost. Heerlijk vond Tren dat.. mijn bakje bleef echter vol.