Oma Miep past vandaag weer op. Het lijkt al bijna een gewoonte te worden dat Mark thuis komt van het werk, zich snel omkleed en we samen zonder de kindjes weer vertrekken voor een ziekenhuisbezoek. Dit keer komen we voor Route 74 Interne geneeskunde, we gaan precies op tijd komen.. of net te laat :D. We volgen de bordjes, maar wat een doolhof is het zeg, hoe hard we ook lopen.. we komen net te laat! Gelukkig zit de wachtkamer vol en moeten we zoals gewoonlijk een tijdje wachten.
Eindelijk zijn we aan de beurt, Dhr. Koster laat ons binnen. Ik moet mijn verhaal doen, wanneer de klachten zijn begonnen en hoe ik me nu voel. Vervolgens legt hij uit wat de ziekte van Hodgkin m.a.w. een Hodgkin-Lymfoom inhoudt en dat het belangrijk is dat nu eerst exact het stadium en de vorm van de ziekte bepaald wordt. Om dit te kunnen doen zijn er nog aanvullende onderzoeken nodig zoals (opnieuw) bloedprikken, een beenmergpunctie en het verwijderen van een lymfeklier in mijn hals. Het was een prima gesprek, ik voel me goed bij de arts en hopelijk wordt hij mijn held omdat hij me volgend jaar genezen heeft.
Ohja een kleine kanttekening, van de chemokuren kun je onvruchtbaar worden. Om eventueel een kinderwens na de chemokuren veilig te stellen konden we een versneld IVF traject laten uitvoeren waarbij er voor mij een hormoonbehandeling gestart wordt om eicellen te verzamelen die later bevrucht ingevroren zouden worden tot -196 graden. Dat moesten we dan wel NU beslissen want mijn leven staat op het spel. Ik keek Mark aan, we hebben altijd een grote kinderwens gehad.. en zelfs het huis is zo getekend dat onze kinderwens ook in het huis zou passen. Maarja, aan de andere kant, er zijn zoveel mensen die dromen van twee gezonde kindjes en dat niet kunnen krijgen. Wie zijn wij dan om te zeggen dat we perse een IVF behandeling willen starten omdat we meer dan twee kindjes willen. Nee, we mogen van geluk spreken met Tren en Femke. We besluiten om géén IVF traject te starten en nu mijn gezondheid voorop te stellen. Wat een moeilijke keuze.
Ohja een kleine kanttekening, van de chemokuren kun je onvruchtbaar worden. Om eventueel een kinderwens na de chemokuren veilig te stellen konden we een versneld IVF traject laten uitvoeren waarbij er voor mij een hormoonbehandeling gestart wordt om eicellen te verzamelen die later bevrucht ingevroren zouden worden tot -196 graden. Dat moesten we dan wel NU beslissen want mijn leven staat op het spel. Ik keek Mark aan, we hebben altijd een grote kinderwens gehad.. en zelfs het huis is zo getekend dat onze kinderwens ook in het huis zou passen. Maarja, aan de andere kant, er zijn zoveel mensen die dromen van twee gezonde kindjes en dat niet kunnen krijgen. Wie zijn wij dan om te zeggen dat we perse een IVF behandeling willen starten omdat we meer dan twee kindjes willen. Nee, we mogen van geluk spreken met Tren en Femke. We besluiten om géén IVF traject te starten en nu mijn gezondheid voorop te stellen. Wat een moeilijke keuze.
's Middags mag ik al meteen op gesprek komen bij de chirurg die de lymfeklieren in mijn hals gaat verwijderen. Een vlotte kerel, ook bij hem voel ik dat ik in goede handen ben. Hij begint het gesprek met de mededeling dat hij alvast een Longarts heeft ingeschakeld om een lymfeklier operatief uit mijn longen te verwijderen. Meteen ben ik bang, een operatie in mijn longen.. dat is eng! Gelukkig blijkt de lymfeklier in mijn hals groot genoeg te zijn om operatief verwijderd te kunnen worden en hoeft er geen klier verwijderd te worden uit mijn longen. Dat is dan toch weer een grote opluchting, alleen een beetje jammer dat de klier onder algehele narcose verwijderd moet worden. Ik hou niet van dat soort spelletjes :P
Meteen wordt de afspraak gemaakt voor morgen, een intake met de anesthesist. Ook de operatie wordt ingepland, op dezelfde dag als de beenmergpunctie! dat wordt een druk dagje woensdag.
1 opmerking:
Wat staan jullie toch ineens voor grote en heftige beslissingen en wat nemen jullie ze dapper en sterk!
Dikke kus, marla
Een reactie posten